Er hangen wolken over Lucca als we weer op stap gaan om onze cultuur een beetje bij te schaven met in de rugzak een documentje dat Celeste ons uitprintte en waarmee we korting krijgen bij de tentoonstelling "I pittori della luce" of " de schilders van het licht".
In heel de stad hangen affiches voor deze tentoonstelling en dus kunnen wij er ook niet omheen.
Het tentoonstellingsgebouw bevindt zich aan de andere kant van de de stad en de simpelste manier om er te geraken is een wandeling op het brede wandel-en fietspad bovenop de omwalling. Dit pad is in totaal 4 km lang en je kan zo helemaal rond de stad. Het is er best druk met wandelaars, fietsers in allerlei snelheden en ook veel joggers. We zijn nog maar 10 minuten aan het stappen als de zon door de wolken breekt en het kwik weer razendsnel gaat stijgen .
Het is nog net geen 10u als we het tentoonstellingsgebouw zien staan dat maar op 10u de deuren opent, nog eventjes tijd om een meneer in historische klederdracht te vragen wat de bedoeling ervan is ... Zo komen we te weten dat het vandaag de feestdag van San Paolino is, de patroonheilige Lucca en daarom worden er straks om 12u kanonschoten afgevuurd met 3 historische kanonnen die nu worden aangevoerd. Ok, straks eens komen kijken.
Aan de kassa geven we de brief van Celeste af, het mevrouwtje fronst de wenkbrauwen, roept een tweede mevrouwtje die ook kijkt alsof ze net een boodschap vanop Mars te zien krijgt en roept mevrouwtje nummer 3 die ook onwetend de schouders ophaalt maar zegt dat ze inderdaad een korting van 2 euro persoon mag geven. Die korting is precies wat we als 65+ ook zouden gekregen hebben ...
De tentoonstelling is prachtig : het begint met 2 werken van Caravaggio, de grootmeester van het licht-donker principe en dan ruim 90 werken van mindere schildergoden met hetzelfde principe. Heel veel religieuze scenes , veel bloedige scenes van vermoorde martelaren ( dat rood contrasteert wel heel goed met het vele zwart en wit) maar ook scenes uit het dagelijks leven in de 17 de eeuw.
Op hetzelfde plein is nog een museum: het museum van de munt. Wij dus daarheen. Wij zijn er helemaal alleen. Het museum is niet zo speciaal, er zijn veel modellen die gebruikt werden om munten en herdenkingspenningen te maken, blijkbaar was Lucca een centrum van deze ambacht. Een deel van het museum gaat over Napoleon met weer veel geldstukken en penningen. Ik moet toch een opzoeken wat de link tussen Lucca en Napoleon is, er is ook een groot plein naar hem genoemd. Ik denk dat een zuster van Napoleion hier in de buurt heeft gewoond ( ik moet dringend mijn historische kennis een beetje afstoffen)
Als we naar de uitgang gaan roept de meneer aan de kassa ons terug ( hij vindt het blijkbaar niet leuk dat we het nu al voor gezien houden ...) Hij neemt ons mee naar een groot toestel en legt uit dat dit de oudste muntpers uit het museum is, Hij laat dat ding een paar keer in het rond draaien in beide richtingen en ... Roland krijgt zowaar een muntje cadeau, het zou mannen geluk brengen ... Voor mij haalt een ander muntje tevoorschijn dat de voorloper van onze credit card zou geweest zijn.
Dankjewel meneer.
Buiten zijn nog een paar mensen in historische kledij verschenen en de kanonnen worden in stelling gebracht. Het duurt allemaal nog eventjes en er wordt veel op zijn Italiaans gegesticuleerd maar eindelijk is het zover : het eerste kanonschot is best hard en iedereen schrikt op, bij de volgende houdt iedereen wijselijk de oren dicht!
Daarmee is San Paolino ook weer content.
Vandaar volgen we de mensenstroom richting centrum, je merkt dat we ons hier dichtbij de parkings aan de rand van de stad bevinden.
Snel ergens een "pizza al taglio" en dan naar het Puccinihuis, de beroemde componist die geboren en getogen is in Lucca.
Aan het geboortehuis kan je geen ticket kopen, je moet naar het pleintje ervoor ( met standbeeld van de componist) en daar in het bezoekerscentrum je kaartjes kopen.
Wij met ons kaartjes in de hand terug en daar staan een paar Italianen die het ook niet zo goed weten. Het voelt goed als buitenlander de Italianen de juiste weg te kunnen tonen. Het museum is op de tweede verdieping : je moet eerst aanbellen, een meneer vraagt of je wel al tickets hebt en opent dan de deur !
Het museum is echt mooi, je komt in de verschillende kamers waar Puccini woonde en je ziet ondertussen geschriften, partituren, muziekinstrumenten en ook nogal wat kledij zowel van Puccini zelf als kostuums uit verschillende operas. Zelfs voor een niet-muziekkenner als mezelf is het meer dan de moeite waard.
Daarna nog een beetje door de vele straten en straatjes dwalen, iets drinken want het is weer behoorlijk warm geworden en niet te laat in de namiddag terug naar de B&B . Beetje Tour de France kijken, beetje schrijven en beetje lezen en al snel is het tijd voor een douche om op zoek te gaan naar een nieuw adresje voor het avondeten.
Voor het avondeten zoeken we een terrasje in een steegje naar het Anfiteatroplein (men zegt wel eens dat de betere adresjes in de kleine straatjes verscholen zitten)
Maar dan is dat hier de uitzondering die de regel bevestigt, het eten is goed maar zeker niet specialer dan wat we al laten op het plein. Morgen nog maar eens iets anders proberen.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road