Zondag jl. hadden we afgesproken met Ilse en Jindra op het strandje in Desenzano waar wij al eerder waren geweest. Na een dagje zwemmen/ relaxen, hebben wij Jindra mee 'naar huis' genomen om te logeren. Hij was heel nieuwsgierig naar het huis en 24 uur beschikking over WiFi was ook wel erg aanlokkelijk natuurlijk.

Zo had Ilse de tijd om de volgende dag op haar gemak en in alle rust de tent op te breken en de spullen in te pakken.

's Avonds hebben we Jindra meegenomen naar de pizzeria. Daar hebben we ouderwets een spelletje yahtzee gespeeld tot de bestelling kwam. Net als wij vroeger deden op vakantie met het gezin, alleen deden wij' jokeren.'

De volgende dag kwam Ilse rond 11 uur bij ons aan. Omdat het bewolkt was, besloten we op de fiets naar het kasteel in Brescia te gaan. Onder veel gezucht en gesteun van puber J. hebben we uiteindelijk het kasteel bereikt dat op een heuvel ligt, niet ver van het centrum.

Beneden hebben we geluncht en daarna zijn we terug gegaan naar huis. Inmiddels was het al 16u en begon het behoorlijk donker te worden en te regenen. Ed en ik gingen boodschappen doen en toen we in de supermarkt liepen, werd het wel heel erg donker en begon het keihard te hagelen en onweren. Op een gegeven moment viel de stroom een paar keer uit. Doordat we in een mega store waren, ging het een beetje aan ons voorbij dat het echt om noodweer ging. Toen we naar huis reden, lag er van alles en nog wat op straat vanwege een tropische storm die in korte tijd voorbij was geraasd en veel schade had aangericht.

Gelukkig was in de via Pietro Gobetti alles heel gebleven en ik was blij dat Ilse en Jindra veilig bij ons thuis waren en niet in een tent aan het Gardameer. Toen we na het eten een ijsje gingen halen bij Eds favoriete ijstent om de hoek, 'Bianca', bleek dat er een golfplaten dak half van het appartementengebouw was gewaaid.

Met veel bombarie (politie/ zwaailichten en wegafzetting) en Italiaanse inefficiëntie heeft het 2 dagen geduurd voordat het dak verwijderd was en de wegafzetting was weggehaald. Onvoorstelbaar in onze Hollandse optiek.

Dinsdagochtend klapte de stroom eruit nadat ik de wasmachine aan had gezet. Ik kwam er toen ook achter dat delen van de kelder (waar de wasmachine staat) onder water stonden. Het gammele hang- en sluitwerk van de ramen hadden de hoosbuien van de vorige avond niet goed tegen kunnen houden. Dus na eerst alles van z'n plek getrokken en drooggemaakt te hebben, konden we aan 'project stroom' beginnen. In de kelder hing een stoppenkast, maar daar stonden alle schakelaars nog in de goede stand, behalve dan dat er geen spanning meer op het kastje zelf zat, want het lampje brandde niet.
We waren bang dat er door het vocht ergens kortsluiting was ontstaan en dat het daarom nog wel eens een groot probleem kon zijn. Ik had al visioenen van dagen thuisblijven, wachtend op de monteur...

Omdat we er niet uit kwamen, had ik toch Federica maar ge-appt. Zij antwoordde dat er buiten op straat nog een electriciteit kastje stond waar zich de hoofdschakelaar in bevond. Wat bleek nou? In Italië kan je niet twee apparaten met krachtstroom tegelijkertijd laten draaien, want dan klapt de stroom eruit😂
Schijnt heel gewoon te zijn!

Toen alles het weer deed, zijn we naar een strandje bij het Iseomeer gegaan. Wij waren er nog niet eerder geweest, maar net als de andere eerder bezochte strandjes was dit ook weer een prima stek. Gras, strandtentje met toilet erbij, zon en water. What else do you need more?

Aan het einde van de dag wilde Ilse nog even pinnen om wat cash te hebben voor de reis de volgende dag. Wij waren al onderweg naar de auto, toen Ilse lichtelijk in paniek ons belde met de mededeling dat haar pas was ingeslikt! Wij weer terug, maar behalve meedenken konden we ook niet zoveel. Het was half 6 en de dame die net uit het bankgebouw liep was niet van plan ons te gaan helpen. Uiteindelijk bedachten we dat het beste was dat Ilse de volgende dag terug zou komen om verhaal te halen bij de bank om haar pas terug te krijgen.

Op de terugweg naar Brescia maakte ik een korte studie op internet naar 'ingeslikte passen in het buitenland' Al gauw kwam ik er achter dat een ingeslikte pas wegens veiligheidsredenen wordt vernietigd en dat het dus geen zin heeft om terug te gaan naar de bank. Een telefoontje naar de klantenservice van de ING bank bevestigde dat.

