Het weerbericht voorspelt al dagen onweer maar het is weer een prachtige morgen.
Over het ontbijt kunnen we kort zijn: lekker en veel.
Richting Mahlknechthütte: we deden het al vaak en het blijft een prachtbestemming.
Eerst stukje mat panoramalift omhoog, de tijd dat we dat ook gewoon te voet deden ligt al een paar jaar achter ons.
Dan een mooi pad, soms beetje dalend maar vooral stijgend, de zon brandt genadeloos (echtgenoot brengt kleine wijziging aan aan zijn zonnepet - zie foto's-)
Een twintigtal minuten voor de Mahlknechthütte is er de Almrosenhütte, van God gezonden om onze dorst te lessen en eventjes uit te rusten voor de laatste klim.
En dan ... daar ligt ze dan bijna letterlijk aan je voeten: de Mahlknechthütte. Zo moet Moses zich gevoeld hebben toen de Rode Zee zich splitste op weg naar het beloofde land.
Het is er druk maar niet superdruk, er zijn zelfs nog tafeltjes vrij. Veel wandelaars maar vooral veel mountainbikers, sinds de mountainbike ook de elektrische toer is opgegaan zie je hier de bikers is alle vormen en formaten: van heel jong tot heel wat minder jong, van heel dun tot eerder gezet ...
Een fles water is welkom en daarna iets om de innerlijke mens te versterken ( apfelstrudel, gulashsuppe voor echtgenoot)
De weg naar Saltria is vooral dalend maar daarom niet minder inspannend. Het belast de kniegewrichten en het is opletten voor "rollsplitt": van die kleine, gemene mormels van keitjes die er zo onschuldig uitzien maar die de slechte gewoonte hebben om te profiteren van één verkeerd gezette bergschoen om in groep te proberen je onderuit te halen. Het is ze niet gelukt ! (wel één keer moeten corrigeren met mijn bergwandelstok ...)
Zo kom je in Saltria met gelukkig ook terrasjes met koel water en zelfs nog iets meer.
Ooit stapten we van hieruit moedig naar boven naar Compatsch maar ook die tijden zijn voorbij: voor 3 euro mag je mee met de bus.
De bus zet ons zo ongeveer vlak voor ons hotel af en daar wacht een koele kamer en een verkwikkende douche.
Maar eerst nog eventje kijken hoe het zit in de Tour: wie wint de tijdrit?
De grote tenoren zijn nog niet aan zet en dus duik ik onder de douche, wanneer ik weer tevoorschijn kom is onze kamer in het halfduister gehuld: het beloofde onweer is er, weldra met het nodige klank -en lichtspel.
In een mum van tijd is de straat leeg: iedereen is naar binnen gevlucht of naar zijn auto op de parking.
Hopelijk waait het vannacht allemaal weg.
Dan is het weeral bijna tijd om ons te presenteren voor het diner, onze hoofdschotels hebben we laten schrappen ....
Het was een fantastisch idee (al kwam de patron wel eventjes vragen of we echt geen hoofdschotel wilden), groentebuffet, koud voorgerecht, soep, warm voorgerecht en dessert was meer dan voldoende.
Het onweer is ondertussen weggetrokken, de zon komt zelfs nog eventjes piepen, hopelijk blijft het weer morgen goed ...
Dan nog net een beetje tijd om tv te kijken en beetje te lezen.

Geschreven door Ernaroland.on.the.road