We zitten in de trein naar Napels, voor mij een mooi moment om in de 50 minuten durende reis een begin te maken met mijn verslag.

Gisterochtend zijn we volgens plan rond 12 uur vertrokken. We hebben eerst nog even gezwommen en koffie gedronken op het terras van een strandtentje.

Nadat we een half uur onderweg waren, reden we een stilstaande file in. Er was een ongeluk gebeurd. Dat leverde een vertraging op van een half uur. Niet lang daarna zijn we vd tolweg afgegaan om lunch te scoren bij een supermarkt. Gewapend met afgeprijsde salades en gerookte zwaardvis en broodjes zochten we een beschut plekje onder de bomen. 'Beschut' dekt ook precies de lading, want denk maar niet dat het dan ook verkoelend is😅

Het is iedere dag 30+ graden en dat is nog erg wennen voor ons. Het ontneemt mij de lust in ieder geval om dingen te ondernemen, maar ja, als we daar aan toegeven zien we niks. Maar het moet ook wel plezier opleveren en niet iets gaan 'zien om het zien'.

Na de lunch reden we probleemloos verder en kwamen aan op onze nieuwe bestemming in Boscotrecase rond 16u. Dat was wel even schakelen en wennen. De omgeving in deze streek is sowieso een stuk armoediger en de accomodatie, wat een studio is, is piepklein en heeft niet echt een 'buiten'. We hebben wel een plaatsje voor ons tiny house, maar daar hebben ze geen zitje geplaatst.
Het moet gezegd, het ziet er allemaal keurig verzorgd en knus uit.
Ter compensatie van een terras/balkon is er gelukkig wel een mooi zwembad met een tuin en ligbedden, waar het goed toeven is.

Nadat we onze spullen geïnstalleerd hadden, togen we naar het zwembad, de koeltas gevuld met lekkere hapjes en drankjes. Daar wilde Argo, de dikke vriendelijke blonde labrador van de eigenaresse al snel vrienden worden met ons. Hij kwam af op de kipfilet, maar ik denk dat het hem uiteindelijk niet uit zou maken wat hij kreeg, als hij maar iets kreeg. Maar daar trapten we niet in. Hij blies de aftocht en kwam me later nog eens begroeten toen ik in het zwembad lag.(zie foto)

Ed had voor de avond een leuk restaurant opgezocht met een dakterras met uitzicht op de Vesuvius. Het restaurant overtrof onze verwachting, want als je zou weten hoe heel het dorp Boscotrecase eruit ziet (oud, smoezelig en onverzorgd) zou je niet denken dat er een behoorlijk restaurant zou zijn.
Maar niets was minder waar. We werden welkom geheten door een vriendelijke dame die geen Engels sprak en via haar Google translate liet weten dat ze haar zoon zou bellen die wel Engels sprak. Ze begeleidde ons via de trap naar het dakterras. Daar stond een tafel gedekt voor 2, de lichten en een muziekje werden aangezet en het feest kon beginnen.

Ze kwam terug met de menukaarten en in haar kielzog de kok (haar echtgenoot?). Hij bracht ons een mandje met een soort hartige oliebolletjes (Pettole) en vertelde er trots bij dat het van het huis was. Ze smaakten verrukkelijk!!

Daarna kwam de beloofde zoon die Engels sprak, de bestelling opnemen. Een verveelde puber met een brilletje, die duidelijk ontstemd was dat hij (waarschijnlijk) achter de computer vandaan geplukt was om op te komen draven voor een stel stomme toeristen😂

We kozen gegrilde visschotel (zwaardvisfilet, scampi en octopus) voor mij en een pizza voor Ed. Opeens kwam dochterlief het eten brengen en de kok (vader van de kinderen?) kwam eens vragen of alles wel gesmaakt had en of we nog een toetje wilden. Hij adviseerde om een toetje uit Sorrento te delen. Een soort zandkoeken met daartussen een crème van ricotta met limoen. Het was echt heel lekker allemaal.

