Het ontwakende Udon Thani ziet er vanaf de 6e verdiepung prachtig uit! Bij het ontbijt ben ik - naast de bediening - de enige vrouw en niet-aziaat. Veel mannen in legeruniformen hier. Het blijkt dat mijn transport naar het lokale vliegveld veel te vroeg geboekt is, zeker nu ik geen fiets mee heb. Daarom besluit ik om de stad nog wat te gaan verkennen en neem ik een tuktuk naar een park 3 km verderop. In die buurt liggen ook een aantal tempels.

De tuktuk driver snapt niks van de plattegrond en spreekt geen woord engels. Hij gaat bellen met iemand die ook bijna geen engels spreekt maar het woord ‘hospital’ wel begrijpt. Dat ligt ook in de buurt, dus kan hij me daar afzetten. Alleen denkt de tuktuk driver nu dat ik ziek ben, dus begint hij erg hard te rijden😂. Bij het hospital wenst hij me sterkte en ga ik te voet verder. Ik besluit de weg terug te lopen en heb zo mooi de kans wat te zien van het echte Udon Thani en wat foto’s te maken. Als ik zo door de stad loop, met mijn camera om wat mensen vast te leggen in hun dagelijkse praktijk, bedenk ik me dat het eigenlijk niet uitmaakt waar je bent. Mooie of minder mooie stad, voor mij zijn het toch de mensen die het kleuren....

Als ik terug ben bij het hotel zie ik dat de vluchttijden op mijn papieren van elkaar verschillen. Mijn vlucht blijkt al over een uur te gaan, dus ik moet nu wel opschieten. De hotelmanager gaat het voor me regelen, maar zijn chauffeur staat enorm te mopperen. Ik begrijp dat hij straks mensen moet ophalen van het vliegveld en geen zin heeft daar te vroeg te zijn. Na wat getouwtrek tussen manager en chauffeur komen we dan toch 40 minuten voor vertrek op het vliegveld. Bij de check-in van mijn koffer begrijp ik er geen batterijen en powerbanks in de ruimbagage mogen. Alles weer open dus voor één superkleine AAA batterij. Net als ik een koffie wil gaan drinken word ik teruggeroepen omdat mijn koffer extra controle krijgt. Ik moet ‘m openen en ze wijzen op mijn stuurtas. Daarin zitten de onderdelen van de fiets in plus twee kleine patronen om de banden op te pompen. Ze leggen uit dat de veiligheidseisen op de binnenlandse vluchten extra streng zijn, ik hoor een paar keer het woord ‘bomb’ en bieden excuses aan. Maar de patronen bliven in Udon Thani... Als ik even later weer tegengehouden wordt bij de handbagage verwacht ik dat het om de powerbanks gaat die ook niet mee mogen, maar nee, ik moet mijn fles je water leeg drinken. Mijn twee bekers yoghurt met fruit mogen wel mee.

Als excuus voor al het ongemak word ik geupgraded naar de ‘Smile Plus Class’, een soort thaise business class. Toch leuk voor die 55 minuten naar Bangkok. In een luxe stoel krijg ik een heerlijk paars welkomstdrankje en een super-de-luxe maal😋 . De 6 gebakken bananen van de markt, de appel en de muffin laat ik maar in mijn tas! Toch mooi een keer business class gevlogen, al is het dan in een klein thais vliegtuig😜.

Als ik aan de blog wil gaan werken, realiseer ik me dat mijn hoesje voor de Ipad-mini een volkomen mismatch is met deze klasse, maar des te lolliger dus! Omdat ik mijn zware toetsenbord niet mee wilde nemen op vakantie, ging ik de avond voor vertrek nog snel even naar de Mediamarkt. Helaas hadden ze daar nog maar één soort hoesje (zie foto). Voordeel is wel dat mijn Ipad nu onherkenbaar is als prijzig item. Daarover gesproken: ik heb deze vakantie een aantal nuttige gadgets mee. Naast de Ipad mini voor mijn blog natuurlijk de hoge tonen Dazer, maar ook een (geleende) gps en een bijzondere bidon: de Lifestraw. Daar zit een filter in dat 1000 liter gewoon kraanwater kan filteren, overal ter wereld. Omdat ik vorig jaar in Cuba vaak geen water kon kopen, heb ik ‘m aangeschaft. Niet dat ik ‘m deze vakantie echt nodig heb gehad, maar z’n nut komt vast op een volgende reis van pas😜. Tenslotte de handige fietsband met twee einden (soort hema rookworst dus) en de pomppatronen.

Het is een lange reis van 24 uur, met twee keer een overstap van 4 uur in zowel Bangkok als Hong Kong. Ik neem me voor om volgende keer iets meer geld uit te geven aan een gunstiger vluchtschema 😬. Bangkok Airport was ik al eens geweest, het is een architectonisch indrukwekkend ontwerp met de meest luxe winkels. Je kunt je toch werkelijk niet voorstellen dat er ook zoveel armoede is in dit land, wat een contrast! Deze overstap is zonder fiets wel wat relaxter. Normaliter had ik de fiets hier weer moeten uit- en inchecken. Dat is nogal een gesleep met zo’n grote doos plus de bagage...Ook iets om een volgende keer goed op te letten. Ik vind een heerlijke ligbank en val temidden van alle herrie in de vertrekhal in slaap. Helaas geen upgrade bij de vlucht naar Hong Kong dit keer, maar Cathay Pacific heeft zeer ruime zitplaatsen dus zelfs economy class is nog super-de-luxe.

Terugkijkend op de reis bedenk ik me hoe bijzonder het was om te gast te zijn in deze landen. En hoewel de verschillen met bijvoorbeeld Cuba duidelijk zijn qua natuur, cultuur en temperament van de mensen, zijn de overeenkomsten eigenlijk nog groter. De zorg voor levensonderhoud , voor de familie. Het vriendelijke en vrolijke karakter van de mensen in de straatarme dorpjes, de gemeenschapszin. Het was een voorrecht om er even deel van uit te mogen maken!

Waar de volgende fietsreis naar toe zal gaan, weet ik nog niet. De bucketlist is vrij lang.... Maar buiten Europa vormen Sri Lanka, Myanmar en het (niet toeristische) oostelijke deel van Cuba de top 3. Iran zou ik ook graag fietsen maar de haalbaarheid qua afstanden in dat land moet ik nog eens goed onderzoeken. De komende maanden maar eerst eens op zoek naar een nieuwe fiets! Bedankt voor al jullie leuke reacties via Pindat en whatsapp!

Dag!

Marieke

Geschreven door Waar.is.Marieke