Ilse heeft toen zelf de klantenservice gebeld om de kaart te laten blokkeren. Binnen 5 Werkdagen zou ze gratis een nieuwe thuisgestuurd krijgen. Het voordeel was dat ze nu niet meer terug hoefde naar Iseo wat niet op de route naar Nederland lag. Never a dull moment met de Krogten😉 Ben ik het eens een keer niet zelf die in de moeilijkheden komt, dan is er wel een andere Krogt die voor een beetje röring zorgt😂

Om de laatste vakantiedag van Ilse en Jindra af te sluiten, zijn we 's avonds uit eten gegaan en hebben een ijsje gegeten.

De volgende dag (woensdag) vertrokken Ilse en Jindra rond 10 uur. Vrijwel direct daarna zijn wij vertrokken naar Verona. Het was bewolkt, dus een prima dagje voor een stadsbezoek. We konden de auto op een gratis parkeerplaats buiten de stad kwijt en moesten toen nog een klein half uurtje lopen tot we bij het centrum waren. We kwamen terecht in een circus van toerisme, zo ontzettend druk, niet leuk meer. De horeca-uitbaters maakten gretig gebruik van deze mensenmassa. Veel te hoge prijzen, die gretig betaald werden, aan de bezetting van de terassen te zien.

Toen we eindelijk een tafeltje ergens hadden bemachtigd om een kop koffie te drinken, werden we verzocht weg te gaan met de mededeling dat het een restaurant betrof en we dus niet een tafel bezet konden houden door alleen maar koffie te bestellen (mijn interpretatie)
Uiteindelijk kwamen we terecht bij een terras met een menu voor 10 euro. Lasagna, cola of water en koffie. Waarschijnlijk hebben we daar de slechtste lasagna gegeten van heel Italië 😂 Het was instant lasagna met drie sperziebonen uit blik (verdure) er doorheen.

Daarna op weg naar het huis van Giullietta (zij van Romeo😉)
Nou, daar waren we dus heel snel klaar mee. Ze stonden 3 rijen dik met camera's en selfiesticks in de rij voor het stulpje van Julia. Ed en ik besloten ter plekke dat we de casa van Julia wel op internet zouden bekijken en wisten niet hoe snel we weg moesten komen. Totaal overprikkeld en oververhit (de zon was doorgebroken) zijn we teruggelopen naar de auto. We waren het er beiden over eens dat we de rest van de vakantie geen bekende plaatsen/ steden meer zouden gaan bezoeken. Dat is gewoon niet leuk 1in het hoogseizoen.

Dus donderdag maar weer de strandspullen gepakt om vroeg naar ons strandje in Desenzano te gaan. Vroeg, omdat het gisteren Ferragosta was. Een nationale feestdag met een religieuze achtergrond (Maria ten hemel opneming), maar ook de dag dat de vakantie ingeluid wordt. De Italianen trekken er dus massaal op uit. Het was goed dat we vroeg waren, want in de middag zaten we helemaal ingebouwd door met name Indiase (?) families. Op een gegeven moment dreef ik met mijn luchtbed tussen wel 10 Indiase kleine kindertjes die in het water aan het spelen waren. Het leek de Ganges wel 😋

Toen we gisteren thuis kwamen, wilden we uit eten, maar dat viel nog niet mee. Het meeste was dicht vanwege Ferragosta. Daarom besloten we eerst maar een appetizer te drinken bij Pasticceria Piccinelli bij ons om de hoek. We zagen al dat bijna iedereen een groot tableau met kaastengels, mini sandwiches, stukjes pizza, foccacia, omelet en popcorn op tafel had staan. Wij dachten dat dat een heel populair borrelplateau was die iedereen bestelde. Maar wat bleek: je kreeg het gratis bij je drankje! Echt niet normaal veel. Daarna zaten we eigenlijk al best aardig vol en konden onze magen later op de avond volstaan met een portie sushi.

Zo komen we alweer aan bij vandaag. Daar kan ik kort over zijn, het was een rustig dagje. Vanmorgen op de fiets naar Brescia gereden en een beetje door de stad heen gelopen en winkels gekeken. Plotseling liepen we op een plein tegen een enorme menigte aan, die zich had verzameld rondom de ingang van de basiliek. Ook de Italiaans pers was vertegenwoordigd. Omdat we niks konden zien, hadden we geen idee wat er aan de hand was. Totdat er na 3x applaus een witte kist bekleed met witte rozen de kerk uitgedragen werd, begeleid door priesters met grote kruizen in de hand. Een indrukwekkend iets, waar ik gelijk van vol schoot. Het bleek te gaan om een bekende Italiaanse journaliste en tv presentatrice Nadia Toffa die op 39 jarige leeftijd aan kanker overleden was. Triest😢

's middags hebben we op de terugweg boodschappen gedaan en uitgebreid in de tuin geluncht. En daar zijn we de rest van de dag ook gebleven. Al lezend, slapend, triominis spelend en uiteindelijk weer etend.

Geschreven door EdenDaan