In tegenstelling tot 90% van al onze eerder vakanties zitten we sinds een week in een bloed verzengende hitte. Gelukkig is het inmiddels gezakt naar rond de 30 graden, maar toen we vorige week dinsdag aankwamen in Italië, tikte de thermometer de 40 aan.
Dat is ook de reden dat ik nog niet eerder aan mijn blog begonnen ben. Ik had er gewoonweg de puf niet voor. Hitte kost veel energie!

Het plan was om rustig aan naar Italië te rijden om daar eerst een paar dagen aan de kust op een camping te staan. Renate, Nick en Greg zaten een paar dagen in Monterosso en het leek ons leuk om een dagje met hen op te trekken. Daarna zouden we doorrijden naar Wouter (vriend van Ed) die dit jaar een Glamping (http://www.divacamp.nl ) heeft overgenomen in Scarlino. Het liep iets anders dan gepland...

We hadden afgesproken max. 5 uur op een dag te rijden. Zodoende kwamen we zondagmiddag aan bij onze eerste camping nabij Luxemburg. Stampvol, maar doordat wij op een achteraf veldje een ruime plek kregen was dat niet storend. Binnen een kwartier was de tent opgeblazen. Voor ons nooit meer een tent met stokken! Degene die de opblaastent heeft uitgevonden verdient een Nobelprijs. Ideaal! Nooit meer gekissebis over hoe en waar de tentstokken erin moeten. De taken zijn duidelijk verdeeld. Ed pompt en zet de tent vast met haringen en blaas ondertussen het luchtbed met de electrische pomp op.

's Avonds hebben we in Luxemburg een hapje gegeten. We waren beiden niet echt onder de indruk van de stad. Een beetje saai. Wellicht kwam dat ook doordat het zondag was en alle winkels dicht waren.

De volgende dag reden we tot Luzern in Zwitserland. Zonder files kwamen we in de middag aan op een vreselijke (en dure) camping. Plekke ter grootte van een postzegel zonder enige privacy. Tegelijkertijd met ons kwam een jong Zwitsers gezin aan. De man "waarschuwde" ons nog een soort van grappig (dachten wij) ; " het is over met de rust want wij hebben 3 kinderen"
Niets was minder waar! Wat een monstertjes. Zelfs nanny Jo had er een harde kluif aan gehad...
De kinderen werden op geen enkele wijze gecorrigeerd of in de gaten gehouden. De oudste 2 maakten constant ruzie waarbij er hard gegild en gehuild werd. Toen Ed koffie ging zetten op het buta gasje pakten de kids hun stoeltje en gingen op nog geen halve meter op de eerste rang zitten kijken alsof het een voorstelling betrof. Heel ongemakkelijk. Een paar keer heb ik de baby van nog geen jaar terug moeten brengen omdat hij er vandoor ging zonder dat de ouders het in de gaten hadden. Het had ook weinig gescheeld of hij had zich gebrand aan gasstelletje dat een magische aantrekkingskracht op hem had. Kortom; ergernis. En niet alleen vanwege de buren, maar de hele camping was te vol en rumoerig. Jammer, want het lag aan een mooi meer. Als de camping niet zo vol was geweest, hadden we nog een dag gebleven. Ik was erg opgelucht dat we de volgende dag vertrokken.

Richting Italië werd het heter en heter. Na een rit van 5 en half uur kwamen we aan bij de camping die we van te voren uitgezocht hadden maar niet gereserveerd. Die was dus vol en de 2e en 3e keus ook. Ondanks dat we geen zin meer hadden om te rijden, besloten we toch door te rijden naar Wouter. Daar was het tenminste rustig en de camping heeft een groot zwembad. En zo kwam het dat we 4 dagen eerder in Scarlino waren dan gepland.
Maar omdat we Renate, Nick en Greg toch ook nog wel wilde zien de dag dat we oorspronkelijk afgesproken hadden, hebben we een hotel geboekt voor een nachtje en zijn we vrijdag naar Monterosso gegaan. Met zijn allen lekker aan het strand gelegen en geluncht. Het was een gezellig dagje.

