Als we vanochtend wakker worden, zien we dat het nog zwaar bewolkt is, het is wel helderder als gisteren. We ontbijten in onze B&B en vertrekken voor een rondje door Lüderitz, dat hadden we gisteren door de mist niet goed kunnen zien. Bij de zee is het nog steeds mistig, maar de zon begint de wolken al een beetje weg te branden. Lüderitz ligt aan een mooie baai en er liggen diverse eilanden. We komen er ook achter dat de pinguins op Halifax eiland zitten, je kunt er naar toe met een boottochtje, maar dat laten we zitten, we hebben deze pinquinsoort al eerder gezien bij Boulders Beach in de buurt van Simonstown in Zuid-Afrika. We nemen nog even een kijkje bij Agate beach, een mooi strand waar je zandrozen schijnt te kunnen vinden. Op weg erheen komen we langs een afvalwaterzuiveringsinstallatie, en op een groen weiland daar in de buurt, wat waarschijnlijk wordt geirrigeerd door het gezuiverde afvalwater, zien we een aantal oryxen en springbokken grazen, ze zien er goed doorvoed uit. Ondertussen breekt de zon steeds meer door, maar rond Luderitz hangt nog mist. Zo’n 10 km verderop ligt Kolmanskop, een verlaten stadje bij een diamantmijn. Gelukkig is de hemel daar strakblauw en deze vormt een prachtig decor voor de bleek gekleurde vervallen huizen. De diamantrush begon in Luderitz rond 1900 en de meeste grote huizen in Luderitz en hier bij Kolmanskop dateren van de periode 1906 - 1910. Het stadje is in 1954 verlaten. We lopen rond door de huizen en vaak zie je nog het behang of de decoratie op het stucwerk zitten. In alle kamers ligt zand, soms metershoog. Bij sommige huizen kun je de trap naar boven nog oplopen. Het zijn prachtig ontworpen woningen, we bezoeken die van de ingenieur, architect, boekhouder en directeur, dat staat ook keurig op een bordje in gotische letters vermeld. De woning van de directeur is nog in prachtige staat, het stucwerk ziet er uit als nieuw, de kleuren van de muren zijn nog net zo helder als ze waren. Omdat de dubbele ramen in deze woning er nog allemaal in zitten, kan er geen zand naar binnen en is het verval bijna nihil. De luchtvochtigheid is in dit gebied heel laag, dus hout blijft jarenlang goed. In de voormalige school is een interessante tentoonstelling ingericht over het leven in Kolmanskop. De leidinggevenden en het hogere kader waren Duits, het echte zware werk werd door de zwarte bevolking gedaan. Er was een turnhal, kegelbaan en theaterzaal. In de theaterzaal vinden we ook een aantal opgezette dieren, waaronder twee bruine hyena’s, dit dier hopen we in levende lijve tegen te komen. De bruine hyena heeft een langharige bruine vacht en gestreepte poten.
Het leven in Kolmanskop was er net als in Duitsland, maar dan in de woestijn. In het museum worden ook manieren van diamantsmokkel getoond. Daarop stonden, maar nog steeds, strenge straffen en als controleur kreeg je 33,3 procent van de waarde van de gesmokkelde diamanten als je iemand betrapte. De diamanten werden op de meest ingenieuze wijzen gesmokkeld: in holle hakken en zolen van schoenen, in schoenneuzen, in holle pijlen van een kruisboog: de pijlen werden over het hek geschoten, met postduiven, die de pakketjes moeten dragen in een soort tuigje, in holle buizen van rekken die in en uit werden gereden. Er wordt nog steeds heel streng gecontroleerd, o.a. door röntgenstraling en scans en de voertuigen die in en uit gaan worden minutieus gecontroleerd. De mijn is weer in gebruik genomen en NamDeb (Namibie / De Beers) is er eigenaar van. We drinken er nog wat en rijden de lange weg weer terug richting Keetmanshoop. Het is voor 300 km dezelfde weg als gisteren.
Ook maken we weer een stop bij het wilde paarden viewpoint en er komen er een stuk of 7 aanlopen om te drinken. Ze drinken samen met 2 oryxen van het water en zien er gelukkig gezond uit. In de verte zien we met de verrekijker nog meer paarden staan, we tellen er wel een stuk of 40. Later zien we aan de andere kant van de weg nog 10 paarden staan. Door de droogte is het aantal wilde paarden teruggelopen van 300 naar een stuk of 80. De verzwakte exemplaren worden bejaagd door gevlekte hyena’s en de afgelopen jaren heeft door de droogte en de hyena's geen één veulen het overleefd. Inmiddels is de temperatuur weer opgelopen tot 31 graden, in Luderitz begon de dag met 14 graden.
We lunchen opnieuw in Aus in het Bahnhofhotel, dat was ons gisteren goed bevallen. We zien daar meer mensen lunchen, die er gisteren ook zaten, ze maken dezelfde tocht heen en weer, want er gaat maar één weg naar Luderitz. We rijden door naar Keetmanshoop, onze eindbestemming. Daar logeren we in een mooi ingerichte B&B. ‘ s Avonds gaan we eten in een Duitse Bierstube op loopafstand, waar we aan de tafel terecht komen met een jong Duits stel. Ze zijn vanochtend in Namibië aangekomen en gaan zaterdag wandelen door de Fish River Canyon. Ze hebben een permit en hebben een medische test moeten ondergaan om er te mogen lopen. Ze leven in de canyon van astronautenvoedsel en filteren het water uit de rivier, ze nemen verder niet te veel mee, want ze moeten alles dragen. De wandeltocht is 85 km, en ze doen er 4 dagen over. Het begin is bij de Fish River viewpoints bij Hobas, het einde bij het Ai Ais Resort.

Geschreven door Caroline.Bart