Als ik (alweer vroeg) wakker word, besluit ik nog een dagje in Remedios te blijven. Ik heb nog 1 dag over en die besteed ik liever wat rondfietsend hier dan in een grote stad als Santa Clara.
Bij het ontbijt vraagt Jorge of ik weer Cena (diner) wil. Uit een soort solidariteit én omdat ik niet veel restaurantjes gezien heb, zeg ik 'si, por favor'. Geen vis meer, want die was gisteren aardig mishandeld door de kokkin. Als ik het huis verlaat hoor ik Gisela, de vrouw van Jorge, enorm tegen hem schreeuwen. En dat terwijl het mij lijkt dat hij haar net nog zo liefdevol ontbijt heeft gebracht.... Gisela heb ik gisteren even ontmoet, ze zit in een rolstoel. Jorge runt de casa praktisch alleen, behalve als er gekookt moet worden. Dan komt de jonge vrouw helpen die ik gisteren ontmoet heb. Ik hoor Gisela het woord 'cena' roepen. Zou het zo zijn dat mijn goede bedoeling voor een conflict heeft gezorgd? Ik zet ik het van me af en ga op zoek naar een Etecsa voor een paar nieuwe wifikaarten.

De drukte bij de Etecsa is in elke plaats een graadmeter voor het toerisme. Hier is echt niemand, en ik ben meteen aan de beurt. Bij elke aankoop van een wifikaart moet je paspoortnummer ingevoerd worden, plus alle nummers van de kaarten. Dat verklaart de wachtrij....

Na twee capuccino op het centrale pleintje besluit ik naar Caibarién te fietsen, een plaatsje aan de kust, ca 10 km ten oosten van Remedios. Uit het geratel en de gebarentaal van Jorge begrijp ik dat hij het niks vindt en alle gebouwen daar op instorten staan. Toch maar eens kijken dus...

En dan ontdek ik de parel van deze regio, wow! Ik kan niet stoppen met foto's maken, zo indrukwekkend! Er is hier geen toerist te bekennen en ik zie de mensen denken 'dat mens con bicicleta is gek, ze fotografeert onze bouwvallen'. Maar oh wat mooi! Wat zal er gebeuren met zo'n plaatsje als het regime verandert en projectontwikkelaars hun kans krijgen?

Omdat het nog vroeg is én het de lokale bevolking begint op te vallen dat ik meerdere rondjes door het plaatsje fiets, besluit ik een stukje de weg naar Santa Maria op te fietsen. Santa Maria is een beachresort op een schiereiland en ligt 55 km verderop. Ik heb mijn bikini aan omdat ik dacht strand te vinden in Cairabién maar dat is niet gelukt. Misschien vind ik onderweg een zwemplek...

De weg naar Santa Maria is druk, veel vrachtwagens, bussen en huurauto's met toeristen. Bij de weg het schiereiland op zijn ze een tolpoort of controlepost aan het bouwen. Even later kom ik langs een politiepost. Daar ben ik er al veel van tegengekomen dus ik Hola net als eerdere keer weer vriendelijk. Maar daarmee vergis ik me dit keer en ik word luid teruggeschreeuwd. Ik moet mijn paspoort laten zien én de inhoud van mijn tas. Daar zit enkel een flesje water, wat repen, zonnebrand en een camera in. De man blijft minstens 15 minuten weg met mijn paspoort, zodat meteen maar even duidelijk is wie hier de baas is! Als hij eindelijk terugkomt gebaart hij naar mijn telefoonhouder en begrijp ik iets van 'no gps'. Gelukkig heb ik de app maps.me niet geopend, dus na 20 minuten mag El Capitaliste verder gaan.
Helaas geen zwemplek trouwens, die vind ik op de terugweg toch nog in Caibarién😜.

Bij terugkomst in Remedios blijk ik op mijn 'rustdag' toch nog 40 km te hebben gefietst. Rozig van de zon trakteer ik mezelf -heel onverstandig- op twee Pina Colada's. Daarna: op naar mijn vriendin de kokkin en haar zwarte bonensoep!

Geschreven door Waar.is.Marieke