De luxe kamer bleek geloof ik onderdeel van een ‘love hotel’😱. De hele nacht reden auto’s af en aan. Ik sliep precies bij de parkeerplaats, en oordoppen helpen niet tegen koplampen. Vandaag mijn selectieprocedure voor overnachting misschien wat aanpassen😉

Vlakbij, aan het water, zit een ‘Coffee & Bakery’, kan ik daar mooi even ontbijten. Als ik vraag of ze iets van broodjes/breakfast hebben, antwoorden ze met ‘no no, dessert’. Gelukkig zie ik net op tijd naast alle gebak een rekje met broodjes kaas en bagels. Dacht ik toch even dat ze engels spraken 😉.

Het is druk met fietsers, want het is weekend. Weer veel in groepjes en er wordt vrolijk gezwaaid en geroepen. Ze kunnen me alles wijsmaken, want ik versta alleen iets wat op ‘haseyo’ of ‘halueyo’ eindigt. Dat is ‘hallo’ of ‘goedendag’. En ‘gamsahamnida’ is ‘bedankt’, maar dat zullen ze niet roepen😉

Het fietspad gaat verder zuidwest langs de rivier, prachtig! En echt, de fietspaden zijn hier beter dan bij ons, wat een luxe fietsland! En overal kampeerders ⛺️ langs het water, die nog even een zonnig weekend meepikken. Overal liggen vierkante vlonders waar ze hun tent, of juist tafel en stoelen kunnen opzetten. De koreanen slapen zelf op de grond, niet in bedden, dus zo’n vlonder 🪵 ligt dan prima denk ik.

Vandaag kom ik het eerste niet-koreaans fietskoppel tegen. Jonge amerikanen 🇺🇸 die een jaar in Seoul wonen (ze zeggen hier ‘soul’ trouwens). Als ik ze vraag wat ze het meest bijzonder vinden is het toch het rappe tempo waarmee dit land zich ontwikkeld en het verschil tussen de jonge en oudere generatie. Als ik ze vertel dat ik steeds -ook jonge- mensen ontmoet die nauwelijks engels spreken, bevestigen ze mijn vermoeden dat die het best (redelijk) kunnen, maar te zelfkritisch of verlegen zijn om het ook te doen. En ze beginnen keihard te lachen als ik over het love hotel vertel, schijnbaar erg normaal hier😳

Vandaag fiets ik zo’n 65 km, met een aantal aardige klimmetjes. Pijnlijk voor het amerikaanse stel, zij krijgen hun mountainbikes niet omhoog en moeten lopen…Tja, geen trainingskamp gedaan zeker😉? Van Costa Rica heb ik geleerd dat ik heuvelop steiger als ik alle bagage achterop heb, zo’n vouwfiets werkt qua verdeling toch net anders. Dus nu heb ik zo’n bagagerol aan het stuur. Veel beter!

Het is heerlijk fietsen! Tot de laatste 10 km, dan begint mijn fiets ergens bij het achterwiel een harde tik te ontwikkelen. Ik test van alles maar zonder mij loopt-ie als een zonnetje, met mij als het Rad van Fortuin😅 Helaas moet ik nog wel een stukje mee, dus ik stop bij een fietsenmaker als ik in Chingju-si aankom. Die gaat er uitgebreid mee fietsen en wijst naar de velg. ‘No problem’ zegt hij er glimlachend bij als hij met z’n handen een ‘klein geluidje maar’ gebaar maakt 😳 Nou ja, ik denk dat het vooral irritant is en (nog) geen technisch probleem😅🤞

Via de tips in het routeboekje van Awol vind ik een prima motel (dat wel😉) vlakbij een pleintje met veel restaurants. Alleen koreaanse tekens, geen plaatjes van hun aanbod dus maar weer gokken. En die gok blijk in de roos 🎯. Ik laat mijn 3 regels -no meat, vegetables, not spicy- in het koreaans zien en voilà, een heerlijk chinees gerecht door de kok op maat gemaakt. Met heerlijke snacks vooraf en omdat ik hardop ‘mmmmm’😋 gebaar, krijg ik nog een bakje mee voor onderweg😉

Net als ik weg wil gaan barst het feest los. Eerst speelt de kok/eigenaar -best wel vals- op sax en klarinet mee met koreaanse liedjes en dan huplakee, iedereen keihard valszingend aan de karaoke. Te grappig dit land. Werken kunnen ze die koreanen, maar feesten ook 🍻 🥳 🎤. Het wordt steeds luider dus ik piep ertussenuit, moet nog een fiets repareren😅

Geschreven door Waar.is.Marieke