Vanmorgen werken we de reisverslagen van de afgelopen dagen bij en voorzien we ze van foto's. Ook bereiden we de route voor vandaag voor. De gebruikelijke route naar Zion is na een lawine beschadigd, de weg wordt nu hersteld. We rijden daarom een iets langere route. Onderweg zien we aan onze linkerkant een vrij vlak landschap. Aan de rechterkant zien we heuvels en bergen in alle vormen, formaten en kleuren, ook zien we in de verte bergtoppen met sneeuw.
Ondanks de langere route zijn we toch nog redelijk snel in Springdale, deze plaats is de uitvalspost naar het park. Onze campground vinden we al snel. Nadat we de camper hebben geparkeerd en een ijskoffie hebben gedronken, gaan we naar de shuttle bus die voor de deur stopt. De shuttlebus brengt ons naar het visitor center, waar vandaan een andere shuttle naar het park rijdt. Sinds een aantal jaar mag je niet meer met eigen vervoer het park in, dit om opstoppingen te voorkomen. De shuttle bussen stoppen regelmatig en rijden met verschillende stops naar het eindpunt bij de Temple of Sinawava, een heilige plaats voor de indianen. Zion is eeen langgerekte smalle vallei met heel hoge steile rotsen aan beide zijden. Het is een schitterende omgeving. Er worden hier veel trektochten gemaakt, er zijn dan ook tal van routes. Helaas zijn veel routes dicht door rotsblokken op de paden. Er is deze winter veel sneeuw gevallen en bij het smelten ervan glijden er stenen mee naar beneden. Bij het Court of the Patriarch stappen we uit om er wat foto’s te nemen, daarna stappen we weer in de shuttle bus naar The Weeping rock, waar we een korte steile klim maken naar een rotsholte in de bergwand waarover water druppelt en waar mooie vochtminnende planten groeien. Er groeien ook kleine wilde cyclaampjes. Helaas is het Observation Point trail ook dicht vanwege rotsblokken op de route. Daarom stappen we maar weer in de shuttlebus naar het eindpunt, waar we de Riverwalk lopen, een makkelijke en korte route. Deze route gaat over in The narrows route, een tocht die volledig door de riverbedding en het water loopt, en waarvoor je een speciale uitrusting moet hebben. Ook het lopen van de Narrows route is nu niet mogelijk, dit vanwege de hoge waterstand van de rivier. Niet dat we zo’n zware tocht van plan waren, maar we hadden graag een paar mensen zien vertrekken voor deze tocht. Onderweg zien we leuke eekhoorns, op het voeren er van staat een flinke boete, maar toch weten ze heel goed dat er wel eens wat te halen valt. We eten een broodje en genieten van de spectaculaire, bijna loodrechte rotswanden om ons heen. Af en toe zie je klimmers tegen de wanden aan hangen. Rond de toppen zien we af en toe grote roofvogels vliegen, mogelijk zijn het de Californische condors die hier nog voorkomen. Er leven er nog maar 400 in het wild, waarvan er circa 70 in deze omgeving rondvliegen. Ze hebben allemaal een naam en zijn allemaal geringd. We stappen weer in de bus en vertrekken naar the Grotto, waar we het Kayenta trail naar de Lower Emerald pools willen lopen, helaas is deze route ook al versperd door rotsblokken. Daarom lopen we dan maar een stuk van de West rim trail, totdat het te steil omhoog gaat, we keren daar weer om.
Op ons laatste wandeltraject van The Grotto naar Zion Lodge zien we een kunstschilder z’n spullen opstellen om te gaan schilderen. Het blijkt de artist in residence, John D. Cogan te zijn van wiens werk we al foto’s hadden gezien, hij schildert schitterende landschappen. Hij mag een maand in een huis midden in het park wonen om schilderijen te maken, daarna wordt hij afgelost door een andere beeldend kunstenaar. Er staat een werk op zijn ezel, maar helaas is dit doek nog helemaal wit. We hebben een leuk gesprek.
Als we aan het eind van de middag met de bus richting campground gaan begint het te regenen. Er valt een korte maar hevige bui met wat onweer. Een uur later schijnt de zon al weer, maar het waait wel harder als eerst.

Geschreven door Caroline.Bart