De dag begint rustig.
Aan het ontbijt vertelt de mevrouw van het buffet dat er nog een koppel Belgen zijn in het hotel.
Ondertussen zag ik weer de meneer met de kannen water zijn voorraad opslaan in de rugzak ...
Bij het buitenkomen spreekt het Belgische koppel ons aan: ze zijn uit Charleroi en dus franstalig, ik vraag meteen of ze Italiaanse roots hebben en dat klopt inderdaad als je Belgen uit Charleroi of Luik tegenkomt in Italië zijn bijna altijd afstammelingen van de eerste generatie gastarbeiders. Volgens hen zijn er In La Louvière nog het meest Italianen. Ze geven ons de raad zeker de boottocht langs de kust mee te doen, ja ... morgen misschien.
We vertellen van het veer dat gisteren dicht was en volgens hen was er inderdaad een rode vlag aan de ingang van het zeekanaal en dan vaart het veer niet ...
Ok, we gaan ons vergewissen en het veer werkt weer. Terwijl we toch op pad zijn wandelen we door naar het station wand deze namiiddag willen we naar Cervia om de zoutwinningen daar te bezoeken. Ik ga ervan uit dat alle tickets hier nu via de automaat zullen moeten aangekocht worden. Automaat 1 is met grote sloten verzegeld, Automaat 2 ook en er zijn er maar twee ...
Maar er is nog een loket en daar zit een mevrouw. Hoera ! Weer net als vroeger je ticket bestellen en meteen nog wat info krijgen.
Droom maar verder ... Ik kan daar geen ticket kopen ttz wel een dat ze op mijn telefoon zet. Nu heb ik nooit grenzenloos vertrouwen in de moderne technieken en een treinticket via een internationaal nummer op mijn telefoon zetten, dat ik dan ook via die Italiaanse site op tijd moet open krijgen om te valideren en eventueel te tonen aan de controleur... Ik zie het al allemaal de mist in gaan. Maar ... er zijn nog papieren tickets maar die moet ik aan het buffet gaan kopen.
Ik naar buffet met mijn beste uitleg aan de mevrouw die er al best overwerkt uitziet en het is nog geen elf uur in de voormiddag. Je zou voor minder : ze moet koffies serveren, snoep en drankjes afrekenen en tussendoor treintickets uitprinten. Die tickets zijn nu gewone maar die moet je nog altijd zelf valideren in de toestellen op het perron. Met de vroegere kaarten ging dat probleemloos maar met die flutpapiertjes verslikt die machine zich wel een paar keer vooraleer alles ok is.
Terwijl we hier toch zijn wandelen we een stukje door tot het plaatselijke kerkhof. Vlug nog een geel en een roze bloemetje gekocht en eventjes naar het graf van wielermonument Marco Pantani.
Dag Marco,
Hier zijn we nog een keer, weer wat ouder terwijl jij ons nog altijd met je stralende 34-jarige glimlach begroet. We hebben je een bloemetje meegebracht: een roze en
een geel omdat jij als één van de weinigen in hetzelfde jaar de Tour de France en de Giro d'Italia won. Mogen wij het aub nog altijd doodjammer vinden dat jij zo
vroeg van het wielertoneel verdween, hoe mooi zou het geweest zijn: jij nu als eregast op de Olympische Spelen in Parijs om de jonge generatie aan te moedigen.
Ciao Marco
Ti voliamo bene
Daarna verder richting hotel met onderweg een stop om iets kleins te eten. Nu dacht ik dat ik behoorlijk Italiaans spreek maar als ik "qualcosa di piccola da mangiare" bestel verwacht geen hele plank streekspecialiteiten.
In het hotel de rugzak inpakken en opnieuw richting station om de trein naar Cervia te nemen. Het is 5 minuten met de trein en kost amper 1.5 euro.
Cervia is mooi oud stadje maar hier kennen ze nog de siesta, alle potdicht terwijl ik langzaamaan een moord zou doen voor een koel drankje, gelukkig is de rugzak er nog, minder koel maar toch!
De rondleiding in de zoutwinning is maar om 17 u maar we kunnen er al terecht voor een bezoek aan de tentoonstelling en ... er is een bar met koele drankjes (weg moordzuchtige gedachten)
Iedereen krijgt een helm want een deel van de rondleiding is per boot en je moet ergens onder een lage brug door.r
Netjes op tijd is iedereen er en weg zijn we. Dat van die lage brug is niet overdreven, je moet op je knieën gaan zitten op de bodem van de boot en je hoofd op het bankje voor jou leggen en als je dan eventjes omhoog piept zie je dat er echt niet veel plaats is boven je hoofd ! Maat 't is wel een attractie.
Het volgende deel van het bezoek is een wandeling rondom de zoutpannen zoals die meren heten en telkens krijgen we de deskundige uitleg over hoelang het water hier blijft staan en hoeveel zoutgehalte het dan heeft.
We krijgen zelfs een beetje zouthoudende modder die we op ons handen of benen mogen smeren, het zou voor vele kwaaltjes goed zijn maar het stinkt wel verschrikkelijk.
Het laatste deel van de excursie is weer met de boot en weer onder de lage brug. Helmen op !
Dan weer naar station waar we een half uur moeten wachten op onze trein die ons in 6 minuten weer naar Cesenatico brengt. Het is ondertussen ongeveer 20u en dus van het station naar de oude haven waar het krioelt van de restaurantjes. Het eten is er lekker maar we genieten misschien nog het meest van het water waar we elke een literfles van opdrinken (de wijn in mindere hoeveelheid maar die was ook lekker)
Het is al donker als we teruggaan maar ondertussen kennen we het: klein veer over het kanaal om niet de omweg langs de yachthaven te moeten doen, langs het kanaal tot aan het groot veer om weer aan "onze" kant van het kanaal te komen en dan nog eventjes tot aan het hotel.
En dan ? Douche nemen om zout af te spoelen, pyama aan en slaapwel!

Geschreven door Ernaroland.on.the.road