Vanochtend hebben we het dorp flink gespekt door de aankoop van souvenirs. De keuze viel nog niet mee gezien onze randvoorwaarden: 1. We hebben maar een kleine rugzak mee, dus pijl/boog en bosvarkenkoppen vielen af; 2. We wilden proberen om bij ieder stalletje in elk geval iets te kopen ( als groep gelukkig, want er zijn ca 10 stalletje) en 3. we moeten het wel enigszins mooi vinden.
Na de lunch -zónder bosvarken helaas- stappen we beladen met armbandjes, kettingen, piranha-kaken en een speer het vliegtuigje weer in. Kathy moet haar voorstoel afstaan aan een co-piloot, iets dat de groep best een veilig idee vindt😜.

De mannen van het dorp zijn eerst nog een tijdje bezig het vliegtuig leeg te halen: benzine, bruine bonen, doperwten, drinken, alles zien we langskomen. Ze zijn dan wel zelfvoorzienend hier, maar deze extra’s zijn natuurlijk erg fijn. Ook Jack & Espagno halen enthousiast hun pakketje uit het vliegtuig, we schatten nieuwe t-shirts of riemen, want daar zijn ze gek op.
Kathy wisselt nog even mobiele nummers uit met Espagno, want ze wil misschien wel een sabbatical gaan houden hier. Wie weet! En dan is Espagno wel een goede om het te regelen, want hij is de zoon van de kapitein (opperhoofd) van het dorp.

Naar aanleiding van reacties op de blog hebben nog wel even gevraagd hoe het nou zit met huwelijken enzo hier. Maar ondanks de naam Trio-indianen zijn het gewoon monogame relaties😜 en ze mogen trouwen met wie ze willen. Hoeft ook niet persé uit het dorp te zijn. Ook horen we dat het dorp - samen met andere dorpen langs de rivier- in 2012 met succes de bouw van een stuwdam heeft weten tegen de houden. Maar de plannen liggen er nog. Voor deze dorpen zou dat destraseus zijn, omdat ze grotendeels leven van de rivier. Ze zijn ook erg bang voor het toenemend aantal goudmijnen. Sowieso vreselijk voor de natuur, maar er komt heel veel kwik bij vrij. Dat krijgen de vissen binnen waar de dorpen langs de rivier van leven😢.

Goed, het is even een overgang van Palumeu naar hier, maar wij zijn ondertussen weer in ‘de stad’ zeggen de mensen in Suriname. Het land telt namelijk maar één stad: juist ja: Paramaribo. In een hotelletje met zwembad, zonder anaconda’s of piranha’s😅. En morgenochtend geen natuurlijke wekker door de brulapen, sopraankrekels (bestaan niet echt, maar zo klonk het) en de grietje bie, maar de geluiden van een stad.
Zondagochtend gaan we via Brownsberg opnieuw het binnenland in, naar de Marrons (boscreolen). Benieuwd hoe het leven daar is!

Geschreven door Waar.is.Marieke