Vannacht om 03.00 uur lag ik ónder het bed in plaats van er in. Het bed kraakte en bewoog zo erg, dat ik het toch maar met zaklamp ging inspecteren. Er bleken wel lattenbodems in te liggen maar die waren in slechte staat en met wat ijzerdraad gerepareerd. Gelukkig heb ik ductape mee... daarna sliep het rustiger. Het deurslot had ik gisteren al geolied (met fietsolie) omdat de deur niet open wilde. Gratis service voor de volgende reizigers!

In eerste instantie besluit ik in Sancti Spiritus toch maar eens uit te kijken naar een net iets luxere casa, eentje die bijv wél een werkende douche heeft. Is na een fietsdag toch wel fijner. Maar dan staat Sonia (de vriendin van Jesus) om 7.30 uur op de stoep, mét een adres van een casa die ze al 'gereserveerd' heeft voor me in Sancti Spiritus😂. Tja, ik geef me maar over aan het systeem, die douche komt thuis wel weer.
Servando geeft me bij vertrek als verrassing 5 versgeplukte bananen. Dat maakt 25 schat ik.....

Bij de eerste stop, op 15 km, ontdek ik bij een lokaal stalletje 'pastelas': guaveflappen (look-a-like van de appelflap). Ik koop er 4 voor 8 cup (ca €0,40) en vind dat ik ze wel meteen allemaal op mag eten....

Het is de dag van de lichtste versnellingen. Heuvel op gaat heel erg traag met wind tegen en heuvel af kan ik niet echt hard, daarvoor zitten er teveel gaten in de weg. Onderweg wordt er weer volop gegroet. Af en toe hoor ik iets engels, zoals 'hello my friend, you are my life'. Ik denk dat hij 'my love' bedoelt, maar weet het niet zeker natuurlijk.

Over groeten gesproken: Cuba is een toeterland. Alle auto's toeteren. Je weet alleen nooit waarom. Soms om te groeten (waarbij ze uit het raam aanvullend roepen), soms om te waarschuwen en soms.... gewoon omdat ze willen toeteren🎺.

Na 30 km besluit ik maar eens flink wat bananen te eten. Scheelt ook weer aan gewicht heuvel op. Ook hier weer overal cowboys, maar ik geef ze maar geen snoep meer😜.

Bij een aantal heuvels moet ik bijna de truc van Jelle Brandt Corstius gebruiken. Die gaat -met het zakje as van zijn vader- ongetraind door de Ardennen en Alpen en denkt bij de meest onmogelijkste hellingen aan fictief publiek dat hem omhoog schreeuwt. Gelukkig heb ik dat nog net niet nodig. Wél eet ik in één klap 6 mueslirepen op bij mijn laatste stop. 'Luisteren naar je lijf' denk ik maar en ach al repen uit NL moeten ook eens op. Vanaf die stop rijd ik ongeveer op met een italiaan. Op zich is een medefietser bijzonder, ik kom er max 1 per dag tegen. Als hij stopt om foto's te maken, waaronder eentje van mij zwoegend heuvel op, besluit ik een praatje te maken. Géén goed idee. Hij zegt drie woorden en is dan weg. Elke keer als hij stopt en ik hem bijna inhaal spurt-ie weer weg. Ik besluit dat het zijn italiaanse ego moet zijn: hij is bang dat ik hem inhaal. Geen kans overigens: over de 70 km doe ik 7 uur!
Het is ondanks het afzien trouwens wel absoluut de mooiste etappe tot nu toe! En met 10 km/u heb ik extra lang gelegenheid van de natuur te genieten😜

In Sancti Spiritus vind ik na lang zoeken -én de hulp van een lieve opa die uiteindelijk geld wil- de casa die Sonia gereserveerd heeft. Prachtig! En ja hoor: vol! De eigenaar brengt me naar broerlief. Ik houd mijn hart vast, heb zo'n zin in eindelijk een (warme) douche. Na 5 min sta ik voor een enorm koloniaal pand midden op het centrale plein van Sancti Spiritus. Ricardo draagt mijn fiets enorm veel trappen op, zijn broer sjouwt mijn tassen. Uitzicht op het plein én een prachtige kamer én een luxe douche! Ik ga genieten en druk het gevoel weg dat deze familie mijn geld niet echt nodig lijkt te hebben.

Sancti Spiritus is trouwens een werkelijk prachtig stadje (zie foto's). Het lijkt op Trinidad (het plein is zelfs bijna een kopie) maar dan zonder al die toeristen, verkopers en drukte. Ik zie alleen wat minder muzikanten, dat maakt Trinidad wel heel erg leuk. En dit stadje lijkt me iets welvarender wua winkels, mensen, maar dat is enkel het centrum wellicht. Morgen door naar Remedios. Alweer mijn een-na-laatste fietsdag....

Geschreven door Waar.is.Marieke