We hebben vannacht goed geslapen, eerst kregen we één, later twee katten op bed, erg gezellig. De Noroshama River Lodge waar we verblijven is deels nog in aanbouw. Tijdens het ontbijt ontmoeten we de architect uit Kaapstad die de bouw begeleidt. Hij laat ons later de in aanbouw zijnde honeymoon suites aan de Oranje rivier zien en vertelt over het design. Het is allemaal heel smaakvol en het wordt vakkundig uitgevoerd met mooie natuurlijke materialen.
Eerst moeten we boodschappen doen en rijden we langs een sloppenwijk, de huisjes zijn heel verrassend allemaal voorzien van rietschermen, waardoor het er bijna esthetisch uitziet. De Spar waar we boodschappen doen grenst aan de sloppenwijk, en ziet er nieuw en heel verzorgd uit, er zijn ook twee mooie kledingwinkels, een bijna surrealistisch beeld, ze staan 100 meter van de sloppenwijk af.
Via een woestijnweg rijden we verder naar het Ai Ais Resort, onderweg werpen we grote stofwolken op, je ziet andere auto’s al van ver aankomen aan de stofwolken. Het is verrassend soms bloemetjes in de droge berm te zien. Het Zuid Afrikaanse Richtersveld en het Namibische Ai Ais vormen samen één park, het Ai Ais Richtersveld Transfrontier Park. Naar het Ai Ais Resort loopt maar één weg, met aan weerszijden brokkelige donkere rotsen. Aan het einde van de weg is een tamelijk luxe resort en kampeerplaats. We drinken er wat en maken daarna een wandeling langs de rivier, de Fish River, die door de kloof stroomt. Het is een mooie smalle kloof, met een dam, waardoor er nog water in de rivier staat. Tijdens de wandeling zien we grote insecten vliegen, en als ze op een tak gaan zitten zien we dat het grote rood/zwarte kevers zijn, een soort meikever, ook zien we sporen van een katachtige. Het Ai Ais Resort heeft ons verder niet zo veel te bieden, bij het resort zijn er wat heetwaterbronnen. We nemen een kijkje bij een bron, daar zien we wat wit uitgeslagen stenen in een laagje water staan, het water is er 65 graden. We vertrekken weer, we nemen nooit veel tijd ergens lang te blijven, want we leggen per dag zo’n 300 tot 400 km af en dat kost veel tijd op de gravelwegen, waar je niet zo hard, maximaal ongeveer 80 km/uur, kunt rijden.
Terug bij de hoofdweg rijden we richting de Fish River canyon. Onderweg lunchen we bij een ander, heel smaakvol opgezet resort, vlak bij een prachtige rotspartij die voor de Nama van betekenis was om hun voorouders te eren. Dit soort resorts zijn vaak de enige plekken in de omgeving waar je wat te eten kunt krijgen.
Verderop zien we langs de weg een aantal springbokken staan, die snel wegrennen als we naderen. Halverwege de middag bereiken we kamp Hobas, bij de Fish River canyon, waar we ons inschrijven. We bezoeken daarna de viewpoints rond de Fish River canyon, die is erg indrukwekkend. De canyon is 161 km lang en 500 meter diep, in de canyon stroomt nog een smalle rivier, de Fish, verder is het een desolaat landschap met lage struikjes en hier en daar een kokerboompje. Om in de Fish River canyon af te dalen heb je een permit nodig, de wandeling duurt zo’n 4 dagen en je moet alles meenemen, tentje, eten, drinken, etc. De afdaling is steil en loopt via kleine zigzagpaadjes langs de wand naar beneden. Als we naar een viewpoint lopen zien we nog net een kleine grijze slang, die zich in een steenhoop verstopt. Hij verstopt zich zo goed dat we alleen nog een staartpuntje kunnen zien, en niet kunnen bepalen welke soort het is. Verder zien we, afgezien van een opvliegende kwartel en at hagedissen, geen dieren op de hoogvlakte rond de canyon. We bezoeken diverse viewpoints en zetten aan het eind van de middag onze daktent (in 4 minuten) op. We koken zelf pasta en genieten van een kampvuurtje. De camping staat aardig vol, maar aan weerskanten staan de buren op minstens 15 meter afstand. We staan onder een paar acaciabomen en daarin zien we aan het eind van de middag een aantal ratten rennen, ze klimmen behendig langs de stammen en takken. We zoeken ze op in ons boekje en weten nu dat het acaciaratten zijn, leuke beestjes die in bomen leven.
Na het eten lezen we nog wat en klimmen uiteindelijk in onze tent, waar we nog wat verder lezen. Het slapen in de daktent is op zich goed te doen, maar ik vind de matras nogal dun en hard, waardoor ik slecht slaap. Bart heeft nergens last van en kan volgens mij nog op stenen slapen!

Geschreven door Caroline.Bart