Vandaag gaan we een stuk richting zuidwaarts, naar Brownsberg. We denken dat de ‘berg’ (ca 750m😜) bruin is maar nee, hij is vernoemd naar de amerikaanse goudzoeker John Brown.
We vinden het enigszins jammer dat we de zondagse competitie van de volwassen (!) mannen met hun zangvogeltjew moeten missen. En, het gaat er niet eens om welk vogeltje het mooiste zingt, maar dat het meest aanslaat. Dus de grootste kwetter wint, zeg maar. Prijswinnende kwetteraars worden zelfs geruild voor bijvoorbeeld auto’s, dus het is echt een serieuze zaak met die vogeltjes🐥🐥. Kathy is al de hele week ontroerd bij het zien van al die mannen die met hun vogelkooitje lopen, maar het zijn dus ook potentiele miljonairs-in-wording...

Onze gids Fernando vertelt onderweg dat hij een half jaar een luiaard in huis heeft gehad. Als hij hem of haar in de boom himg, kwam het beestje steeds terug. Fernando is een volwassen man en we proberen niet te hard te lachen als hij vertelt dat hij zelfs een manicure heeft gedaan bij de luiaard 😬. Nog gekker wordt het als hij opbiecht dat de luiaard zelfs meeging boodschappen doen. Waarbij het beestje om zijn nek hing als een soort tas....En dat er een vrouw keihard begon te gillen omdat opeens de kop van zijn schoudertas bewoog. Als hij later vertelt dat hij ook nog drie apen in huis heeft gehad, vragen we maar niks meer😅.

Het laatste stuk naar Brownsberg verandert de weg in een rode zandweg met enorme kraters. Gelukkig blijkt Fernando ook een Quad-driver dus hij loost de gammele bus er met gemak doorheen. Bij natuurreservaat Brownsberg dalen we af naar de Ireneval, ik met een waaier van blad in mijn hand. De muggen en steekvliegen hebben een duidelijke voorkeur voor mijn bloed, dat van Kathy vinden ze echt minder lekker. Ze hoeft niet eens Deet te smeren, mijn aanwezigheid werkt beter🦗🐜.

Na een watervalmassage raakt Kathy als amateurfotograaf verzeild in een uitgebreide fotoshoot van vier jonge stewqrdessen. Ze kunnen maar niet besluiten hoe ze het voordeligst op de foto staan. ‘Buik in, ‘kin omhoog’, ‘nee, niet van die kant’ en de leukste ‘denk: komkommer’. Wat de dames niet weten is dat Kathy nogal een procesfotograaf is, dus het wordt meer een ‘making of’ met uitglijpraktijken en buik&billen in beeld dan sexy portetten👱‍♀️.
Na de fotosessie wacht ons nog een flinke wandeling terug, bergop dit keer. We zijn blij dat we ons even flink moeten inspannen, hebben we weer een keer lekker eten tegoed!

Na een uurtje rijden komen we op Ston-Island, een schiereiland aan het Afrobaka stuwmeer. Wat een idyllische plek om te overnachten (zie foto’s)! De schoonheid heeft echter wel een keerzijde: door de bouw van de stuwdam is er een groot gebied met dorpjes onder water komen te staan en moesten de mensen verhuizen. De meesten van hen wonen nu in het samengestelde Saramakanerdorp Brownsweg.

‘s Avonds gaan we samen met een argentijn en twee nederlanders nog op ‘jungletocht’ in het donker. Dat is tenminste ons verzoek. Maar Fernando blijkt niet zo’n held en uiteindelijk lopen we enkel een klein stukje weg in het donker heen en terug. Als wij dicht bij de donkere bosrand gaan staan, blijft Fenando op gepaste afstand. Om hem een plezier te doen, gaan we op tijd weer terug....
Onder het genot van een paar parbo biertjes wordt het uiteindelijk nog gezellig laat en eindigen we de avond met een taalcursus spaans-nederlands, onder leiding van Izzy, een argentijnse redacteur/schrijver.

Geschreven door Waar.is.Marieke