De ochtend kondigt zich zeer zonnig aan maar het weerbericht meldt bewolking en onweersbuien voor de rest van de dag.
Het is tijd om een beetje te winkelen: cadeautje voor de kleindochters, beetje proviand voor morgen en paar stukjes "Südtiroler speck",zonder kan je niet thuiskomen.
Dan nog eens met de zetellift naar de Marinzenalm en ook langs dezelfde weg terug ( ook een nieuw gegeven: we kwamen altijd te voet terug, worden we echt oud ?)
Na de middag met de auto naar Seis voor het optreden van de plaatselijke band: de Kastelruther Spatzen die hun thuishaven allang ontgroeid zijn en wereldberoemd zijn in het Duitse taalgebied ( maar nog altijd geen sant in eigen land zijn ...)
De organisatie van het evenement is een schoolvoorbeeld van hoe het moet: coronapas wordt vlot gescand, plaatsen zijn duidelijk aangegeven.
Iets bestellen gaat razend snel: een jonge man tikt je bestelling in zijn "bakje" in, je krijgt een ticketje, je betaalt en terwijl je nog bezig bent met je wisselgeld weg te stoppen tovert een bevallige jonge dame je bestelling op tafel ( in ruil voor je ticketje en in veel minder dan 5 minuten)
Door coronatoestanden gaat het hier maar over een evenement van 1500 mensen ( wel drie dagen na elkaar) maar normaal gezien hebben ze elk jaar in oktober drie keer 10 000 man te gast ( dan leer je waarschijnlijk wel efficiënt werken).
Toen we vele jaren geleden voor het eerst hier met vakantie waren hadden we nog nooit van deze groep gehoord ( wie wel in België?) maar toen we ze leerden kennen leerden we ze ook waarderen. Waarmee moet ik ze vergelijken? Het zijn geen Schuplattern ( zo van die billenkletsers), het is geen hoempapa-muziek. Misschien is de beste vergelijking Will Tura in zijn wat jongere jaren met een orkest van steengoede muzikanten die veel gevoelige nummers brengen maar ook wat uptempo uitvoeringen en ook nogal wat nummers over hun "Heimat" en hun Zuid-Tiroolse eigenheid die ze al ruim 100 jaar bewaren in bella Italia.
In de loop der jaren ( ze treden al ruim 30 jaar op) is hun bezetting af en toe gewijzigd, hun eerste gitarist stopte in 1993 maar toen de fans hem niet met rust lieten startte hij in 1996 als solo-artiest zodat hij zijn kalender zelf kon bepalen en zijn tijd kon verdelen tussen de muziek en zijn landbouwbedrijf. Die Oswald Sattler staat voor mij nog altijd met stip op nummer één van de Duitse Volksmuziek.
De groep heeft 18 maanden niet opgetreden en vandaag is het hun open-air dat eigenlijk in juni had moeten plaatsvinden. Toch sympathiek dat ze ermee gewacht hebben tot wij een weekendje Kastelruth geboekt hadden ( of zou covid er voor iets tussen zitten)
Er is een kort voorprogramma met o.a. oud-collega Oswald die naast een 5-tal eigen nummer nog eventjes zijn oude plaats in de groep opneemt.
Het is een mooi programma maar je moet ervan houden ...
We maken het niet te laat want we willen nog wat te eten krijgen in ons hotel en dan inpakken want morgen beginnen we aan onze terugreis.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road