Vandaag verlaten we ons huisje in Sendelingsdrif en rijden we langs het Richtersveld in Zuidelijke richting, we rijden aanvankelijk door een dor een zanderig landschap met hoge bergketens aan weerszijden en nauwelijks begroeiing. We zien onderweg nog wel twee struisvogels lopen. Verderop slaan we af richting Eksteenfontein, dat ligt in een conservatory area, een gebied van de Nama. Onderweg treffen we nog twee felgroene planten aan met heel verrassend, middelgrote meloenen, midden in de zandwoestijn. Ongelooflijk dat deze vruchten hier kunnen groeien. Verderop wordt het groener, onder de woestijn schijnen ondergrondse waterreservoirs te zitten, en in de droge beddingen van de rivieren groeien altijd meer boompjes en struikjes. Eksteenfontein blijkt groter als verwacht: minstens honderd huisjes in een dor landschap. Er staat veel vee, ook zien we een aantal paarden. Hier woont een Nama gemeenschap die leeft van veeteelt. We zoeken nog even naar het museum, maar vinden het helaas niet en rijden verder naar de Helskloofpas. Dit is gelukkig een andere pas dan gisteren, maar de naam geeft wel wat aan over het landschap en de moeizame wijze van transport. Het is weer een erg rotsige omgeving, veel gebarsten stenen, met daartussen vetplantjes. Het is weer een weg alleen voor 4x4 met veel gehots en gebots, ik ben er wel een beetje klaar mee, Bart vindt het nog steeds leuk rijden op dergelijke wegen. Op een bepaald moment komen we in een bocht honderden steenmannetjes tegen, gestapelde stenen die de route aangeven. Er staan er ongelooflijk veel, en door de platte hoekige stenen waarmee het makkelijk stapelen is, staan er soms complete bouwsels, zoals poorten. Even verderop rijden we langs een zwart bergmassief, met duidelijke basaltrichels. Er zijn enorme steenblokken vanaf gevallen, en daarop hebben de Nama eeuwen geleden petrogliefen gekrast. Het zijn veelal abstracte cirkelpatronen, we kunnen er niets van maken. Helaas hebben vele bezoekers ook hun naam in de stenen gekrast, soms over de petrofgliefen heen, erg jammer en respectloos.
Verderop komen we weer op een grotere weg, deze is nog steeds gravel, maar loopt vlakker. We komen aan in Kotzeshoop, dat aan de Oranjerivier ligt, hier zijn er weer geïrrigeerde stukjes land met groenten en druiven. Verderop in Vioolsdrif steken we de brug over naar Namibië. Bij de grens krijgen we een papierstrook met daarop gegevens van de auto, daarna gaan we naar de Zuid-Afrikaanse immigratie, waar we wat stempels in het formulier krijgen, daarna geven we dat weer af aan een andere beambte en rijden we over een brug over de Oranje rivier naar Namibië, waar we weer een formulier moeten invullen. De vrouw die ons helpt, voert ondertussen een telefoongesprek en vijlt haar nagels. Uiteindelijk ramt ze een paar stempels in onze paspoorten en dan gaan we naar het volgende loket, waar we wegenbelasting moeten betalen. Bij het douanekantoor staat ook nog een schitterende Audi R8, een lage sportauto, die veel bekijks trekt. Het is ons een raadsel hoe je ermee in dit land met veel gravelwegen kunt rijden, gelukkig ligt er ook asfalt, meestal tussen de hoofdplaatsen, maar die wegen mijden wij meestal. We rijden nu wel over een asfaltweg door een dor woestijnlandschap, met hoge geërodeerde bergen aan weerskanten.
Zo’n 50 km verderop ligt het plaatsje Aussenkehr, waar we een huisje bij een wijngaard aan de Oranjerivier hebben, de Norotshama River Lodge. Ons huisje is een mooi bouwsel, met een rieten dak, en het is chique ingericht. Als bonus komt er nog een leuke langharige kat langs, hij is wit met een zwarte staart, erg gezellig. Later in het restaurant komt hij ook nog even langs, we zijn gelukkig.

Geschreven door Caroline.Bart