Gistermiddag kwamen we precies op afgesproken tijd aan bij het huisje in Kierkrz (Poznan) dat we bij Airbnb hadden gehuurd.

Twee Poolse dames waren net klaar met schoonmaken. Degene die het woord voerde sprak alleen Frans als tweede taal. Ik moest mijn vocabulaire wat afstoffen, maar in combinatie met wat handen en voeten werk, kwamen we een heel eind. Het is altijd heel grappig als mensen je rond gaan leiden, als in; "dit is de koelkast, hier de badkamer etc.

Ze had me beter kunnen waarschuwen voor het verraderlijke afstapje van 2 brede traptredes naar de slaapkamer. Want daardoor ben ik gisteravond gevallen. Mijn voet klapte dubbel en via mijn knie, viel ik op de vloer. Au!
Ed was net in slaap gedommeld en schrok zich rot.

Nadat de dames waren vertrokken en wij onze spullen hadden geïnstalleerd was het tijd om de omgeving te verkennen. We zitten een half uurtje van Poznan af, op zo'n 500 meter van een meer. We hadden deze locatie gekozen omdat we gehoopt hadden dat het zomerweer weer terug zou komen en we konden zwemmen. Maar het ziet er niet naar uit (ook niet op de langere termijn) dat het nog echt warm wordt.

We liepen naar het meer, in de hoop dat de beachbar open was. Maar dat bleek niet het geval. Het hele gebied was bijna uitgestorven, ol wat mensen bij de kano verhuur na. Jammer want het zag er echt leuk uit.

We liepen door en wilden een stuk afsnijden en liepen door een gat van een hek. Waar we toen terecht kwamen was heel bizar. In de eerste instantie leek het of we langs een paar vervallen, onbewoonbare huizen liepen. Maar hoe verder we liepen des te meer verlaten grote gebouwen we ook tegenkwamen. Het was moeilijk te peilen wat er nou op dat terrein in het bos gevestigd was geweest. We kwamen tot de conclusie dat het een soort vakantie complex geweest moest zijn.

Het was net of we door een spookdorp liepen, alsof de mensen van de ene op de andere dag vertrokken waren. Ik liep een onderhavig receptie gebouwtje in en daar stonden nog allerlei spullen, weliswaar verpauperd en in verwaarloosde staat.

We wilden graag het terrein weer af, naar de bewoonde wereld, maar het hele terrein was hermetisch afgesloten en omheind met ijzeren hekken. Eerder was ik al een bordje tegengekomen met "verboden toegang, prive terrein". Ik kreeg er een beetje de kriebels van.

We bleven langs de hekken lopen en kwamen toen een stukje tegen waarvan 1 ijzeren spijl verbogen was. Net genoeg om ons doorheen te wringen. Ik was blij dat we eruit waren.

Google Maps wees ons de weg naar het centrum van het dorp. Dat stelde
niet zoveel voor. Een luxe hotel, supermarkten, wat winkeltjes en een Pierogarnia. Dat bleek een restaurant te zijn die gespecialiseerd was in Pierogies (Poolse dumplings met allerlei vullingen) Omdat het het enige restaurant was, was de keuze snel gemaakt. We waren de enigen. Het restaurant sloot om 20u en ze waren ook niet van plan om een minuut langer open te blijven. We waren 19.45 klaar met eten en toen het meisje kwam afruimen vroeg ze of we de rekening wilden. Een koffie of toetje kon er niet meer vanaf.

Dan maar naar huis. En zoals ik al eerder schreef ben ik dus gevallen en is mijn voet gekneusd. Ik was bang dat ik vanmorgen wakker zou worden met een dikke voet, maar dat viel reuze mee. Wel pijnlijk, maar ik kon er nog mee lopen.

Vanmorgen zijn we gaan kennismaken en kijken op het bedrijf van Kees (de broer van een vriendin van mij), die hier in Poznan bloemen vanuit Nederland importeert. 3x per week rijden wagens naar Nederland, komen vervolgens terug naar Polen, waar de bloemen op het bedrijf omgepakt en per klant verdeeld worden en daarna verspreid worden door heel Polen. Een mooie, drukke business die enorm in opmars is. Wat wij al eerder constateerde werd door Kees bevestigd; Polen is economisch enorm ah floreren.

Na dit bezoek doorgereden naar Poznan. We waren net te laat voor het carillon. Iedere dag om 12 uur speelt er een riedel en gaat er een luik open waar 2 bokjes uitkomen die met hun horens tegen elkaar bonken.

Op internet staat het volgende hierover:
"Volgens de legende waren ooit echte geitjes aan het vechten op de toren. Precies op de dag waarop de klok zou worden ingewijd. Ze waren ontsnapt aan de handen van een kok, die ze wou aan het spit braden. Toen de mensen de geitjes zagen op die vreemde plek, werd het besloten om een mechanisme aan de klok vast te maken, dat ze elke dag zou tevoorschijn toveren."

Ik vind het een ongeloofwaardig verhaal, want hoe komen die geiten bovenop de klokkentoren?

Maar goed, het lijkt me wel een leuk schouwspel. Morgen voor de herkansing. We waren rond 16u terug bij het huisje. De rest van de middag/avond hebben we in de tuin gezeten.

Geschreven door EdenDaan