Vandaag begint ons jungle avontuur, en we hebben er zoveel zin in! We gaan twee dagen op pad met Erick, een gepensioneerde piloot en een echte Boeroe (afstammeling van de boerenkolonisten). Erick vertelt ons dat hij zes keer gecrasht is met zijn vliegtuigje, maar gelukkig blijkt hij oud landbouw😅piloot. We stappen dus met een gerust hart bij hem in het busje.

In tegenstelling tot het (vijftig-tinten-groen) oosten is het hier meer een moeras- en landbouwgebied met een sterke invloed van nederlandse boeren. Erick vertelt ons over de nederlanders die hier in 1845 naartoe werden gelonkt met mooie beloften qua landbouwgrond, huizen etc. Van die beloften bleek weinig waar en van de 470 boeren waren er na twee jaar zo’n 200 gestorven. Waarschijnlijk aan de tyfus... De nederlandse plaatsen hier zoals Groningen, Wageningen, Utrecht, Voorburg etc stammen uit deze tijd.

In het plaatsje Groningen (ca 3000 inwoners) stoppen we voor een koffie. We zijn helemaal gelukkig met z’n tweeen als hier ook een busje stopt met wel 16 toeristen erin. Zij gaan naar het veel toeristischer Bigi Pan. In Groningen staan een aantal monumenten ter gedachenis aan einde van de slavernij in 1863, de onafhankelijkheid in 1975 en een monument voor de hindoes, boeren en javanen. Onze taxichauffeur (een javaan) vertelde ons al op dag 1 dat Suriname een geslaagde multiculturele samenleving is, Erick beaamt dat. Beiden vertellen dat er in dit land niet gediscrimineerd wordt.

Lezers van mijn vorige blogs weten ondertussen dat ik een aantal hersenverbindingen mis als het gaat om planten en dieren. Dus ik ben wat huiverig als Erick begint over de verschillende planten. Maar hij vertelt vooral over de medicinale werking ervan en dat is dan wel weer interessant. In Suriname is het alternatieve circuit niet erg groot, ondanks de enorme rijkdom aan planten en de ervaring van de inheemse volken hiermee.

In de plaats Wageningen staat het grootste rijstbedrijf van het Caribisch gebied. De plaats is ontstaan doordat in 1949 nederlandse ingenieurs vanuit onze landbouwuniversiteit hier samen met de lokale bevolking een woon- en werkplek hebben ingericht. Bij de onafhankelijkheid is het in 1975 is het door Nederland aan Suriname (terug)gegeven maar nu is het helaas bijna failliet.
Na een overheerlijke surinaamse lunch in een Warung stappen we in Erick’s korjaal om naar zijn kamp aan de Marataka rivier te gaan. Bootsman Remy en kokkin Ivonne (met twee van haar kinderen) gaan met ons mee. Erick vertelt dat hij bootsman Remy ook aan het opleiden is tot gids, omdat die het werk goed kan gebruiken. Hij is met zijn 20 jaar kostwinner voor zijn moeder en drie jongere zusjes en broertje.

De Marataka rivier is volgens Erick misschien wel de enige niet vervuilde rivier van Suriname. Onder andere de winning van goud -waarbij kwik vrijkomt- maakt dat veel andere rivieren erg vervuild zijn. Verder doen de mensen hier alles in de rivier😬 en dat maakt ‘m ook niet echt schoner. Maar de Marataka is een gezonde, organische rivier. ‘Elke keer als je erin spingt ben je een paar maandjes jonger’ aldus de piloot. We nemen ons voor om een flink aantal duiken te nemen!💃

Na een uurtje varen komen we bij kamp Rainforest. Wat een plaatje! Het is vrijwel het enige kamp langs deze rivier. Volgens Erick zullen we het zo uitgestorven niet meer meemaken. Hij heeft het kamp kunnen bouwen door medewerking van de ‘kapitein’ van het indianendorpje ernaast met de naam ‘Cupido’. Dit dorpje is ondertussen verlaten, er woont nog 1 echtpaar. We gaan er op bezoek en krijgen les van Erick over alle planten en bomen die hier groeien. Hij laat ons ook onbekende vruchten proeven, de meeste😬 vinden we erg lekker. En de dieren hier zijn zo prachtig, dat verveelt geen moment. We zien moerasbuizerds, slangennekvogels, prachtige ara’s, boskonijnen en nog veel meer (hersenverbinding verbroken😬).

Nadat we een uurtje hebben gezwommen -en we dus jaren jonger zijn- kookt Ivonne midden in de jungle werkelijk een overheerlijke maaltijd voor ons. Als we met een Parbo biertje met Erick samen op de vlonder zitten, verzuchten we voor de zoveelste keer hoe bijzonder dit is🙏🏻.

Daarna kruipen we in onze hangmatten, of zoals Erick het noemt: we gaan ‘hangmateren’. Kathy houdt het als rasslaper de hele nacht vol, ikzelf klim halverwege op mijn matras. Om 6.00 uur ‘s ochtends word ik wakker doordat er een paar brulapen echt enorme herrie gaan maken. Wow! Nu zit Kathy’s slaaptalent haar in de weg, want zij slaapt er dwars doorheen😬.
Vlak voor het ontbijt krijgen we nog even bezoek van een grote groep doodskopaapjes die de bomen rondom het kamp leegvreten. We kunnen hier geen baantjes trekken in verband met de stroming, maar zwemmen -op-de-plaats-rust tegen de stroom in. Veel vermoeiender dan die baantjes en tenminste weer twee maaltijden verdiend!

Na het ontbijt gaan we met de korjaal en een kleine boot op zoek naar een kreek waar we het bos in kunnen. Erick maakt zich wat zorgen en terecht, als we daar aankomen blijkt het water in vijf dagen tijd zo’n 1,5 meter gezakt. Dat komt omdat het in de bergen gestopt is met regenen en de grote droge tijd begint.
Als alternatief maken we een wandeling door een bamboebos, daar is mijn tuinbamboe een dwergplantje bij, werkelijk prachtig!

Na (nogmaals) een verjongende zwemsessie en -alweer😅- een heerlijke maaltijd varen we terug naar de bewoonde wereld en vandaar -weer over de weg- naar Paramaribo. En terwijl we in de jungle de apen enkel gehoord hebben, zitten ze tijdens onze terugreis gewoon langs de kant van de weg.

Wat een indrukwekkende tweedaagse, en wat hebben we veel geleerd van Erick, over het land, de natuur en de tradities. En wat mooi te zien hoe Erick zorgt voor de mensen in ‘zijn’ dorp Wageningen: door ze op te leiden als gids & bootsman en ze mee te nemen als kok (overigens beweert Erick dat hij Ivonne heeft leren koken😜). Voor wie wil: we hebben Erick’s visitekaartje meegenomen...
Morgenochtend is er alweer een nieuw avontuur: dan vliegen we naar het zuiden en blijven we vijf dagen in het indianendorp Palumeu. Bofkonten zijn we!

Geschreven door Waar.is.Marieke