Waarom hij nou adviseerde om te delen is me een raadsel. Alsof hij wist dat we een beetje op wilden letten om niet alle afgevallen kilo's weer aan te komen😜

Ondanks dat er nog een tafel gedekt stond voor 6 personen, kwam er niemand meer en hadden we een privé diner op het dakterras. Een superleuke ervaring.

NAPELS

Ik was vamorgen dus begonnen met deze blog in de trein, maar inmiddels ligt de dag al weer achter ons en liggen we op bed met de airco aan, uitgeteld bij te komen van een intensieve leuke dag in Napels.

Wat een geweldige stad! Het bruist, het leeft, het beweegt, het ruikt (soms niet erg lekker) en maakt ontzettend veel lawaai. Maar ondanks al deze prikkels is het toch erg genieten van alles wat je ziet/ruikt/hoort.

Je hebt het idee dat de stad op instorten staat en de straten zijn best vies, maar toch hangt er een gezellige, positieve vibe en rijzen er her en der prachtige gebouwen en beelden op tussen de armoedige huizen en straten.

Napels kan je denk ik niet beschrijven, maar moet je gewoon zelf ervaren. We hebben door de kleurrijke straatjes geslenterd, op terrasjes koffie gedronken en hebben de Kathedraal Gessu Nuevo bezocht. Dat was zo overweldigend mooi en groots, dat het me emotioneerde.

Patricia had ons aangeraden om pizza te gaan eten bij la Michele. Dat schijnt de beste pizzeria van Napels te zijn. Maar dat is waarschijnlijk algemeen bekend gemaakt in de Lonely planet ofzo, want daar stond men rijendik te wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Daar hadden wij geen zin in.

We zijn naar de wijk Spagnoli gelopen en hebben daar een pizza gegeten. Lekker, maar niet bijzonder. Bij mij blijft de pizza uit Fiumicino nog steeds op nr 1 staan.

Op weg naar Spagnoli deden we nog een kopje koffie op een terras en Ed was ontgoocheld en ontstemd toen hij tot de conclusie kwam dat hij een zakje zout in zijn cappuccino had gegooid in plaats van zoetstof 😝🤣 Vond ie niet zo lekker...

Hij was net van de schrik en ik van het lachen bekomen, toen we een hoop tumult uit het café hoorde komen. Het geruzie werd steeds luider en toen ik omkeek werd er een schreeuwend dik vies mannetje de tent uitgewerkt. Ik werd onpasselijk toen ik zag dat zijn broek half op zijn knieën hing en bleek dat hij in zijn broek gepoept had (dunne diarree)
Hij was het er duidelijk niet mee eens dat hij er uitgezet was en ging buiten verder met de ruzie. Gelukkig liep hij uiteindelijk weg. Ik moest eigenlijk naar het toilet, maar heb dat toch maar even opgehouden. Gatver, dat beeld zal niet zo snel meer van mijn netvlies verdwijnen.

Rond 17u waren we er wel een beetje klaar mee (bijna 20.000 stappen) en zijn naar het station gelopen. Daar hoefden we maar een half uurtje op de trein terug te wachten, die ons in 50 minuten weer terug bracht naar Boscotrecase. Zoals eerder geschreven, in onze studio gedoucht en bijgekomen in de airco. Daarna zijn we wat boodschapjes gaan halen bij de supermarkt verderop voor het avondeten.

Tijdens het eten hebben we besproken dat we morgen naar de Amalfi kust gaan (zwemspullen mee) om daar wat rond te touren met de auto.
Op de dag van vertrek (zaterdag) pakken we dan de Romeinse opgravingen van Herculaneum (Ercolano Scavi) mee. Dat is een voormalig vissersdorpje bij Napels dat in het jaar 79 werd getroffen door een uitbarsting van de Vesuvius.
Het is een alternatief voor Pompeii, wat veel drukker, toeristischer en duurder schijnt te zijn en waar nog minder te zien is ook.

Door Peggy kwamen we erachter dat we vandaag 12 jaar samen zijn💕🥂🥳
Wat een tijd alweer... Dat betekent een feestje in maart!! 😄

Geschreven door EdenDaan