Deze laatste nacht slaap ik slecht. Misschien omdat mijn vakantie bijna afgelopen is of mijn lijf het fietsen mist? Of komt het door alle apparaten in de slaapkamer die op instorten lijken te staan: de airco die zo hard rochelt dat ik 'm uitzet, de muurventilator die elk moment op me terecht kan komen of de koelkast die elk kwartier zo hard gaat trillen dat hij lijkt te gaan wandelen? Maar het komt vooral door de sigarenlucht denk ik. Dat is me gisteren niet echt opgevallen, maar wat een stank! Rond een uur of twee kom ik eindelijk op het idee mijn kussen te besprenkelen met grote hoeveelheden toko tolin, een hele sterke muntolie tegen een verstopte neus. Zal de zoon des huizes lekker vinden als hij zijn kamer weer terugkrijgt😜.

Ik begin de dag met ontbijt bij Pasteleria Francesca aan het plein. Veel toeristen staan te wachten op een plekje, maar ondertussen weet ik dat het hier heel gewoon is om ergens aan te schuiven, dus ik zit bij een gezellige cubaanse familie aan tafel. Geen woord engels weer, maar ach, wat maakt het uit. Knoeien met poedersuiker en chocola is in elke taal hetzelfde....
En ik word toch elke keer weer blij van deze mensen. Zoals bijvoorbeeld de toiletdame hier die me begroet met 'Hola, mi amore'. Zo wil iedereen de dag toch wel beginnen?

De laatste twee uur besteed ik slenterend langs de kraampjes met kunst van cubaanse artiesten. Ik kan het niet laten nog wat kunst te kopen (ik heb tenslotte nu toch al die te grote koker mee:-)) en bezorg daarmee een kunstenares ongeveer een maandinkomen🎨.

Als ik terug kom bij de casa om mijn spullen te pakken en de fiets reisklaar te maken, stink ik er toch weer in. Er zit een wat oudere man voor de deur die op staat om mij een hand te geven (denk ik). 'Wat is die taxichauffeur vroeg' (denk ik) en voor ik het weet krijg ik een dikke kus en wordt me een sigaar aangeboden. Door een wildvreemde man dus😂😂.

De taxi is weer op z'n cubaans geregeld. Iemand kent iemand die me wel wil brengen, no problema. Voorwiel eruit en hup in de oude Lada.

Op het vliegveld staat een enorme rij al vroeg voor de check-in. Omdat ik een fiets heb, mag ik inchecken bij First Class. Leve het socialisme! En ook hier weer de cubaanse vriendelijkheid: de baliemedewerkster loopt helemaal mee naar een hele oude lift met groot hangslot waar mijn fiets ik mijn fiets in moet zetten. Nu maar hopen dat die lift ook leidt naar Amsterdam! Enigszins met weemoed neem ik afscheid van Cuba. Wat een mooi land met heerlijke mensen!

Geschreven door Waar.is.Marieke