Het zonnetje deed heel erg zijn best om door de bewolking heen te breken. We hebben dan ook nog 2 uurtjes kunnen genieten van de vitamine D leverancier, maar toen hield het echt op. Het is dan ook gelijk fris, dus tijd om op te stappen.

Omdat we allebei geen zin hadden om weer een heel eind te rijden, zijn we via de kustweg naar Garachico gereden, een authentiek plaatsje aan de noordkust. Vroeger van betekenis vanwege zijn uitvoerhaven, maar daar kwam een eind aan toen de Teide zijn lava spuwde over het dorp. Het ligt aan een rotsachtige kust met ruige zee, fascinerend om naar te kijken. Voor de rest stelt het plaatsje niet zoveel voor, maar prima om er op een bewolkte middag een ijsje te eten.

Omdat we toch al aardig op weg waren, leek het me leuk om het uiterste puntje van het eiland te bezoeken. Daar waar de grote weg ophoudt... Buenavista del Nord, letterlijk vertaald; mooi uitzicht in het noorden. De weg er naartoe is al bijzonder. Het dorp ligt aan het eind van een hele lange hellende weg door bananenplantages. Hier zie je weinig van, want de plantages liggen verscholen achter metershoge muren en daar overheen heeft men netten gespannen.

In Buenavista lijkt het alsof de tijd stilgestaan heeft en heerst er serene rust. Het uitzicht op zee was heel bijzonder omdat er aan zee een begraafplaats ligt. Een onwerkelijk plaatje (zie foto) Het is nou niet echt een plek waar je een begraafplaats verwacht. Het zonnetje was inmiddels weer doorgebroken en dat nodigde uit om nog heerlijk een namiddag uurtje op het terras van het dorpspleintje door te brengen. Weinig toeristen en daarom een gemoedelijk Spaans sfeertje.

Op de terugweg naar het hotel hebben we de dag afgesloten met een maaltijd in het restaurant waar we eerder hadden geluncht na onze wandeling. We hebben overheerlijk gegeten. Er kwam nog een zwart hondje bedelen aan onze tafel. Ik dacht dat het een zwerfhondje was en wilde hem gelijk meenemen😉 Natuurlijk kon ik het niet laten om hem wat te geven. Heel stom, want daardoor week hij niet meer van onze zijde. Omdat ik hem verder negeerde, haalde hij zijn hele trucendoos tevoorschijn en begon op zijn achterpoten een soort dansje te doen. Echt heel aandoenlijk en grappig om te zien. Hij had het feilloos door. Toen ik ook daar niet op reageerde, tikte hij met één pootje tegen mijn arm. Uiteindelijk had hij door dat hij niks meer kreeg en ging het verderop proberen. Toen we weggingen, zag ik dat hij bij een rasta man hoorde die in de bar zat, naast het restaurant. Gelukkig geen zwerfhondje dus, maar gewoon een bedelhondje.

Geschreven door EdenDaan