Het was best koud vannacht, we hebben geslapen onder een dun dekbed, maar dat voldeed eigenlijk niet. We zitten op 2200 meter hoogte, dit gebied is de High Desert, met koude nachten. Het is erg bewolkt vanochtend en we zien op het weerbericht dat er in Grants, een stad zo’n 70 km verderop sneeuw gaat vallen vandaag. Na het ontbijt in de camper en een slappe koffie met een lekkere pecan scone in het café van het RV park vertrekken we om te gaan wandelen bij het El Morro National Monument. In het bezoekerscentrum bekijken we het kleine bijbehorende museum. Er is een film van ongeveer 15 minuten over de geschiedenis van de El Morro rots. Boven op de rots is een grote nederzetting van Zuni indianen, er leefden in de hoogtijdagen 1500 mensen. Onder aan de rots verzamelt zich regenwater in een beschutte poel, en dat water was de levensader voor deze nederzetting. Rond 1600 verkenden de Spanjaarden dit gebied en zij lieten inscripties achter op de rotswand. Later kwamen er andere settlers en militairen, en velen lieten hun naam en de datum van het bezoek achter. Ook de indianen hadden al eerder symbolen en afbeeldingen van dieren in de rots van zachte zandsteen gekerfd. Veel inscripties zijn moeilijk te lezen omdat de rots zo zacht is dat hij snel erodeert. Er staan honderden inscripties op de rots. Het pad langs de inscripties loopt langs de onderzijde van de rots, er gaat ook nog een trail omhoog. Dat pad stijgt ruim 60 meter omhoog naar de top van de El Morro rotsen, vanaf de bovenzijde hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving. De rotsen omsluiten een smalle boxcanyon, waarin mooie pinyon dennen staan. Verderop zien we de resten van de kiva, er is slechts een deel van de muren blootgelegd, omdat ook deze snel eroderen. Uit luchtfoto’s blijkt dat bijna de hele bovenzijde van de rotsen was bedekt met gebouwen. Op de terugweg naar beneden zien we op het pad weer een prachtige slang, het is volgens ons weer een glossy snake, deze is zeker anderhalve meter lang en hij glijdt gracieus langs de trap, hij passeert mijn schoenen op 20 cm afstand. Even verderop horen we dat in een rotsspleet bij de inscripties een ratelslang ligt, we gaan er op af in de hoop een foto te kunnen maken. En inderdaad, er ligt een kleine ratelslang opgekruld in de rotsspleet, we zien geen kop en geen staart, maar aan de tekening op de schubben te zien is dit inderdaad een ratelslang.
Na de wandeling gaan we lunchen op ons RV park, de scone van vanochtend smaakte prima en we hebben hoge verwachtingen van de lunch. We eten een inderdaad een lekkere salade met zalm en drinken er hibiscus lemonade bij. De bewoners en werknemers van dit RV park zijn allemaal een beetje kunstzinnige hippieachtige types, die de slogan Love, Peace en Happiness nog hoog in het vaandel hebben staan. Er wordt rockmuziek uit de jaren 70 afgespeeld en de mannen hebben zonder uitzondering lang haar en vaak een baard. Het sfeertje is er relaxed en er worden veel kunstzinnige cursussen gegeven in het culturele centrum aan de overkant. Dit was een heel leuke overnachtingsplaats. Ondertussen is de bewolking nog meer toegenomen en het gaat hard waaien als we richting Zuni rijden, een van de grootste pueblos (indianennederzetting) van New Mexico, er wonen zo’n 12.000 mensen. Er wordt veel aan kunstnijverheid gedaan en er zijn allerlei winkeltjes waar je indian jewelry en pottery kan kopen. We maken een stop bij het visitor center, en kopen een fotopermit om in het dorp foto’s te mogen maken. We hadden beiden een mooi dorp voor ogen, met lemen huizen en een vredige sfeer. Het dorp is echter een teleurstellende verzameling van slecht onderhouden huizen, rotzooi op straat en ontzettend veel honden. Intrigerend zijn de vele lemen oventjes, die nu met een plastic zeiltje zijn bedekt tegen de regen, die ondertussen is gaan vallen. We weten niet of er brood of aardewerk in de oventjes wordt gebakken. We stappen er niet eens uit in het dorp, zowel vanwege het weer als vanwege de weinige bezienswaardigheden. We rijden verder en passeren weer de staatsgrens met Arizona. Onze rit voert ons over een hoogvlakte die steeds kaler wordt. Eerst stonden er nog veel pinyons en junipers langs de weg, nu is het veel gras met af en toe een juniperstruik, later zien we alleen nog maar eindeloze grasvlakten. Het is nog harder gaan waaien en af en toe valt er regen. De camper schudt heen en weer in de harde wind en op de grasvlakte waaien stofstormen op vanuit de droge rivierbeddingen. Al met al is het landschap erg onaantrekkelijk en eentonig onder die grauwe lucht. Onze KOA camping in Holbrook ligt midden op een kale vlakte, en grenst aan het stadje. Gelukkig staan er wat bomen op de camping. Het blijft hard waaien en het regent af en toe, we blijven lekker binnen en koken een avondmaaltijd in de camper.

Geschreven door Caroline.Bart