Rond 18.00 zijn we naar ons hotel gereden, zo'n 19 km verderop in de bergen. Het was een schitterende locatie en we werden zeer hartelijk ontvangen door een Italiaans echtpaar van middelbare leeftijd.
Zelfs toen we kwamen vertellen dat de sleutel was afgebroken in ons kamerslot bleven ze allervriendelijkst. Ook toen ze ontdekten dat we per ongeluk de sleutel van de buitendeur voor het kamerslot hadden gebruikt.,,,😙
Uiteindelijk heb ik zelf het restant van de sleutel uit het slot gepeuterd en met een reserve sleutel was het probleem weer opgelost. Never a dull moment met ons haha.

Bij buurvrouw Luisa die een agriturismo runde konden we nog terecht voor een laat diner. Een simpel terrasje met plastic tafeltjes en kleedjes en een zeer beperkt menu. Er was ook geen kaart. De gerechten waren bereid met de oogst die uit de moestuin kwam en de wijn was zelf gemaakt. De communicatie liep niet helemaal vlekkeloos, aangezien niemand er Engels sprak. Maar uiteindelijk hadden we toch iets lekkers op ons bord liggen. Ed had verse grote sardines in een tomatensaus met gebakken aardappelen en ik had gevulde courgettebloemen met verschillende groenten en ei. Het smaakte een beetje naar quiche. Al met al een bijzondere ervaring.

De volgende ochtend moesten we terug om te betalen, aangezien er geen pin was en wij geen cash hadden. Luisa kwam net uit de moestuin lopen met een grote kist snoep tomaatjes. Ik moest ze proeven en op mijn mmm..pakte ze een zak die ze vol begon te stoppen. Een bijzonder aardig gebaar. Ze overhandigde ons een kaartje met de vraag of we misschien een recensie wilden schrijven op Internet. Zo zakelijk was ze dan weer wel😀

Na het zeer uitgebreide ontbijt in pension Paesa Daniela was het voor ons de hoogste tijd om weer terug naar de camping te gaan. Helaas was de airco gaan lekken waardoor we 'm niet meer aan durfde te zetten. Het vooruitzicht om 2 en half uur met open ramen door 40 graden te rijden was niet erg aanlokkelijk. Halverwege de rit hebben we een tussenstop gemaakt bij Spiagge Bianchi. Een strand dat bekend staat om zijn witte zand en blauwe water. Het was inderdaad fantastisch. Er stond een lekker windje en de zee was koel.

De volgende dag (zondag 6-8) had Wouter een gasten wissel van 6 tenten. We hebben hem geholpen met schoonmaken. Leuk om mee te draaien in zo'n bedrijfje en te ervaren wat er allemaal bij komt kijken. Net als in "ik vertrek" maar dan live.

Bij ons speelt "la dolce vita" zich vnl. aan de rand en in het zwembad af. Het was té heet om dingen te ondernemen. Voor ons een rare gewaarwording omdat we meestal vrij actief zijn tijdens de vakantie; wandelen en stadjes bezoeken. Gelukkig is de temperatuur de laatste dagen gedaald en staat er af en toe een windje.

Daarom willen we de komende dagen ook wat van de omgeving gaan zien. Gisteravond zijn we gaan eten in Massa Marittima, een super leuk vestingstadje in de bergen. Op weg naar dat stadje ontdekte ik dat er ook een meer in de buurt moest zijn. Daar zijn we vanmorgen met Wouter heengegaan. Jessica (vriendin van Wouter) moest nog aan een verslag voor haar studie werken en bleef bij de caravan.
Het was een heerlijk meer, midden in de natuur met een soort privé plekjes aan het water.

Zo, jullie zijn nu weer helemaal op de hoogte. Ik beloof niet dat ik dagelijks ga schrijven, maar zal regelmatig nog wel wat plaatsen de komende weken. Er is tot op heden nog niet echt een plan. Het is wel de bedoeling dat we rond het weekend weer omhoog gaan in Italië, maar hoe en wat precies dat is nog niet bekend.
Wordt vervolgd...

Geschreven door EdenDaan