We zijn in Albufeira! Gisteren hadden we een voorspoedige reis. Mandy was gisterochtend al vroeg in de weer. Ze moest de spullen in haar auto herschikken omdat we Emmeline (Mandy's dochter) en Alexandra op zouden pikken van vliegveld Faro.

De auto stond in een privé parkeergarage een paar straten verderop en toen Mandy klaar was, appte ze me met de vraag of ik ook nog even naar het terras kwam waar zij koffie zat te drinken (in de zon) . Het was nog vroeg en ik was inmiddels ook klaar in het appartement, dus als afsluiting een kopje koffie was wel een goed idee. Zo vroeg in de ochtend is het duidelijk merkbaar dat het ook in Sevilla winter is. De zon is echt de locale opwarmer en als hij niet in de buurt is, is het gelijk koud.

Het hele terras zat vol met ontbijtende Spanjaarden. Bij nader inzien wel een beetje gek, want het was maandag, rond een uur of 11. Je zou verwachten dat mensen dan aan het werk zijn🤔

Na de koffie liepen we terug naar de garage om de auto op te halen om vervolgens door te rijden naar het appartement om de laatste spullen op te halen en de sleutel achter te laten.

We vonden een vrije parkeerplek voor de deur (dachten we), aangewezen door een mannetje die daarmee een centje wilde verdienen. Mandy kan niet zo goed achteruit inparkeren en droeg dat klusje over aan mij. Ik had me tussen de stoel en het stuur geperst (Mandy is klein) omdat ik de achteruit schuif vd stoel niet kon vinden. Maar het bleek onmogelijk om zo te sturen. Mandy kon ook die knop niet vinden en zei:"ga er even uit dan". Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Met uitstappen kwam ik klem te zitten tussen het stuur en de stoel en leunde daardoor op de claxon, waardoor deze heel hard afging. Gierend vd lach lukte het me de auto uit te komen zodat Mandy de stoel kon verschuiven. Het moet voor het parkeermannetje een hilarisch schouwspel geweest zijn.

Gelukkig kreeg ik de auto in 1x gemakkelijk ingeparkeerd. We haalden de laatste spullen op en trokken de deur achter ons dicht. Netjes op tijd reden we makkelijk de stad uit. Het was vrij rustig en we zaten dicht bij de snelweg. Weer was het een rechte streep naar Faro. Het was misschien nog wel rustiger op de weg dan op de heenweg naar Sevilla. Al snel bereikten we de Portugese grens. We stopten nog even voor koffie en een plaspauze bij een benzinepomp. Helaas was het inmiddels zwaar bewolkt geworden en daardoor erg koud.

We reden naar de haven van Faro waar een enorm gratis parkeerterrein was, met talloze lege plekken. Het terrein lag pal naast het centrum van Faro, gescheiden door een stadsmuur. Na wat rondgelopen en gesnuffeld te hebben in wat winkels, was het tijd om te lunchen. Emmeline en Alexandra zouden om 15.10u landen.

We waren ruim om op tijd op het vliegveld, want het vliegtuig uit Berlijn bleek een kwartier vertraagd. Voor ons wel fijn om alvast de boel te verkennen omdat Mandy mij vanavond naar datzelfde vliegveld brengt. Terwijl we zaten te wachten heb ik maar gelijk online ingecheckt. Dan was dat alvast maar gebeurd.

Tegen 16u kwamen de dames aan en reden we naar Albufeira. We zetten ze af bij hun appartement en gingen op weg naar ons eigen appartement. Ook deze was snel gevonden, alleen duurde het helaas heel lang voordat de eigenaresse verscheen. We hebben wel een half uur in de miezerregen en kou staan wachten, terwijl ze had gezegd dat het een kwartier zou duren. Toen ze aankwam, stapte ze bozig en tierend uit haar auto. Ze keurde ons nauwelijks een blik waardig en begon te schreeuwen naar een andere auto verderop. Toen deze auto wegreed kalmeerde ze wat en werd wat vriendelijker. Zee vertelde dat ze met die andere auto een bijna(?) aanrijding had gehad en dat het idioten waren die zich niet aan de verkeersregels hielden.

Verhit nam ze ons mee naar binnen het gebouw in en probeerde ze met een pak met 1000 toiletrollen onder haar arm, in het donker, met 1 hand het sleutelkastje te openen. Ondertussen ratelde ze maar door over de schoonmaakster en dat ze zo moe was door de staking op haar school, ze was nl. lerares etc. etc. Ik zag Mandy's mondhoeken steeds verder zakken🙄😂
Toen ze het eindelijk voor elkaar kreeg het kastje te openen, bleek het..... LEEG!

Heel even leek het erop dat ze dan misschien wel weer een half uur terug naar huis moest, maar nee, gelukkig had ze een reservesleutelbos in de auto. Toen we binnen kwamen, moest ze nog 'even' een bed opmaken, want: "haar man, die eigenlijk het beddengoed had moeten strijken vandaag... bla die bla die bla"

Ik had me er ondertussen bij neergelegd dat we haar voorlopig nog niet kwijt waren, maar Mandy's non verbale communicatie werd steeds zwarter. Ik had niet het idee dat de vrouw daar notie van had en ze babbelde vrolijk door. Na een dik half uur verdween ze eindelijk en konden we ons gaan installeren. Door het wachten in de kou en regen in mijn zomerkleren was ik hekemaal verkleumd, dus ik ben eerst lekker warm gaan douchen.Daarna heb ik zowat alles wat ik bij me had over elkaar aangetrokken en heb ik het de rest vd avond niet meer koud gehad.

Nadat Mandy ook gedoucht was en we een wijntje hadden gedronken, spraken we met Em en Alex af om Indiaas te gaan eten. Helaas bleek het restaurant dicht en ontvingen we een app van Emmeline dat ze iets anders hadden gevonden. We vonden hen in een Indiase snackbar, ergens verstopt in een inpandig mini winkelcentrumpje. Het was er heel bijzonder. De formica tafeltjes waren zo beschadigd dat ze met groene tape aan de randen waren afgeplakt. We werden bediend door een Indiaas meisje die haar winterjas aanhad en aanhield😊 Ze kwam om de haverklap vragen en kijken of we het wel lekker vonden.

Het eten was overigens heerlijk! Rond 21u stortte iedereen wel een beetje in en zijn we ons appartement op gaan zoeken.

Na een goede nacht op een knoerthard matras ligt er weer een nieuwe dag op ons te wachten. Het is vandaag een bijzondere dag, want Emmeline wordt vandaag 31! Gefeliciteerd Em!! 🎈😘
We hebben afgesproken voor lunch.
De rest van het verslag zal ik vanavond op het vliegveld afmaken.
Nu eerst maar eens koffie!

Geschreven door EdenDaan