Het onweer van gisteravond is allang weggedreven als we opstaan en de Schlern zien tegen een staalblauwe hemel.
Ontbijt is lekker en uitgebreid zoals gisteren en rond negen zijn we kant en klaar voor weer een dagje Seiseralrm.
We stappen naar de panoramalift, een zespersoonszetellift die in onze beginjaren hier waarschijnlijk een modern snufje was tussen de oudere (maar best charmante) zetelliften. Die zetelliften zijn allemaal verdwenen en de panoramalift is nu een beetje een oldtimer tussen de moderne "bakjes". In de lift kijk ik een beetje meewarig maar ook jaloers naar de wandelaars die de weg naar boven doen zonder mechanische hulp. We deden het ook vaak maar halfweg kijk je dan enerzijds trots maar anderzijds ook een beetje jaloers naar de mensen in de zetellift ( die dan meestal ook nog eens vrolijk zwaaiden ...)
Boven gaan we op stap naar de Mahlknechthütte, da's toch ruim anderhalf uur vooral stijgen. Een drankje en klein hapje op het terras doet wonderen en dan weer afdalen, das is per definitie makkelijker maar na een tijdje gaat dat dalen door de losse grintstenen toch ook vervelen. Beneden in Saltria willen we met de bus terug, ik weet dat de tijd van de gratis bussen hier voorbij is maar 2.50 euro is het gemak me wel waard. Er staat een bus vertrekkensklaar, dus snel naar de ticketautomaat, dat ding aan de praat krijgen dat tot 2 keer ons biljet van 5 euro weigert, eindelijk lukt het. Nu nog efkes wachten tot de 2 tickets geprint zijn. Bingo. Vlug omdraaien naar de bus die ...de deuren sluit en voor onze neus wegrijdt !! Ik denk dat ik de chauffeur nog net zag grinsen maar misschien heb ik me dat ingebeeld.
Die vloek heb ik nog net ingeslikt maar de Zuid-Tirolers zijn een paar treden naar beneden gedonderd op mijn waarderingsladder.
Maar kom, er zijn ergere dingen in het leven dan 20 minuten op een bus moeten wachten in een schaduwrijk bushok.
In 10 minuutjes zijn we in Compatsch, vlakbij ons hotel waar we het zweet van de dag wegdouchen en ons opmaken om naar de mis te gaan in het St. Franziscuskerkje hier boven. Omdat echtgenoot een paar muntstukjes bijheeft voor de omhaling neem ik niks mee: geld heb ik er niet nodig en waar zou ik in hemelsnaam een smartphone voor nodig hebben. Zo denken de ketters maar zij dolen !
De mis is tweetalig, sommige delen zijn in Duits, andere in Italiaans. Daar heb ik geen smartphone voor nodig.
Maar ! Als we de kerk verlaten loopt vlak voor ons Oswald Sattler , voor mij nog altijd het beste wat Zuid-Tirol ooit heeft voorgebracht op muziekgebied ( Kastelruther Spatzen incluis) We (proberen) een praatje te slaan maar we weten dat je van Oswald voor ja-en-neen-antwoorden krijgt. Hij lacht wel als ik zeg dat wij nog altijd hopen dat hij nog eens bij ons in België zal komen optreden. Maar lacht hij nu omdat hij het een leuk idee vindt of omdat hij het ronduit belachelijk vindt ? Ik zou het bij God niet weten. We maken dan maar afspraak volgend voorjaar in Bad Mergentheim waar we ook dit jaar waren. Al ik er aan toevoeg dat we toch hopen erbij te zijn maar dat wij tenslotte ook niet jonger worden krijgen ik een scheef glimlachje en "Wer schon?" (=wie wel ) en daar moeten we het mee doen. Dag Oswald !
En ik zou niet weten wat ik zou voor over gehad hebben om nu mijn smartphone hier te hebben, een fotootje zou hij mij (waarschijnlijk) niet geweigerd hebben.
Daar had ik nogal kunnen mee uitpakken ! Ik weet toch wel één of twee personen die ik daarmee stikjaloers had kunnen maken.
Dan maar naar het hotel waar we door ons praatje met Oswald net te laat zijn om Jasper Philipsen de rit te zien winnen in Frankrijk. Who cares? We hebben wel nog wat tijd want het is zondag en er is aperitief om 19u gevolgd door een galadiner.
Zo'n receptie is vooral leuk om een beetje aan de praat te raken met andere hotelgasten. Italianen hebben wel de reputatie uitbundig en extrovert te zien maar mijn ervaring is dat ze erg gereserveerd zijn ten overstaan van vreemden. Als ik een koppel hoor praten over de mis waar ze naartoe geweest zijn, pik ik erop in door te zeggen dat wij er ook waren, zo raken we aan de praat en hebben best een leuke babbel.
Het diner is lekker maar veel te veel. Dat wordt diëten straks thuis. Maar morgen eerst nog een dag Seiseralm

Geschreven door Ernaroland.on.the.road