Het is amper zeven uur als we aanschuiven aan het ontbijt, koffers zijn al gepakt in de auto zodat we drie kwartier later de baan op gaan. Het is minder warm dan gisteren maar toch trekken de eerste zwemmers hun baantjes in de Adriatische zee alhoewel de wolken steeds dreigender worden.
We zijn nog geen tien kilometer op de autosnelweg als de hel losbarst, de lucht wordt inktzwart en de regen valt met bakken uit de lucht, het zicht op de snelweg is bijna onbestaand en het houdt zo wel een uurtje aan ... We komen langzaam maar voorzichtig vooruit.
De regen wordt minder maar blijft onze gezel tot over de Plöckenpass waar we Italië verlaten. In Oostenrijk stoppen we aan een Lidl om onze watervoorraad aan te vullen en iets te knabbelen te halen voor vanmiddag; we worden meteen nogal aangestaard, ja we vallen dan ook uit de toon gekleed zijnde in t-shirt en respectievelijk short en korte zomerrrok tussen al die mensen in lange broek, trui en regenjas !
Karintië is mooi maar een beetje triest vandaag onder de regen, 35 jaar geleden waren we hier op vakantie met een kleuter op de achterbank, nu gaat de kleuter van toen op vakantie in Italië met 2 kleuters op de achterbank ...
De regen is een motregen geworden en zo komen in het Pustertal, terug een stukje Italië maar Zuid-Tirol is dan wel het minst Italiaanse gebied van de laars, de zon breekt zowaar door de wolken ! Zuid-Tirol kennen we maar al te goed, we passeren Meransen, Vaals, Rodeneck , daar hebben we allemaal gewandeld en achter de grote bergkam ligt Kastelruth waar we wel 20 vakanties doorbrachten.
Als we in Brixen de Brennerautosnelweg opdraaien is de cirkel rond : hier zijn we 10 dagen geleden voorbijgeschoven in onze eerste file richting Toscane ... Hier valt de regen weer neer en in die regen laten we Italië definitief achter ons.
Italia: je was alle stereotypes tegelijk: je was mooi, warm, je eten was lekker, je was onberekenbaar en je bevolking deed zijn reputatie alle eer aan: de Italianen hadden geen geduld in het verkeer, ze waren soms arrogant-afstandelijk, meestal uitbundig-enthoesiast en ze kenden allemaal 'Belgio' ( en Marcinelle !)
Na Oostenrijk is Duitsland aan de beurt, we reseveerden een kamer in een mooie B&B in Ottobeuren, een plaatsje waavan we de afrit misschien al 50 keer passeerden maar nog nooit geweest zijn. De B&B is heel mooi, dichtbij het centrum. Onze eerste stop is het postkantoor waar we onze telepass terugsturen, het toestelletje dat ons langs alle peages heeft geloodst zonder te moeten stoppen. Dat de rekening nog volgt is een detail.
De kerk annex klooster is een ontdekking, als je de kerk binnenkomt duurt het eventjes voor je je mond terug dicht krijgt zo overvalt je de barrokke schoonheid van het interieur. Een aantal paters zingt net de vespers en het is precies een beeld uit 'De naam van de roos" je denkt dat je elk moment Sean Connery zal ontdekken.
Na dit bezoek is het tijd om te eten, in een restaurantje eten we een typische streekschotel ( die nogal groot uitvalt) en omdat het onze laatste avond is kiezen we ook een dessert dan ook nogal flink uit de kluiten gewassen blijkt .
Minder aangename verrassing: als we buitenkomt stroomt de regen weer neer, we slaan nog een praatje met een Nederlands koppel dat ook hier een laatste avond doorbrengt na hun reis in Italië, ze zijn o.a dezelfde dag als wij in Padua geweest. Wandelen door de regen naar onze b&b, 't is weer eens iets anders dan verzengende hitte !
Morgen naar huis ... wel graag maar toch ... on the road zijn is ook plezant !

Geschreven door Ernaroland.on.the.road