Het hotel in centrum Paramaribo is even wennen na de jungle, maar we zijn alweer vroeg op pad richting vliegveld Zorg & Hoop. We vliegen met z’n 7-n in een heel klein vliegtuigje van Gumair. Hilariteit als we bijna in het verkeerde toestel stappen, weten wij veel, er is maar 1 ‘gate’.... Kathy verovert de plek naast de piloot, nadat ze hem heeft beloofd echt niet mee te zullen sturen😅.
We vliegen zo laag dat we tijdens de vlucht gewoon app-contact hebben met het thuisfront, zo grappig! Als Kathy de piloot iets vraagt over een bergtop op rechts, is hij zo vriendelijk het haar aan te wijzen😬. Op verzoek van haar medepassagiers stelt ze de rest van de vlucht maar geen vragen meer😅...

Palumeu ligt inderdaad echt zo verlaten als we al dachten, het is een indianendorpje met ca 350 mensen. De 5 huisjes voor de toeristen liggen pal naast het dorpje en aan de landingsbaan. Eigenlijk wonen we hier dus op Schiphol, met het verschil dat er hier maar een paar keer per week een klein vliegtuigje landt...

We worden ontvangen door Espagno en Jack, twee jonge indianen uit t dorp. Zij zullen de komende dagen onze gidsen zijn.
Voor iemand die altijd op de bonnefooi rondtrekt is het even wennen: aan een (kleine) groep en een redelijk ingevuld programma. Maar ik geef me er gewoon lekker aan over, tenslotte komt het ten goede aan het dorp hier, dus dat is okee. En het is wel een manier om heel veel te zien en te leren...

In de middag gaan we met de korjaal stroomafwaarts om vervolgens met zwemvesten aan overvoord te springen en terug te drijven. Kinderlijk leuk!! Kathy en ik willen ‘nog een keer, nog een keer’, maar helaas, dat zit we niet in😜.
Na de waterpret wandelen we het dorpje even in. Het dorpje is vrij uniek omdat er drie stammen samen wonen en ook ondertussen gemengd zinn: de Wajana-, Trio- en Atoero indianen. Ze zijn vrijwel zelfvoorzienend, leven van hun kostgrondjes, de jacht en aanvullend toeristen (gids, bootsman, kokkin). Veeteelt is hier niet omdat het hebben van vee wilde dieren aantrekt en dat is gevaarlijk.
De indianen zijn nog erg op zichzelf en willen niet gefotografeerd worden. Toegegeven: ik heb toch wat foto’s gemaakt in het sorp, maar enkel van de huizen.

Als Kathy en ik ‘s avonds nog even op de steiger zitten, schrikken we ons een hoedje als er opeens een beest vlakbij ons zit. ‘Halve meter groot, iets bruinigs’ zeg ik tegen Espagno. Die haalt zijn schouders op en zegt: ‘ik denk de hond’😂. Ach ja, met al die slangen- en piranhaverhalen hier ook😅
Als we willen gaan slapen, blijk ik eerst mijn klamboe te moeten repareren. Met verbandtape, reuzehandig! Omdat Kathy mij toch bij schijnt met een lampje, maken we van de gelegenheid gebruik om weer eens een ouderwets schaduwspelletje te doen!

Geschreven door Waar.is.Marieke