De regen heeft opgehouden maar de wolken hangen nog laag in Reutte als wij aanschuiven voor het fantastische ontbijtbuffet.
Afrekenen bij de patron, die een aardig mondje Nederlands spreekt, Vlaams volgens hem omdat er vroeger heel veel Vlaamse busreizen kwamen ( hoor ik daar een beetje spijt?) We herinneren hem eraan dat we hier twee jaar geleden een paar dagen waren om te fietsen langs de Lechtalradweg en dat we dat toch weer eens zouden moeten doen. "Bitte, bitte" ! Blijkbaar heeft het toerisme hier ook een nieuwe elan nodig na de coronatijd ...
Dan de weg op: vanaf Reutte wordt het druk richting Fernpas, vooral veel terugkerend verkeer want de schoolvakanties lopen op hun einde maar ook behoorlijk wat "oprijders" zoals wij. Het wordt een beetje schuiven en dan gaat het weer beter maar de verkeersinformatie voorspelt niet veel goeds. Naarmate we Innsbruck naderen wordt het superdruk, het is aanschuiven om de autoweg richting Brenner op te raken. Dat hebben we in meer dan 20 passages nog nooit meegemaakt, Het blijft aanschuiven tot aan de tol voor de pas, dan weer ietjse sneller maar bovenop de Brenner slibt het weer eventjes dicht en voor de Italiaanse péage zal het ook wel niet beter zijn... Dat laatste valt behoorlijk mee, Italianen zijn niet altijd goed georganiseerd maar nu hebben ze het toch wel goed bekeken: geen automaat om je péageticket te pakken te krijgen en wachten tot de slagboom opengaat maar gewoon een open slagboom en een meneer in fluohesje met een ticket in de hand dat je in het voorbijrijden meegritst. Zo simpel kan het zijn.
Dan gaat het weer vlot tot onze afrit Klausen: de meneer in het péagehokje is vervangen door een automaat, ticket invoeren, wachten tot bedrag op scherm komt, geld in bakje gooien ( eventueel wisselgeld nemen) , wachten tot slagboom opengaat ... De tijd die je wint bij het oprijden gaat zo wel weer verloren bij het afrijden.
Daar we al wat tijd verloren beslissen we gewoon door te rijden naar ons hotel op de Seiseralm en niet eerst halt te houden in Kastelruth wat ons oorspronkelijke plan was, maar in Kastelruth komen we sowieso vanaf donderdag.
Hotel Rosa ziet er fantastisch uit, helaas is het nog uurtje wachten op onze kamer, dan maar een drankje in de bar.
De kamer is een droom: grote zithoek met tv, aparte slaapruimte (met nog een tv !) en een meer dan ruime badkamer.
Na onze installatie wandelen we tot bij de Seiseralmparking, daar is in 6 jaar weinig veranderd, 20 jaar geleden was het er heel druk maar sinds het autoverkeer stevig aan banden is gelegd in dit gebied is alles een beetje anders geworden.
Voor een middagmaal was er vandaag geen tijd maar op een terrasje hebben ze wel iets om ons staande te houden tot het avondmaal ( MET receptie vooraf omdat het zondag is).
In het hotel hebben we nog tijd om eventjes uit te rusten vooral het tijd is om ons klaar te maken voor het avondmaal ( in de hotelfolder staat dat deftige kledij bijdraagt tot de feestelijke atmosfeer van het avondmaal: dat wordt dus het beste uitzoeken uit onze vakantiekoffer ...)
Zondag zijnde is er aperitief met hapjes ... Wij kiezen 4 hapjes uit een enorm aanbod, onze buur-italiaan is zo vriendelijk een fotootje van ons te maken.
Daarna begint een echt lucullus-maal: er is groentebuffet, carpaccio, soep - dan begint het al te dagen dat die snack deze namiddag geen goed idee is geweest - van het hoofdgerecht neem ik uit beleefdheid een paar hapjes en van het dessertbuffet 2 kleine glaasjes ( de minstens 10 andere dingen laat ik wijselijk staan). Hopelijk is de overdaad te wijten aan het zondag-zijn want voor elke dag is dit echt van het goede te veel...
Maar dat zien we morgen dan wel weer !

Geschreven door Ernaroland.on.the.road