Om 5 uur gaan we "on the road". Voor de twintigste of eenentwintigste keer richting Dolomieten, eventjes de corona-zorgen van ons afschudden (maar wel met plf en vaccinatiepas op zak)
Het traject kennen we al heel lang, eigenlijk zouden we (bijna) met de ogen dicht de weg kunnen vinden ... . we gunnen ons een warme chocomelk met croissant en hebben geen trajectzorgen ... tot de borden in Aken melden dat de A61 kompleet afgesloten is wegens "unwetterschaden" (kan dat nog van de overstromingen van een paar weken geleden zijn?) en dat we dus via Frankfurt moeten rijden. Het is eens iets anders, het landschap is mooi maar in de motregen net dat tikkeltje anders.
Het verkeer is druk voor een zaterdag maar ja, iedereen moet langs hier.
Met veel wegenwerken komen we soms heel snel, soms iets (sic) minder snel vooruit.
De rest is routine: tanken aan Elwanger Berge, sandwichke eten, Via Ulm naar het zuiden en dan ons "madam" (=gps) beetje de duivel aandoen omdat wij NIET over de grote grenspost Oostenrijk binnen willen ( files weetjewel) maar over het Tannheimertal willen rijden waar het verkeer heel vlot gaat. Na een tiental pogingen om ons op het (volgens haar) rechte pad te krijgen geeft ze het op en rond halfvier houden we halt in Reutte aan hotel Krone. Het is een typisch Tirools hotel waar we al een paar keer halt hielden op doorreis en twee jaar geleden een paar dagen waren om te fietsen in de buurt.
Het welkom is vlot en na een blik op onze vaccinatiepassen mogen wij het mondmasker hier binnen weglaten. Halleluja.
We krijgen een blad met het menu voor vanavond waar we onze keuze kunnen aankruisen, de tijd van de ellenlange menu's à la carte is hier duidelijk ook voorbij ... Maar in coronatijden zal een menukaart die door iedereen wordt vastgepakt ook wel niet ideaal zijn en op deze manier kan de keuken zich tijdig voorbereiden.
De motregen houdt aan maar toch wagen wij ons nog eventjes buiten om een luchtje te scheppen, we hebben al genoeg binnen gezeten vandaag.
Het avondmaal is lekker, misschien niet super speciaal en de marillenschnaps als dessert is meer dan voortreffelijk (een kaiserschmarrn was ook een mogelijkheid maar dat leek ons van het goede teveel en met een ijsje wachten we tot morgen, niks kan immers aan een Italiaanse gelato, toch?)
En na meer dan 900 km bollen, dankzij de omleidingen, is er nog tijd voor een beetje tv kijken, beetje lezen en dan ... dromen van de Seiseralm waar men helaas ook maar beter weer voorspelt vanaf woensdag. Maar om de woorden van een niet onbekend wielrenner te gebruiken: "we will see".

Geschreven door Ernaroland.on.the.road