Vroeg opgestaan, in Eberbach kan je om 7 uur ontbijten (weer lekker en overvloedig ontbijtbuffet).
Om halfacht voor het laatst deze reis de baan op.
We vervolgen de weg richting Heidelberg, hoe dichter bij de stad hoe drukker het wordt maar al bij al toch nog vlotjes.
Voorbij Heidelberg gaan we de autosnelweg op en dat is dan ons lot tot in Nevele, hopelijk even vlotjes.
Het weer is soms een beetje betrokken, soms een beetje zon.
Veel valt er op zo'n rit niet te vertellen maar het geeft me wel de tijd om een beetje na te denken over deze reis en de pro en contra's op een rijtje te zetten (en over hoe ik een einde ga breien aan deze blog)
Het is dus echt een beetje kilometervreten, als het verkeer verder vlot gaat kunnen rond de middag in België zijn om snel iets te eten.
We verlaten Duitsland, klein hoekje door Nederland en daar wordt de lucht steeds donkerker.
In Maasmechelen de grens over en de motregen gaat over in een echte regenbui, we lachen erom dat we in ons regenlandje zijn aangekomen.
Het lachen vergaat ons wanneer de regenbui over gaat in een plensbui en ontaardt in een echte wolkbreuk. Het zicht op de autosnelweg is zo ongeveer herleid tot "0", het komt erop aan de achterlichten van je voorganger nog net te kunnen onderscheiden door het regengordijn. Er staat ook meteen een paar centimeter water op de weg wat het extra gevaarlijk maakt. Ter hoogte van Zolder hebben we het gehad en draaien de parking op (net zoals vele lotgenoten). Het is wachten tot het noodweer ophoudt.
Geen sprake van om uit te wagen komen, alleen wil echtgenoot eigenlijk dringend een sanitaire stop inlassen, toch maar even wachten, toch maar niet ...
Regenjassen en een (nieuwe!) paraplu hebben we netjes ingepakt in de koffer (toch niet nodig onderweg!) en tegen dat je de koffer hebt opengemaakt ben je doorweekt!
Dus: trainingsjasje van op de achterbank op het hoofd, spurten naar een paar bomen in de omgeving en aan wildplassen doen. Nood breekt wet.
Eindelijk wordt de regen minder, al de "parkingvluchtelingen" gaan weer de weg op.
In Leuven broodje eten en dan het laatste stukje met de obligate file op de Brusselse ring.
Als we thuiskomen regent het alweer (dat belooft voor de was) maar voor de rest ziet alles er ok uit, er is voor de moestuin gezorgd, onze dieren maken het goed. Dankjewel buurvrouw!
Het nadenken onderweg leverde me volgend resultaat op:
Het was fantastisch weer eens in Kastelruth te zijn. De plek waar we zo vaak, zo graag geweest zijn.
De plek waar vaak de stress van slopend werkjaar van me afgleed.
Waar ik leerde mijn grenzen te verleggen: als je de klim naar de Plattkofelhütte doet kan je je als iets voorstellen bij de term "vagevuur", maar de beloning is groot: een paradijslijk uitzicht tot aan het Marmoladamassief.
Als je de klim naar de Schlern ziet weet je ook je eigen beperkingen, dit is niet voor iedereen weggelegd.
Kastelruth: jij gaf me het duwtje in de rug om Italiaans te gaan studeren om een praatje te kunnen slaan met zowel de duitstalige als de italiaanstalige inwoners van dit tweetalige stukje Italië (en met de vele toeristen ook natuurlijk)
Kastelruth: ik heb hier zoveel geleerd dat ik denk dat ik daar nu verder kan op teren, zonder er fysiek aanwezig te moeten zijn.
Ciao, ti voglio bene !!

ps. voor de volgers: deze verslagjes zijn eigenlijk nog "een kladje", de foto's zijn niet gesorteerd, er is dus nog een boel corrigeer- en sorteerwerk om het allemaal een beetje fatsoenlijk te maken.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road