Vandaag wordt het "serieus" met onze fietsplannen.
Na een ommetje langs de supermarkt kiezen we het fietspad langs de rivier de Lech naar de gelijknamige gemeente, maar zo ver willen - kunnen - we vandaag niet komen.
Dat fietspad is een droom : volledig autovrij en meestal alleen een weg voor fietsers, in velden of wegen geen auto's te zien.
Misschien zouden een paar verantwoordelijken van bij ons een kijkje moeten komen nemen want zou zo'n project niet fantastisch zijn ( Keigat - Maldegemveld - Drongengoed - vliegveld - oud vliegveld - Aalter - Maria-Aalter ...) Blijven dromen zeker ??
Maar hier is de droom werkelijkheid geworden, we fietsen er langs de rivier de Lech in zomertooi dwz heel breed maar met weinig water zodat er ontelbare grote en kleine grindeilanden ontstaan zijn en door de geringe diepte op sommige plaatsen varieert de kleur van het water van zilvergrijs over lichtblauw naar diep turkooise.
In het boekje staat dat de route vanaf Reutte in de richting van Lech bijna volledig vlak is ... blijkbaar is de Oostenrijkse betekenis van het woord "vlak" toch nog een beetje anders dan de Vlaamse want er zitten best wel een paar nijdige -zij het korte - klimmetjes tussen ( zo'n beetje van het gehalte van Bellem-brug). Maar onze e-bikes doen het perfect ... alleen : wat doet het met onze batterijen ?
Aan veel commercie doet men hier niet, bijna nergens zijn er bordjes die je wijzen op etablissementen waar je iets kan eten of drinken. Dus als je een kerktoren ziet dan fiets je daar naartoe in de hoop dat in die buurt mensen zijn die doen aan de werken van barmhartigheid zoals hongerigen spijzen en dorstigen laven. Vooral dat laatste interesseert ons ( proviand hebben we bij)
Als onze kilometerteller ruim boven de 30 km staat dan denken dat we dat we langzaam mogen terugkeren ( die batterijen, weetjewel ?)
Het terugfietsen langs dezelfde weg is verre van saai want je ziet er de landschappen weer in een ander perspectiefii
Onze batterijen houden het perfect ( met nog een ruime overschot) en we klokken af of 65 km ( met de 27 van gisteren is ons Italiaans record van vorige week al van de tabellen geveegd). In het dorp valt de hitte als lood op onze schouders, we beseffen nu maar hoe aangenaam fietsen het is langs de rivier met meestal een aangenaam briesje en vaak in de schaduw van hoge bomen.
We plakken er nog een 4-tal km aan vast om onze telepass naar het postkantoor in Reutte te brengen en onszelf te trakteren op een apfelstrudel.
En dan is het welletjes voor vandaag: een douche om het zweet en stof af te spoelen, avondmaal en genieten van de rust op ons balkon.
Morgen, als het weer goed blijft, gaan we weer fietsen, tot zelfs over de landsgrens heen ( Füssen is heel dichtbij), maar niet heel lang want morgenavond gaan we voor de laatste keer inpakken en overmorgen ... dan gaan we naar huis.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road