We zijn al vroeg op, heel lang willen we hier sowieso niet blijven.
Toegegeven: het bed is zacht en de kamer proper en gerieflijk en de badkamer heel ruim.
Het vergoedt een beetje onze aankomst gisteren.
Beneden aangekomen slaat de schrik ons om het hart: voor de deur van de garage staat een geparkeerde auto. Hoe geraken we hier weg als dat een langslaper is?
Soms is paniek nergens voor nodig: het is de auto van de mevrouw die het ontbijt verzorgt en ons uitcheckt.
Het is een heel lieve dame ( kan haar cheffin nog iets van leren) en ze legt ons precies uit hoe we snel en vlot richting autosnelweg moeten rijden.
En dan gaan we kilometer vreten: in tegenstelling met gisteren komen we vlot vooruit: Frankfurt, Keulen, Aken zorgen voor zeer weinig problemen.
Rond halftien laten we Duitsland achter ons, klein stukje Nederland en via Maasmechelen zijn we al weer in ons Belgenland ....
Tankbeurt en broodje eten in Leuven en via de Brusselse ring ( met het obligate aanschuiven) naar huis. We hebben dezelfde afstand als gisteren in de helft van de tijd afgelegd


De samenvatting: het was mooi na de coronopauze weer eens in de Dolomieten te zijn. We zijn tevreden dat alles ( zo ongeveer toch) perfect is gegaan en nu ...?
Ik weet het niet. Komen we er nog terug?
Misschien wel. Misschien ook niet, en ook dan is het goed. Het zijn twintig stuk voor stuk prachtige vakanties geweest in een ongelooflijk mooie regio waar je nooit op uitgekeken raakt, waar we herinneringen hebben gemaakt die niemand ons ooit nog afneemt.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road