Vanmorgen dus de bus genomen en de vrouwelijke chauffeur brengt ons met een rotvaart naar het centrum.
Een korte wandeling naar het centrum ( een voetgangerstunnel is dicht ...)
Op de piazza del Duomo wordt de omvang van de schade van de aardbeving van 2009 duidelijk, ontelbare torenkranen, de duomo volledig in de stellingen. De beide fonteinen op het plein staan er nog ( of misschien al terug) maar moeten het zonder water stellen. Rondom het plein staat alles in de stellingen en/of afgedekt met huizenhoge doeken met het opschrift 'L'Aquila rinasce ( L'Aquila herrijst). Eén bar is open, zodat we niet moeten omkomen van dorst. Er is zo goed als niemand in de straten buiten de werkmannen en een paar jongeren.
Heel wat straten zijn verboden gebied ( zona rossa), wij dachten gisteren dat de wielertoerist op Campo Imperatore overdreef. In die straten zie je alleen zwaar gestutte gebouwen. Nu begin ik ook te begrijpen wat de vele braakliggende gronden meer naar de stadsrand zijn, waarschijnlijk gebouwen die niet de moeite waren om te restaureren. Hier voel je je en beetje een voyeur, een ramptoerist maar in de straat terug richting busparking zijn een aantal nieuwe gebouwen waaronder een winkeltje met nougat waar we niet aan voorbij kunnen gaan. De eigenaar is zichtbaar blij klanten te zien en wil graag weten waar we vandaam komen en als hij België hoort dan zegt hij meteen : 'Marcinelle?'
Nee, maar inderdaad in de mijnramp van 1956 kwamen daar vooral Italiaanse mijnwerkers om het leven en de meesten waren hier uit de streek en blijkbaar leeft die herinnering hier nog. Als hij dan ook nog vraagt waar ik zo goed Italiaans heb leren spreken ben ik meer dan trots ...
Ondertussen leven we in zuiderse modus dwz. bus terug nemen, met de auto naar een winkelcentrum ( met airco) in de buurt, beetje inkopen doen, een late lunch op ons terrasje en dan een namiddagje met een boekje en beetje Tour de France.
Het avondmaal is weer fantastisch lekker: een bord pasta en dan gevolgd door een dessertje voor toch wel een klein prijsje.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road