23 september Mesa Verde

Het was vannacht frisjes en het heeft geonweerd en geregend. Als we wegrijden van de camping zien we dat het zwaar bewolkt is. Onderweg begint het te regenen en naarmate we het Mesa Verde National Park naderen gaat het steeds harder regenen, het wordt een heuse stortbui. Als we het plateau van Mesa Verde oprijden, is het zicht heel slecht door de laaghangende bewolking en de regensluiers. We maken een stop bij het visitor center en boeken een bezoek aan het Cliff Palace, het grootste van de cliff dwellings. Bezoek is alleen mogelijk onder leiding van een ranger.
We rijden nog een uur verder naar het Cliff Palace. Gelukkig is het droog als we door een nauwe rotsspleet met een trap en een ladder afdalen naar de rotsoverhang. Vanaf een uitzichtpunt hebben we het dorpje al prachtig zien liggen onder de overhang, de huizen zijn van lichte steen en hebben dezelfde kleur als de rots, het ziet er betoverend mooi en heel sereen uit. De vrouwelijke ranger weet veel te vertellen, maar er zijn nog veel raadsel over de Anasazi cultuur, veel is nog bijvoorbeeld of deze dorpen alleen voor ceremonies werden gebruikt, of ook echt als dagelijkse woonruimte. Om er te komen moesten de bewoners naar beneden klauteren langs de steile rotswanden. Er waren gaten voor handen en voeten uitgehakt, maar al met al was het een hachelijke onderneming om in het dorp te komen. Eerder woonden de Anasazi in ieder geval op de hoogvlakte erboven, waar ook hun gewassen groeiden. Het is onduidelijk waarom ze onder de rotsoverhangen huizen bouwden en waarom ze er na een korte periode weer vertrokken. Ondertussen is het weer gaan regenen, gelukkig niet meer zo hard al eerst. Via een smalle trap in een rotsspleet en een drietal houten ladders komen we weer boven, het was echt de moeite waard het Cliff Palace te bezoeken. Op het plateau bezoeken we nog een aantal uitzichtpunten, waar we andere dorpjes onder rotsoverhangen zien, en we bezoeken ook wat oudere restanten van dorpen op het plateau zelf. Het weer begint gelukkig op te knappen en na de lunch komt zowaar het zonnetje door. Het uitzicht vanaf het 2100 meter hoge plateau is adembenemend. In de verte, meer als 70 km ver weg zijn diverse bergruggen te zien, waarvan sommige witbesneeuwd zijn. Het is inmiddels 17.00 uur, en we rijden terug naar Durango. We dineren in een goed restaurant, omdat alle tafeltjes bezet zijn eten we aan de bar, het smaakt prima. Voldaan rijden we terug naar de camping, morgen is onze volgende halte Fruita.

Geschreven door Caroline.Bart