Vandaag zijn we weer vroeg wakker, het is bijna licht. De daktent is gelukkig snel ingepakt en we bakken de laatste eitjes as ontbijt. Vlak bij het Hobas kamp bevindt zich een waterhole, we zijn benieuwd of daar wild staat. We rijden er heen, maar helaas niets te zien. We rijden nog even door naar het viewpoint bij de Fish River Canyon en zien onderweg een paar bergzebra’s lopen, prachtig! Van de canyon is nog niet veel te zien, omdat de zon nog niet hoog staat. Op de terugweg van het viewpoint zien we de bergzebra’s weer, nu iets dichterbij. Ze kunnen goed overleven in deze droge omgeving en zijn kleiner dan de burchell’s zebra. Ze hebben dichte zwarte strepen en een egaal witte buik. Onze volgende bestemming is Luderitz, een plaats aan de kust. Het landschap op het eerste deel van onze tocht is wel afwisselend, bergen, rotspartijen, droge vlaktes en soms gebieden met meer struikjes, maar vooral droog. De eerste 100 km rijden we over een gravel weg. Deze wegen zijn in Namibië in erg goede staat en goed te berijden. Onderweg zien we springbok, oryx en struisvogels, ook komen we een aantal fietsers tegen. Iedere keer als een auto hen passeert rijden ze in een grote stofwolk, zij liever dan ik. Het lijkt me ook lastig fietsen over de gravelwegen, ze rijden op een ATB fiets. Vlak voordat we bij de afslag naar Luderitz zijn passeren we twee hele grote plantages, met dadelpalmen en druiven. De irrigatie komt van een dam die we even later passeren. Water maakt hier een enorm verschil, de plantages zijn een felgroene oase in het dorre landschap. Als we de asfaltweg opdraaien is het nog bijna 300 km naar Luderitz. De tweebaans asfaltweg rijdt goed, maar het landschap is te weinig afwisselend om echt te kunnen boeien. Het meest opvallend zijn de grote droge vlaktes met bergen aan de horizon. In Aus gaan we lunchen in het In Bahnhof hotel, waar al meerdere mensen zitten te lunchen. We nemen een hamburger en gaan in het zonnetje zitten. Met een graad of 21 is het best lekker, maar er staat een frisse wind. Na Aus wordt het pas gebied pas echt een zandwoestijn. In dit gebied lopen verwilderde paarden rond, die in deze woestijn moeten zien te overleven. Het is niet precies bekend waar ze vandaan komen, maar het zijn waarschijnlijk van een boerderij ontsnapte paarden en ook nazaten van ontsnapte legerpaarden. De paarden hebben het nu heel moeilijk door de droogte van de afgelopen jaren en worden nu met hooi bijgevoerd en voorzien van water. De temperatuur loopt ondertussen op tot 31 graden. We zien maar een paar paarden lopen, en bij hun drinkplaats loopt alleen een oryx. Hoewel de oryx in de droogte zonder water kan overleven vindt hij het wel makkelijker om hier te drinken. Even later zien we nog een koppel struisvogels met een stuk of 6 jonge struisvogels. Die zullen nu een half jaar oud zijn en ze zijn al behoorlijk groot, het is leuk ze te zien lopen, met vader en moeder struisvogel als hoeders.
Bij Luderitz wordt het gebied minder vlak en lopen er verweerde rotsruggen door het zanderige landschap, het ziet er grijs, somber en onaantrekkelijk uit, en het is er kurkdroog. De weg wordt voortdurend schoongeveegd, omdat het zand ze onder stuift. Bijna de gehele route hebben we vandaag evenwijdig aan een spoorlijn gereden, maar we hebben geen enkele trein gezien, die rijden zeker niet zo vaak. In Luderitz gaan we eerst bij onze B&B inchecken. We zagen vanaf ver al wolkenpartijen boven zee hangen. We rijden de stad in met zon, maar al snel komt de zeemist opzetten en zakt de temperatuur naar 12 graden. De mistflarden bedekken de hogere delen van de stad. Na het inchecken besluiten we naar Diaz Point te rijden, een plaats waar ontdekkingsreiziger Diaz een kruis op een rots geplaatst heeft. We zien in de baaien talloze flamingo's staan. De rotspartijen langs de weg hebben vreemde structuren, veel strepen in de steen, maar ook gaten in het gesteente, het lijken gesmolten stukken steen. Aan de ene kant van de weg is het Diamond area, een afgesloten en verboden gebied, aan de andere kant zijn baaien, zandduinen, rotspartijen en de zee. Onderweg zien we veel aalscholvers en de zeldzame Damara stern, die hier op de grond broedt. De vuurtoren van Diaz Point is niet heel hoog, maar zit al wel in de zeemist, er staan ook wat verlaten huizen. Het is ondertussen best fris in de mistflarden. Het kruis op Diaz Point is nu slecht bereikbaar, omdat in 2014 de brug er naar toe is weggeslagen door een storm. Om er te komen moeten we een stenig baaitje oversteken, dat nu met eb min of meer droog staat, waardoor we van steen tot steen kunnen springen. We komen bij de rots aan met nagenoeg droge voeten, er is nog een restje van een betonnen trap naar de top van de rots waar het kruis staat. Op een naastgelegen eiland zien we zeeleeuwen liggen, jammer dat het te ver weg en mistig is, want we kunnen ze slecht zien. Hoewel het rustig weer is slaan er enorme golven op de kust. We rijden nog een stukje verder in de hoop meer zeeleeuwen en ook pinguïns te zien, maar helaas zien we ze niet. Wel zien we een jakhals lopen, die is erg nieuwsgierig en komt toch redelijk dichtbij, hij laat zich goed fotograferen. Even verderop zien we er nog eentje lopen langs de kustlijn, het zijn echte alleseters, de alles eten wat ze maar kunnen vinden, eieren, vogels, dode zeeleeuwen en vis. We rijden weer terug naar de B&B, het wordt steeds mistiger, en dat doet de foto’s geen goed. In het hotel douchen we om weer wat warm te worden. We eten in restaurant Essenzeit aan de haven. Luderitz heeft veel mooie oude panden in Duitse stijl gebouwd, maar het is allemaal een beetje verwaarloosd en verlopen, wat ook wel weer zijn charme heeft.

Geschreven door Caroline.Bart