Volgende keer toch echt een seniorentour!😅
We lopen als twee pinguins over straat, onze bovenbenen en kuiten kunnen we niet meer buigen. Opstaan is heel lastig, gaan zitten nog veel moeilijker. In plaats van de trapjes nemen we de rolstoelroute😬
En hoe dat komt?

In Cabanaconde (3400 m) starten we om 7.30 uur met de afdaling naar Llahuar, zo’n 14 km en 1400 meter dalen. Ik ben zo dom geweest om mijn wandelstokken thuis te laten. Niet handig met deze stevige afdaling met heel veel grind. Elke keer als ik even vergeet te focussen op waar ik loop, lig ik (bijna) op de grond. De Colca Canyon is meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon, en zo indrukwekkend mooi! Ook dé plek condors te spotten, maar die hebben we helaas niet gezien.

De afdaling is werkelijk prachtig maar een aanslag op onze bovenbeenspieren. Als we af en toe moeten klimmen, merken we aan onze ademhaling dat we flink op hoogte zitten. Aan het begin van de middag bereiken we de Llahuar, een superklein gehucht met ca 20 huisjes in het dal van de canyon. Plus de Lluahar Lodge. Het woord Lodge suggereert meer luxe dan er is, maar het is er prachtig. We krijgen een huisje vlakbij de rivier en bij de Hotsprings. Daar kijken we al de hele dag naar uit! Drie uur lang zit ik in de hotspring met uitzicht op de rivier, dit maakt de hele inspannig goed!

Het is een beetje eenvoudige lodge, waar de backpackers vooral water, cola en bier drinken. Wij willen graag witte wijn, maar die hebben ze niet (koud). Kathy spot een fles met ‘blanco’ erop en loopt uiteindelijk zelf maar achter de bar om een fles koud te leggen. Na een uurtje wachten is het zover en staat de fles op tafel. Sterke drank blijkt nu😳, okee dan maar water! We liggen er heel vroeg in, want de lodge draait op zonne-energie en dat levert precies genoeg electriciteit op tot 21.00 uur. Maar wij zijn zo moe, geen enkel probleem😴.

De volgende dag doen we dan toch het seniorenprogramma en gaan met de bus terug omhoog maar Cabanaconde. De bus komtom 11.00 uur, dat betekent hier ergens tussen 10.30-11.30 uur. We besluiten dat we maar eerst eens proberen te liften, en zowaar, het eerste busje stopt meteen! Als de chauffeur ons om geld vraagt, realiseren we ons dat we een Collectivo gestopt hebben. Van die busjes die overal mensen oppikken die langs de weg staan. Prima dus! De enige weg omhoog is een supersteil en hobbelig grindpad, vlak langs de afgrond. Gelukkig hebben we een goede chauffeur😅. Hij brengt ons uiteindelijk nog naar Chivay, drie uur verder, waar we de gewone bus terug nemen naar Arequipa. Die chauffeur rijdt gelukkig veel rustiger dan die would-be-zandbuggy-driver van de heenweg, dus een relaxte rit. Enige kleine minpunt is de peruaanse mevrouw voor me die heel misselijk wordt en echt de volle vier uur moet overgeven😬.

Als we na zeven uur bussen proberen uit te stappen, merken we dat onze bovenbenen niet meer willen buigen. Als een stel pinguins bewegen we ons langzaamaan voort😬
In het kader van echt peruaans eten besluiten we naar ons favoriete sushi tentje te gaan😜. Vanwege de inspanningen trakteren we onszelf op lekkere wijn en chocolade maki’s als desert.
Op de terugweg lopen we onze Inca-vriend Javier opeens tegen het lijf. Ik stop mijn handen snel in mijn jaszak, gelukkig heeft Kathy haar pachamama trouwring wel omgedaan💍😅. ‘My wife’ zegt hij en loopt gelukkigzalig met Keet hand in hand de brug over😂.

Geschreven door Waar.is.Marieke