Vannacht hoorde ik het al: enorme windvlagen. Ze komen uit noordoost en ik ga zuidoost dus ik heb ze gelukkig niet pal tegen. Gisteravond twijfelde ik of ik naar het park zou gaan waar heerlijke livemuziek gespeeld werd. Ik besloot het niet te doen, want hier in Cienfuegos word ik erg veel aangesproken en daar had ik even geen zin in. Dan maar met de ramen open slapen en tot 03.00 uur genieten van die vrolijke muziek!

Voor het eerst heb ik geen zin om op te staan. Door de rustdag denk ik. Maar als ik op de fiets zit, ben ik weer helemaal happy. Zo'n dag in een stad hakt erin en vind ik eigenlijk vermoeiender dan fietsen. Of anders vermoeiend in elk geval....

Als ik Cienfuegos uit rijd valt het me op dat de mensen er zo keurig uit zien vandaag. Zondag natuurlijk! Ik zie veel mensen richting de kerk lopen, Cuba is hoofdzakelijk katholiek.
Ook veel gezinnen op paardenkarren op de weg, misschien wel net als bij ons op familiebezoek opxondaf....Een gezin met kleine kinderen maakt er een sport van om met me mee te reizen. 10 km lang vormen we een soort peleton: soms het paard voorop, soms ik😂

Omdat ik in alle boekjes lees dat de botanische tuin op de route bijzonder is, besluit ik daar te stoppen. Ik ben echt heel slecht met bomen en struiken: er moet echt een banaan of suikerzakje aan hangen, wil ik het herkennen. De botanische tuin is minder aan mij besteed - ik vind de natuur onderweg mooier - maar de koffie smaakt heerlijk!
Als de man achter de bar ziet dat ik hun ingenieuze asbak fotografeer (zie foto), krijg ik bij vertrek een asbak cadeau. Nu al het leukste souvenir!

Bij het verlaten van het park houdt de bewaker me tegen en vraagt om iets. Het klinkt als 'noëvio'.Ik heb geen idee wat hij bedoelt en neem aan dat hij een fooi wil. Als ik naar mijn portemonnee grijp is hij beledigd en zegt nog iets van 'cita'. Ik begrijp nog steeds niet dus 'adios' hem vriendelijk. Bij de volgende stop leert mijn translate app me dat 'cita' afspraak betekent😅

Halverwege de route, op zo'n 40 km, fiets ik duidelijk door bananenplantages want de verkopers springen bijna voor mijn fiets. Ik besluit een trosje te kopen bij een jonge vrouw. Om me vervolgens enorm te laten oplichten. Ze gebaart dat ik niet hoef te betalen als ik haar een t-shirt geef. Als ik gebaar dat ik dat niet voor haar heb, vraagt ze om schoenen of een korte broek. Ik begrijp dat het best bezweet mag zijn, want ze maakt schrobgebaren. Als dat ook niet werkt (ik heb als fietser natuurlijk geen extra kleding mee), legt ze uit dat ze twee kleine kinderen heeft. Of dat waar is weet ik niet, maar ze begint billen-afveeggebaren te maken en doet alsof ze aan t douchen is😂 Uiteindelijk geef ik haar 2 CUC (op zich een fortuin voor twee trossen) én een pakje zakdoekjes én een klein flesje shampoo, een flesje creme, twee pennen en twee rolletjes mentos. Ach, zij heeft 't harder nodig dan deze kapitalista. Met ca 30 bananen (!!) achterop fiets ik weer verder. Gelukkig zijn ze veel kleiner én lekkerder dan bij ons😜

In de routebeschrijving voor vandaag stond iets van 'erg prettige en niet te inspannende route'. Oneens met het tweede deel! Dat komt waarschijnlijk doordat ik de route in tegengestelde richting fiets. Daardoor heb ik flinke wind schuin tegen, maar ik hen ook nog nooit zoveel geschakeld. Best aardig wat klimmetjes.

Bij mijn laatste stop komt er een soort cowboy aan die met ontbloot bovenlijf op een paard zit. Hij kent drie woorden engels en ik ondertussen een paar woorden spaans, dus we voeren een soort van prettig gesprek. Voor de dames die mijn blog lezen vraag ik hem nog even te poseren. Dat doet-ie graag😜 Omdat ik net zelf een dextro pak, geef ik hem er ook eentje.
Vijf minuten later - ik werk net mijn blog wat bij - komt cowboy no.2 aanzetten. Misschien heeft hij gehoord van de dextro of het is toeval, geen idee. Maar deze lijkt me wat minder aardig, dus ik probeer hem te negeren. Na een tijdje vertrekt hij. Als ik later wegfiets zie ik hem wat verder van de weg af in de bosjes staan. Ik denk dat-ie aan het werk is, dus 'hola' ik hem vriendelijk. Dan zie ik nog net in een flits dat hij me (op afstand gelukkig) zijn edele delen wilde laten zien. Helaas heeft hij driedubbel pech: ik heb mijn bril niet op, ik heb teveel snelheid én er komt net een toeristenbus langs😂😂.

De laatste 25 km heb ik zo'n harde wind zijwaarts dat ik bijna van de weg waai en een krappe 10 km/u haal. Fijn om na 89 km Trinidad binnen te fietsen!

Ook hier weer de casa-dans. Ook al heeft Jesus een kamer bij zijn vriendin Sonia geregeld, zij heeft geen plek. Ze brengt me naar de overburen, duidelijk wat minder 'op stand'. Sterker nog: dit doet me aan de armoede op het platteland denken.

Eten doe ik zoveel mogelijk in de casas: (of in een 'paladar', maar die zijn vaak erg vol). Het inkomen hiervan gaat namelijk 100% naar de mensen zelf. Daar komt bij dat het én lekkerder én goedkoper is dan in de restaurants én ik hoef niet op zoek. En vanavond - in deze armere casa - bof ik enorm: de man des huizes (Servando) was chef-kok in Hotel Playa Ancon en ik eet het heerlijkste maal tot nu toe!

Geschreven door Waar.is.Marieke