Het stormde vannacht in het Paradijs, en toen ik om 7.30 uur op mijn fiets stapte stond er nog steeds een behoorlijke windje💨. Komoot geeft een route van 60 km aan, maps.me van 74 km en google maps doet hier niet aan fietsen. Dus we gaan het zien onderweg!

Ik tref een lekker opwarmprogramma, want binnen 10 minuten zit ik op gravelroad die steil omhoog gaat. Het wordt lopen, waarbij ik Bici stevig bij de kont moet pakken anders glijden we samen weer achteruit😅. Af en toe komt er een 4*4wheel 🛻 langs die ons vriendelijk vanuit de auto aanmoedigt. Na een klein uur voornamelijk lopen komen we op een verharde weg die zo steil naar beneden gaat dat ik vrijwillig mijn helm op doe. Op een gegeven moment zie ik dat ik 45 km/u ga, wat natuurlijk te link is op een vouwfiets. Dus ik spreek met mezelf af dat ik max 30 km/u mag. Dat lukt bijna😉 Maar heerlijk even zo bergaf!

Nadat in Cañas koffie met budin heb gehad, besluit ik de route van Komoot te volgen en een klein stukje van de transamerican highway no 1 te pakken. Scheelt immers 15 km. Ik merk vanzelf of het mag of niet. Het blijkt te kunnen en ik schiet zo lekker op vandaag dat ik bedenk dat ik vandaag misschien nog wel wat verder kan fietsen dan gepland💪🚴🏻‍♀️.

Dussss….dat ging niet door😅. Komoot en Maps.me sturen me allebei een gravelroad op met soms nét iets te grote keien voor slanke Bici. Ik ben wel blij dat ik stevige banden heb gekozen, want dat helpt . Het is soms wel wat hard werken om vooruit te komen, ik voel me een soort veldrijder. Maar het is een hele mooie route dus ik besluit toch door te gaan. Tot er een man in een fourwheel🛻 stopt met de vraag waar ik naar toe ga. Als ik Colorado antwoord, zegt-ie dat ik verderop de afslag naar Highway 1 kan nemen óf deze route. Nog 2-3 uur door, incl een tweetal rivieren waar ik doorheen moet waden. Maar hij denkt niet dat het water hoger staat dan ongeveer mijn heup😳😂

Okee, ik hoef nog niet t beslissen, dus ‘fiets’ ik nog een half uurtje door. Maar het wordt zo afgelegen dat ik besluit om toch een andere route te nemen. Want als er wat gebeurt is het toch wel wat onhandig zo in de middle of nowhere. Ik wil niet over de highway, dat is zo druk, heel erg heet en ik weet nog steeds niet of het wel mag. Dus kies ik een route van maps.me. Blijkt toch wel weer over een gravelroad en een soort smal paadje van precies een band breed. En tóch door een rivier, maar gelukkig staat het het water maar tot aan mijn kuit. Wel loopt het spatbord voor daarna vast door de modder aan mijn banden, dus die schroef ik er maar af en mag vandaag verder mee op de bagagedrager.
Helaas blijkt deze route dood te lopen, ik kom bij een boerderij waar ze nog nooit van de plaats Colorado gehoord hebben😳😂 Dus helaas pindakaas, omdraaien, terug door de rivier en zo’n 6 km over highway 1 🛣

Het water in mijn bidon is zo heet geworden, dat ik bij een zandwinning vraag of ze wat aqua frio voor me hebben. De mannen vertellen me eerst dat ik echt verder op de highway moet, omdat de rivier op de route binnendoor te hoog staat. Maar een collage antwoordt dat-ie daar woont en dat de rivier droog staat.

Dus verder op het gravelpad💪 Ik kom door de prachtigste gehuchtjes, de mensen zijn hier zo vriendelijk en vrolijk. En het landschap is zo anders dan de afgelopen dagen in de bergen. Wel groen, maar veel droger. De luchtvochtigheid is hier wel hoger, mijn handen zijn zo bezweet dat ik de versnelling aan het eind vd tocht moeilijk gedraaid krijg. Morgen maar fietshandschoentjes aan. Gelukkig heb ik een kaart bij me, want mijn telefoon gaat steeds uit omdat-ie overhit raakt. Dat raak ik op zich ook, maar met Colorado in zicht trap ik nog even door🚴🏻‍♀️.

Uiteindelijk heb ik in 8 uur zo’n 70 km afgelegd, waarvan denk ik de helft onverhard. Die kasseien weggetjes halen mijn uurgemiddelde stevig naar beneden, want in Cañas was het inclusief klim nog 15 km/u. Maar wat was het mooi, en wat waren de mensen onderweg behulpzaam en vriendelijk🥰.

Er blijken nauwelijks toeristen in Colorado te komen, dat maakt het wel bijzonder. Als ik in de schemer nog even de 2 km naar de visafslag loop, hoor ik zoveel muziek, en zie ik zoveel mensen samen in het park en samen aan t sporten. Ik besluit dat ik even geen Soda doe, want ik heb ineens zin in patatas fritas ipv bonen met rijst. Kan ik meteen eens vragen of er vervoer is richting Nicoya, want morgen 111 km naar Tamarindo zit er niet in. Normaliter zou ik het in twee dagen doen, maar het is zo lastig om (beschikbare én betaalbare) accomodatie in Tamarindo te vinden dat ik er morgen al moet/wil zijn.

De jongen bij het tentje ‘Pollandia’ wil graag engels oefenen en is super behulpzaam. De bus lijkt geen optie, want dan moet ik drie keer overstappen en de vraag is of de lokale bus mijn fiets en tassen mee wil nemen. Uber hebben ze hier niet, dus het wordt een taxi. Als ik vraag waar ik die vind, zegt-ie dat ik hem maar moet bellen morgenochtend en dat-ie het gaat regelen. Als ik hem een goede tip geef, is-ie beledigd. Hij doet het niet voor geld, zegt-ie, maar omdat hij graag helpt en engels wil spreken 🙏🏻 😇

Dus morgen een nieuwe fietsdag (althans, vanaf Nicoya). Het fietsen vandaag ging -even los van de kasseien- eigenlijk heel goed, was fijn! Ik heb wél geleerd dat als een weg niet op google maps staat of geen nummer heeft op de kaart, dat het dan vaak een hele mooie scenic route is, maar onverhard😉

Terwijl ik op een schommelstoel voor mijn Cabana zit, hoor ik enorm veel hondengeblaf 🐕 . Doet me denken aan vandaag, toen ik op die keienweggetjes verschillende keren achtervolgd werd door groepjes blaffertjes. Ik ben eigenlijk echt bang 😧 voor honden, krijg ook altijd enorm kippenvel, maar ik denk dat ze ook wel door hadden dat ik met dat tempo geen enkele bedreiging voor wie dan ook was. Dus ze liepen met me mee op kuit-hap-hoogte, maar deze blaffende honden beten niet. Wie weet raak ik er nog eens aan gewend😅

Geschreven door Waar.is.Marieke