Vanochtend staan we tamelijk laat op, pas om 07.00 uur worden we wakker. We hebben in het hotel geen ontbijt besteld en daarom lopen we naar de Springbok Lodge even verderop en ontbijten daar. De ontbijtzaal is een waar museum, veel foto’s van vroeger, nummerplaten van over de hele wereld en in een apart gedeelte is er een “klip versameling”, een verzameling van gesteente dat in de regio wordt gevonden. Er is een indrukwekkende uitstalling van alle halfedelstenen en mineralen die er gevonden worden, ook zijn er veel boeken over de flora en fauna van het gebied te koop.
De blanke humorloze eigenaar wordt omringd door een horde van aardige en gedienstige Nama vrouwen, hij beheert de kassa, het is ongetwijfeld iemand van de Nederduits gereformeerde kerk, zo ziet hij er wel uit.
Terug bij het hotel komen we de vrouwelijke manager tegen, een aardige vrouw van tegen de 60, we spreken over de politieke situatie in het land en hoe hard het achteruit gaat. Ze vertelt dat de zwarte bevolking gratis wordt gehuisvest en dat vooral het ANC haar eigen leden en met name de Zulu’s bevoordeelt. Voor blanken en andere bevolkingsgroepen zoals de Nama en Indiers, wordt het leven steeds lastiger. Op de radio hoorden we al dat Zuid-Afrika qua arbeidseffectiviteit op nummer 137 van de wereldranglijst staat (van de 137 landen die zijn onderzocht). Het is treurig om te zien dat een land met zoveel bodemschatten en mogelijkheden langzaam afglijdt naar een vervuild en corrupt land. Met name in het Noordoosten, in Gauteng (Johannesburg), Limpopo en Mpumalanga (Krugerpark) is er veel geweld en beroving van toeristen, die zo belangrijk zijn voor de inkomsten. Toeristen willen ook een schoon land zien, geen vuilnisbelt waar ze niet veilig zijn. Er is nu een beweging van de Nama mensen, die claimen dat zij de eersten waren in Zuid-Afrika (dat klopt, daarna kwamen de Hollanders en pas veel later andere stammen, verjaagd vanuit Noordelijker gelegen delen van Afrika). Deze beweging wil de macht hebben, en zij beweren dat met name de Zulu’s deze onrechtmatig hebben opgeeist. Al met al is het een land in beroering. Ondertussen roven de Chinezen alle delfstoffen tegen een schijntje en wordt alleen aan korte termijnwinst gedacht door de leden van de regering. Veel mannen drinken te veel en de vrouwen, die voor de kinderen moeten zorgen en daardoor meer verantwoordelijkheidsgevoel hebben, houden in veel gevallen de boel draaiende. Triest om dit te horen.
Als we de auto hebben ingepakt vertrekken we uit Springbok en rijden richting Port Nolloth. Het landschap onderweg is saai en licht heuvelend. Er groeit nauwelijks iets, afgezien van lage struikjes en wat grassen, de weg loopt als een kaarsrechte streep door het landschap. En toch zijn al die struikjes weer anders, er zijn honderden groene schakeringen. In Port Nolloth zien we de Atlantische oceaan. We stoppen er voor een koffiemilkshake en zien later in de haven wat kleine scheepjes liggen, ze zijn uitgerust met grote stofzuigerslangen. Tot zo’n 7 km uit de kust zijn er plekken waar diamant te vinden is, ze zuigen het zand op en halen de diamant er uit.
We lopen nog wat over het strand, het water is koud en er liggen grote stukken kelp op het strand. Overal is de aanwezigheid van De Beers diamanten zichtbaar, terreinen, de bootjes, maar ook het strand.
Verderop is het stuk langs de kust afgezet met prikkeldraad, daar is het verboden gebied, omdat ook daar diamant wordt gevonden. We zien grote zandhopen die minutieus worden doorzocht. Als we uitstappen om een bordje te fotograferen, kijk ik om me heen of ik toch niet zo’n mooi stukje steen zie liggen, maar nee helaas!
Het volgende stuk van de route loopt evenwijdig aan de kust en voert ons naar Alexanderbaai, dat ligt aan de monding van de Oranjerivier, aan de overkant ligt Oranjemund in Namibië. Het zijn allemaal afgesloten dorpen die eigendom zijn van De Beers, die liggen in een sperrgebiet vanwege de diamantwinning.
We rijden verder landinwaarts, een stukje langs de Oranjerivier, het is bijzonder om te zien hoe direct naast een smalle strook groen langs de rivier de woestijn begint. Het eerste deel van de route zien we kaal grijzig zand om ons heen, met af een toe een paar geërodeerde rotsen. Meer landinwaarts komen er bergketens met donkere rotsen en wordt het ook iets groener, maar het is allemaal woestijnbegroeiing, taaie lage struikjes en af een toe een kokerboompje of een acacia. We lunchen ergens onderweg langs de kant van de weg en eten een zelf gesmeerd broodje met kaas en tomaat. We rijden een poosje achter een landrover aan, die een enorme stofwolk opwerpt, we moeten behoorlijk afstand houden. Bij Helskloof gaan we door de gate van het Richtersveld National Park en na nog eens 30 km arriveren we in Sendelingsdrif, waar we 2 nachten in een huisje verblijven, zodat we een dag de tijd hebben om het Richtersveld te verkennen. Ons huisje kijkt uit op de Oranjerivier, die tamelijk snel en modderbruin voorbij stroomt. Aan de overkant ligt Namibië, met een stuk zandwoestijn en daarachter een tamelijk hoge bergrug van donkere rots. We hebben in bijna een week tijd 1800 km gereden, en zitten ‘s middags even lekker op de veranda van ons huisje met een Windhoek draught biertje en een cider. We doen de was en lezen wat, ‘s avonds koken we een curry gerecht met rijst. We besluiten binnen te eten vanwege de muggen. Ik zit inmiddels onder de bulten, Bart is wat minder getroffen en zijn huid zet ook minder op. Vanaf nu gebruik ik een insect repellent, want de bulten jeuken verschrikkelijk. Morgen gaat we het Richtersveld verder verkennen, het is alleen toegankelijk voor 4x4 voertuigen.

Geschreven door Caroline.Bart