Zelfs zonder ochtendmuziek word ik vroeg wakker. Ik besluit om één luik met ductape vast te maken zodat ik wat frisse lucht krijg (had ik eerder moeten bedenken!) en zie het langzaam licht worden. Wat een prachtig uitzicht weer! Vanaf 7.00u zie ik mensen aan de slag gaan op de rijstvelden. Het idyllische plaatje wordt helaas enigszins verstoord door de constant rochelende en boerende aziaat in de kamer naast me😬.

Het regent wat en is vandaag 10 graden kouder dan gisteren.. Wim Hof (de Iceman) zou ondertussen trots op me zijn, want ik heb alweer een ijskoude douche😬. Het guesthouse biedt geen ontbijt, maar ik heb nog twee bananen en in het dorpje op 11 km van hier is vast iets te eten. Overal zie ik mensen vuurtjes stoken om warm te blijven. Op zich is de ‘kou’ erg relatief, want het is nog steeds 13 graden. Maar de mensen doen hier alles buiten, dus een vuurtje kan geen kwaad. En ja, net voordat ik denk dat er niks is en dus weer bananen koop, vind ik zomaar een tentje waar ze broodjes(!) met omelet én koffie verkopen.

De eigenaresse van dit Rak Khmu Café spreekt goed engels, ze heeft in Luang Prabang gestudeerd en is in Finland geweest. Ze is teruggekomen om voor haar ouders te zorgen nu ze ouder worden. Voor haar studievriend die erbij is, geldt precies hetzelfde. Het is zo’n leuk, uniek tentje (ze maakt ook nog tradiotionele kleding) dat ik beloof een review op Tripadvisor te zetten en ik geef haar de tip om iets in het engels op het uithangbord te zetten #uniquesellingpoint. Met twee stukken cake en een sandwich-to-go (die me later nog heel erg van pas zal komen!) ga ik na een lange pauze op pad.

Het is een onvoorstelbaar mooie rit, met een redelijk makkelijke eerste 30 km. Ik stop regelmatig om even een foto te maken. Dit gebied is duidelijk minder arm dan hiervoor, de huizen zijn van steen, veel kinderen hebben een fiets en ik zie tv’s in de huizen. De mensen roepen nog steeds erg enthousiast ‘sabaï dii’ en zijn erg relaxed. Net als hun honden trouwens, de dazer zit al dagen in mijn achtertas😅. Ook op deze weg weer veel vrachtwagens die met flinke vaart langsrijden. In dorpjes remmen ze ook echt niet af, terwijl de kinderen daar op straat spelen. Het claxoneer ritueel is wat ingewikkeld, deels is dat om te waarschuwen en deels ter begroeting. Ik weet nooit precies welk van de twee....

Na 30 km wordt het stijgen wat pittiger, maar niet te vergelijken met de dagen hiervoor. Net als ik me bedenk hoe relaxed het is, hoe goed mijn lijf voelt, rijd ik lek. Op zich geen wonder met al die asfaltloze stukken wegdek, maar ik heb er een hekel aan. Gelukkig is het mijn voorband, daar kan ik makkelijk bij. Na een kwartier is de band geplakt, maar het pompen duurt nog een kwartier extra. Ik heb van die patronen mee, maar ik durf ze niet goed te gebruiken. Had ik even thuis uit moeten proberen😬...

Na 40 km zie ik opeens Sanne en Martijn, het nederlandse stel van gisteren, een broodje eten aan de kant van de weg. Zij zijn hier via een lus ook weer terecht gekomen en gaan naar Luang Prabang. We nemen afscheid en gaan op pad. Nog met hen in het zicht merk ik dat mijn acherband niet erg hard meer is. Als ik stop voor een huis komen twee jongemannen informeren wat er is. Ik vraag of ze een fietspomp hebben, die van mij gaat zo traag. Ik denk dat ik door te pompen wil afdwingen dat-ie niet ook lek is...

Helaas, 100 meter later is-ie weer zacht, ook lek dus. Voordat ik ‘m zelf kan gaan plakken, sommeert een vrouw haar zoon en een vriend om mij te helpen. Goedbedoeld en geheel volgens de rolpatronen hier, maar van de regen in de drup. Ze vinden snel het gat (en het stuk glas in de band) maar schuren de binnenband zo ruw op, dat ik denk dat ze door de band heen schuren. Vervolgens doen ze er veel teveel lijm op en drukken dan meteen een plakker op. En dan teleurgesteld dat het niet blijft zitten😳. Na drie keer dit proces vind ik het welletjes en laat ze een nieuwe binnenband zien. Eentje met twee uiteinden zodat het achterwiel er niet uit hoeft (dank voor de tip Ynso 🙏🏻). Het oppompen met een patroon of met mijn pomp willen ze niet, dus ik laat ze zich maar een kwartier op een voetpomp uitleven. Net voordat mijn band hard genoeg is gaat de voetpomp stuk. Maar ik besluit dat het mooi is geweest, ‘khop tai’ ze hartelijk en ga ervandoor. Ze beelden nog uit dat iets dat klinkt als ‘kom soep’ fietspomp betekent. Ze denken ongetwijfeld dat ik het nog nodig ga hebben...😬

Goed, om het fietspech verhaal compleet te maken: ook mijn voorspatbord heeft het begeven. Zelfs een tiewrap helpt niet meer. Ik besluit dat mijn fiets na 20 jaar met pensioen mag in Thailand want mijn tiewraps zijn bijna op en hij is echt versleten nu.

Vanwege de fietspech ben ik ernstig vertraagd en als dan ook nog eens het overnachtingsadres niet meer bestaat (of ik kan het niet vinden), kom ik in tijdnood. Om 17.00 uur moet je eigenlijk van de weg af omdat het donker wordt en te gevaarlijk (ook mijn voorlicht was al gesneuveld). De eerste slaapplek die ik online kan vinden is op 18 km. Dat is te ver....

Als ik vlak voor 17.00 uur een bord met ‘guesthouse 300m ->’ zie, besluit ik die te nemen. Wat een ervaring! Ik kom terecht in een arme wijk, alleen maar zo’n geel zandpad waar de auto’s overheen denderen. Geen toeristisch buurtje zeg maar. Ik neem mijn woorden terug: de guesthouse van gisteren van luxe vergeleken bij deze. Het enige eettentje dat er is, is gesloten. Wel vind ik een koud blikje bier dat samen met de sandwich-to-take en een pakje cheesecrackers mijn avondmaal wordt. Saai is het niet!

Geschreven door Waar.is.Marieke