Het is nog niet helemaal licht als we iets na 5 vertrekken aan het Lago Trasimeno dat al glinstert in het eerste zonnelicht.

Het is heel rustig op de weg en via Arezzo en Firenze ( een prachtig stukje Toscane) gaan we richting Bologna, maar niet zonder een 'cornetto' en ' caffè lungo' in een baanrestaurant, de caffè is naar mijn bescheiden mening niet zo erg 'lungo' maar heeft een nogal hoog espresso-gehalte.
In Bologna is onze reis rond ... hier zijn we 11 ( of zijn het er ondertussen 12 ?) dagen geleden vanuit Bologna richting Cesenatico gegaan, daar we nu uit het westen komen moeten we niet de hele ring met zijn 4 rijstroken rond zodat het allemaal heel goed opschiet en zo gaan we Verona, Modena, richting Bozen.
Geen Gardameer-files en dus snel Bozen voorbij.
Als we nu meteen doorrijden naar Duitsland zijn we bij de B&B als die nog dicht is en da's ook de bedoeling niet ...
Dus besluiten we Klausen de autosnelweg te verlaten en richting Kastelruth te trekken, daar waren wij vanaf 1995 tien jaar op rij met ( prachtige) bergvakantie, kozen één keer voor een ander gebied in Zuid-Tirol en keerden dan nog negen keer terug naar Kastelruth, het was een tijdlang zo een beetje onze tweede thuis en als we ooit zouden overwogen hebben te emigreren dan was het doel wel duidelijk !
De plaatselijke apotheker heeft in die jaren een paar keer 'het vaderland' gered met zijn arnika-schmerzgel tegen gewrichts-en spierpijn en het voorkomen van blauwe plekken als je ergens onzacht mee in aanraking kwam.
Toen ik een kleine week voor ons vertrek een beetje hard terecht kwam op de treden van mijn trap en nog iets harder op de grond onder die trap toen miste ik mijn arnikagel en dus linea recta naar de apotheek om mijn voorraadje aan te vullen, ja ik kan er voor eventjes weer tegen.
Kastelruth zal altijd een bijzonder plaatsje innemen in ons hart maar misschien is het zoals met kinderen : ooit moet je loslaten ...
Daarna terug de autosnelweg op en eigenlijk valt alles mee: de Brenner, de Fernpas met druk maar al bij al vlot verkeer ( veel 'oprijdende' Belgen)
Op de Brenner piept onze telepass voor de laatste keer en valt de laatste tol-slagboom achter ons dicht: ciao Italia: we hebben je gezien van noord naar zuid van oost naar west met je majestueuze schoonheid, met je adembenemende natuur met je soms warme, soms afstandelijke inwoners. Met je immigranten, met je economische problemen maar vooral met je Italiaanse flair, met je zin voor schoonheid met je levenskracht die niets of niemand je ooit afneemt.
Italia: ti amiamo per sempre !!!
Dan door het Tannheimertal ( een nog oudere liefde dan Kastelruth ! ) Hier sleurden we ooit een kleuter in een rugzakzitje de bergtoppen op ... oei: die kleuter wordt straks 40 jaar, wij worden dus oud.
Eenmaal de Duitse grens over zijn we snel in Ottobeuren, een plaatsje met een enorm klooster annex kloosterkerk. We blijven morgen een dagje hier, dus nog tijd om ons veel te korte bezoek van vorig jaar verder te zetten.
Het is hier wel druk: onze gastvrouw vertelde dat hier morgen een triatlon plaats heeft, blijkbaar is dit een belangrijk evenement, morgen eens een kijkje nemen.
Nadeel van de drukte: het duurt een eeuwigheid voor we in het restaurantje eindelijk iets te eten krijgen en als je al van 5 uur onderweg bent is je geduld net dat ietsje minder ...
Maar morgen is er triatlon.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road