Vandaag fiets ik langs prachtige rijstvelden. De mensen zijn hier wat opener, ze zwaaien en roepen enthousiast, en slechts een enkeling schudt met z’n hoofd, als in ‘die is gek’. Ze roepen vragend waar ik naar onderweg ben. Als ik dan Mae Sai antwoord, gebaren ze driftig dat ik moet omdraaien. Hoe leg ik nou in thais uit dat ik via een omweg fiets?😬

Na 30 km kijk ik spiedend om me heen op zoek naar koffie of thee. Als ik buffalo op een truck fotografeer, raak ik in gesprek met een thaise vrouwt die goed engels spreekt. Ze is getrouwd met een man uit Singapore. Hij komt net aanrijden en biedt me een kop koffie bij hen thuis aan. Vervolgens geeft hij zijn vrouw opdracht, want hij moet zelf weg😂. Bij de koffie ontmoet ik ook een oud jurist die het drukke Bangkok heeft verruild voor het platteland. Na een uur praten worstel ik me los van deze aardige mensen. Zo leuk om op deze laagdrempelige manier met de locals in contact te komen en te horen over hun leven!

De route naar Mae Sai is af en toe onverhard en supermodderig. Van die kleverige, uitglij-, gele modder. Mijn fiets en ik zijn totaal vies als we in Mae Sai aan komen.
In Mae Sai lunch ik in een cafe met echte italiaanse cappuchino, franse frietjes en een vol bord sla. Heerlijk even naast al dat pittige Asan food en noedels met ei...
Mae Sae is net als Mae Chan geen stad die op de werelderfgoedlijst zal komen. Ik neem nog even een kijkje bij de grote blauwe grenspoort met Myanmar (Birma) en fiets dan richting Chiang Saen.

Vlak voor de Golden Triangel is er volgens het boekje nog helling van ‘meer dan 10%’. Misschien wilde men het vriendelijk laten klinken, maar pfff. Ik dacht slim te zijn, hard bergaf te gaan zodat ik met winst de berg op kan. Plan mislukt: net onderaan de berg vliegt de ketting eraf😢 Met zwarte handen en vanuit stilstand bergop dus. Bijna redde ik het... op de laatste 500m na, die moet ik lopen. Vies en bezweet arriveer ik bij de Golden Triangel, waar 't wemelt van de toeristen. Het opiummuseum is leuk & leerzaam, en dan de laatste km’s naar het hotel... Als ik aarzelend naar een hotel staar dat alle borden in het thais heeft staan, schiet een thaise montainbiker (ja, hier wel een enkele fietser) me te hulp. Hij begeleidt me met een vaartje van 24 km/u- naar het hotel. En dat met al 87 km in de benen😅.

Het is een orachtige plek, pal aan de Mekong. Wat overigens de meest vervuilde rivier ter wereld schijnt te zijn (ik dacht altijd de Ganges..). Vies, bezweet en moe spring ik in het zwembad. Wat een luxe!
Daarna een voetmassage van een uur, waarbij het eigenlijk een beenmassage wordt. De vrouw voelt wat, zegt dan ‘olala’, vraagt nog ‘strong massage?’, maar wacht niet op het antwoord, want ze heeft werk te doen. Geen ‘ontspanningsmassage’ dus, maar wat kunnen die thai masseren! Na een uur begint ze in mijn buik te duwen omdat ze vindt dat het daar ook ontspannen moet😳. Als ik mijn lachen niet meer kan tegen houden begint ze ook te grinniken en stopt. Met ‘You thai massage Holland, good, good’ roept ze me nog na. De dag sluit ik af met niet-pittig thais eten aan de Mekong. Met dank aan JW die me een app in thai heeft gestuurd die ik kan laten zien als ik bestel. De vis uit de Mekong laat ik bij nader inzien maar aan me voorbijgaan.

Geschreven door Waar.is.Marieke