Oorspronkelijk dacht ik deze dag de titel te geven "750 m afgedaald", misschien had iemand dan misschien gedacht dat we één of andere halsbrekende toer hadden uitgehaald. Maar dat zou dan gaan over de 11 km van de Seiseralm naar Kastelruth aan de voet van de grootste alm van Europa.
We kozen dus na het ontbijt en uitchecken voor de weg over Monte Pana, dat wil zeggen heel het eind naar Saltria ( zo ergens tussen 3 en 4 km) en dan de Forststrasse op.
Dat is dus echt nog precies dezelfde weg die we in het verleden een paar keer te voet hebben gedaan. Het is een gravelweg met nu heel wat waterplassen van de voorbije onweders. Ons was verteld dat er stewards zouden staan om de weg aan te duiden maar meer dan een bordje "Umleitung" was er niet te zien (Für die Italiener Dasselbe?)
In een persbericht van deze ochtend stond dat er éénrichtingsverkeer werd ingevoerd om alles vlot te laten verlopen ... Door wie? Er is niemand.
Blijkbaar geloven ze hier in het spreekwoord "Help Uzelf, zo helpe U God"
Dus wij op pad, langzaam over de hobbelige weg, soms stijgend (niet zo heel erg), dan weer dalend, vaak draaiend en tussendoor proberen de grootste plassen te ontwijken. We komen maar een viertal auto's tegen en het lukt telkens om mekaar zonder problemen te passeren. Dit is een weidegebied waar af en toe hekken staan om het vee niet al te ver te laten afdwalen. Ze hebben toch het goeie idee gehad om de meeste hekken open te zetten op één na. Maar laten we daar nu geluk hebben: een Duitse auto is er net doorgereden en de mevrouw aan het hek laat ons doorrijden vooraleer ze het weer sluit. Dankeschön !
Langzaam vordert de weg en meer en meer zijn we er toch wel trots op dat wij dat vroeger gewoon te voet deden ... applaus voor onszelf.
Eindelijk komt het gehucht Monte Pana in zicht, dit is eigenlijk een wintersportplaatsje met grote parking en een asfaltweg die naar het Grödnertal leidt.
Het is natuurlijk veel betere weg maar toch een beetje kinky: smal met vele haarspeldbochten en roekeloze Italiaanse chauffeurs.
Maar alles gaat goed en weldra zijn wij op de grote weg en dan gaat het snel: San Christina, Wolkenstein, Ortisei, de afslag naar Kastelruth, Panidersattel over en dan ligt Kastelruth aan je voeten.
Oef, dat hebben we goed gedaan! en vlug want het is pas 10 u. De mevrouw van de B&B verwelkomt ons heel hartelijk maar daar onze kamer nog niet klaar is trekken wij het stadje in.
Kastelruth, da's thuiskomen. We kennen er zo ongeveer alles. Op een terrasje ontwaren we de mevrouw die werkte in het restaurant van het hotel waar we heel vaak waren. Ook zij kent ons nog !
Dan een beetje rondslenteren om veel bekende plaatsen te spotten. Verplichte stop: de oude schuur met in de balken nog steeds onze tandenstokers ( samengevat: ooit maakte Roland er een gewoonte van om een tandstoker mee te pakken van tafel en na er op gekauwd te hebben die in de kieren van de balken te stoppen, het werd een onnozel spelletje dat we het jaar daarna herhaalden enz. ) Waarschijnlijk gaan de oudste al een 20 jaar terug maar ZE ZIJN ER NOG ALTIJD!
Dan eventjes langs bij de bakker, ontbijtbuffet is al verteerd, en dan terug naar onze B&B0
Het is een mooi gebouw, niet nieuw maar karakteristiek. De kamers zijn gewoon proper en gerieflijk, niks speciaal, gewoon goed.
Alleen is de wifi hier op het tweede verdiep aan de zwakke kant (desnoods beneden gaan zitten). De badkamer is misschien wat gedateerd maar proper en gerieflijk (die van ons thuis is ook niet meer van de jongste)
Een praatje met de mevrouw leert ons dat het internet normaal gezien behoorlijk goed is maar na de onweders van de voorbije dagen zijn er voortdurend storingen.
ok, daar kunnen we mee leven.
Later nog een toertje om ons kennismaking met Kastelruth af te ronden en dan is het wel tijd voor ons balkon en voor een beetje Tour de France.
Als avondmaal kiezen we voor een pizza bij "Toni", zo'n no nonsense restaurant: snel, goed en niet duur. Een ijsje maakt het af.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road