Na het geweld met de buggy’s en zandboarden eergisteren, was het gisteren de dag van de cultuur. Okee, gistermiddag dan, want daarvoor lagen we echt de hele ochtend aan het zwembad in onze prive-oase🏜. Met een noodzakelijk volle maag (zie hieronder waarom) stappen we om 13.00 uur met de overgebleven hopsters de bus in. Op naar wijngaard El Catador waar ze Peru’s traditionele sterkedrank ‘Pisco’ maken, maar ook rosé. Ook al maken ze geen droge witte wijn: we zien vooral uit naar de proeverij😜. Voor elke proefronde moeten we verplicht een spaanse kreet zeggen die we niet verstaan, bij het 6e proefrondje gaat dat een stuk luider dan bij ronde 1😅🥂. Grappig wel, maar ietwat te toeristisch.

Dan op naar de Nazca-lijnen. Zo bijzonder! Deze getekende lijnen in de woestijn zijn meer dan 2000 jaar oud. Hoe ze ontstaan zijn is nog steeds een raadsel. Wetenschappers denken dat het een astronomische kalender van de oude Nazca-cultuur is. Sommige tekeningen zijn wel 300 meter groot. De lijnen hebben opstaande randjes en zijn daardoor niet gevoelig voor de wind. Daarnaast valt er in dit hele droge gebied vrijwel geen regen, zodat de lijnen nog steeds in heel goede staat zijn. Vanuit een uitkijktoren zien wij alleen maar een klein onderdeel en puzzelen of het een dier, een boom (ja!) of een geometrische vorm is. Echt prachtig!

Na een avondmaaltijd in het stadje Nazca gaan we om 19u de bus in voor een nachtrit van tien uur naar Arequipa. ‘Lekker luxe slapen’ zegt Kathy nog als ze de luxe fauteuils onderin de dubbeldekker ziet. Wat ze toen nog niet wist is dat onze twee buschauffeurs eigenlijk zandbuggy chauffeurs zijn. Mijn hemel, wat een rit! Ze scheuren de bergen door🏎. Ik vind het jammer dat ik het landschap niet kan zien in het donker, maar anders had ik ook deze rit waarschijnlijk toch ook weer met mijn ogen dicht gezeten😬. In de bus zelf is het ook nog eens pikkedonker, wat het voor de wc-gangers niet makkelijk maakt. Wanneer een heel aardige, niet superslanke zweedse man terug komt van het toilet en de bus weer een enorme slinger maakt, belandt hij met zijn hele lijf bovenop mij. Terwijl hij “sorry, sorry, sorry” blijft zeggen, krijg ik de slappe lach. Maar dat mag natuurlijk ook niet, want stel dat er iemand slaapt in deze achtbaan😅. Tjongejonge, wat een tocht.
Enigszins brak (nee, niet van de proeverij) stonden we dus vanochtend om 05.30 uur bij Maison d’Elise, ons luxe (!) onderkomen voor twee nachten. We mogen meteen ontbijten, kruipen een paar uur in bed en gaan straks de stad verkennen. Later meer!

Geschreven door Waar.is.Marieke