Vandaag mijn eerste fietsritje, ik heb er zin in! ik vraag het hotel een taxi te regelen die me naar Alamar brengt, net oost van Havana. Ik wil ivm de hitte vroeg starten maar dat gaat niet, want alle straten zijn tot 10u afgesloten ivm een politieke manifestatie. Meer willen ze er niet over zeggen.
En ja, ik mag weer in zo'n fijne cuba-taxi! Wiel eruit en fiets op de achterbank:-) De chauffeur vindt Alamar niet handig voor me geloof ik, want hij zet me iets verder af op de Via Blanca naar Playa Jibacoa. Helpt het wiel erg weer recht in te zetten en zwaait me vriendelijk uit.

De Via Blanca is een 4-baans weg, druk bereden door allerlei voertuigen waaronder paard en wagen. Veel bussen en toeristen ook die naar Varadero gaan. Na een tijdje trappen snap ik waarom de mannen in het hotel 'Playa Jibacao Olala!' zeiden. Het eerste stuk is pittig, heuvelachtig. Luid toeterende auto's, brommers en overal vrolijk groetende mensen, jong én oud, mannen én vrouwen. Geen spaans beheersen heeft vooral nadelen, maar het voordeel is dat ik soms niet versta wat ze roepen, dus lach en 'Hola' ik vriendelijk terug. Als ik op zoek ben naar een toilet brengt de google translate app me in de problemen. Die geeft 'aseo' als vertaling aan, waardoor de locals in de winkel met verschillende soorten toiletpapier en maandverband blijven komen aanzetten. Tot iemand 'banjo' roept en ik dat woord herken. Onder begeleiding van een oudere man, die volgens zijn vrienden verliefd op me is geworden, steek ik de drukke weg weer over. Hij legt het verkeer voor me stil😂. Nadat een docent engels me in zeer gebrekkig engels adviseert dat -hoewel Cuba veilig is- ik niet met vreemde mannen mee moet gaan en vraagt hoe ik zijn engels vindt (top natuurlijk!) word ik uitgewuifd en gaan de benen weer bergop.

Mijn bagage is te zwaar, ongeveer een kwart bestaat uit cadeautjes voor de mensen hier. Nagellak, cremes, mentos, kleurplaten, stickers etc. Maar gauw cadeau doen dus. Daarnaast heb ik een flinke voorraad mueslirepen en noten mee. Geen idee hoe vaak ik eten kan kopen.

Waar de casa van Mercedes & Rolando in Playa Jibacoa precies is, weet ik niet. Het hotel heeft ze gebeld maar het huis heeft geen adres. Mijn enige aanwijzing is: een 'townhouse' naast een winkel. Uiteindelijk fiets ik de winkel voorbij en ook de townhouse herken ik niet, maar ik hoor opeens iemand 'Mariek?' roepen. Rolando zit in de tuin met zijn kleindochter al een uurtje op mij op te wachten.
Het huis ligt pal aan zee en binnen 10 minuten zwem ik heerlijk in de Golf van Mexico. Deze eerste dag was het afzien voor mijn ongetrainde benen. Heuvelachtig, erg warm en een pittige wind tegen.

Rolando spreekt een heel klein beetje engels en eindigt elke zin met 'no problema', heerlijk relaxed! Ik kan kiezen tussen een kamer in hun garage of pal naast hun eigen kamer. Ik kies het eerste, anders zit ik hen echt in de weg. Ze doen werkelijk alles om het me naar de zin te maken, wat een schatten! Hebben beiden economie gestudeerd op de universiteit in Havana maar daar leerde je russisch, geen engels. Rolando is zijn baan kwijtgeraakt omdat hij twee nationaliteiten heeft, cubaans en spaans. Hij vindt het niet erg, geen gedoe meer en hij verdient goed aan de Casa. Mercedes maakt een heerlijke, typische cubaanse maaltijd van kip, zwarte bonensaus en rijst. Aangevuld met schalen met fruit en groente. Raar om in mijn eentje in hun huiskamer te eten, maar ik besef dat ik hun inkomstenbron ben, dus ik laat me gewoon verwennen. Uitgeput kruip ik om 21.30u mijn bed in. Vlak naast de voorraad smeerolie😂.

Geschreven door Waar.is.Marieke