Ik sta op in het besef dat ik na de vele kilometers die ik gisteren gemaakt heb vandaag weer "in het spoor van Napoleon" mag treden. Maar eerst ontbijt. Ik word ontvangen door een Franse kruising van Meester Prikkebeen en wethouder Hekking. Hij gaat mij handenwrijvend voor en toont mij het ontbijtbuffet, als ware het een vijfgangendiner voor “de Prince de Lignac” himself. De ontbijtzaal oogt, gezien de tafelschikking, als een schoolklas uit de jaren 60. Ouderwets gezellig…

Ik haal een croissant, een kop koffie, twee stukjes stokbrood en enig beleg. Onderwijl cirkelt Prikkebeen als een kraai om mij heen, want hij weet wat ik van plan ben. Gehoorzamend aan mijn Nederlandse genen wil ik de twee stukjes stokbrood niet direct opeten, maar meenemen voor de lunch. Het ontbijt wordt mij voor hetgeen ik eet zwaar aangerekend, maar toch voel ik altijd wat gêne om in het openbaar een stuk brood in een servetje te vouwen. En Prikkebeen weet dat, hij verliest mij geen moment uit het oog. Maar ik heb geduld. Als zich een nieuwe gast voor het ontbijt meldt, prop ik razendsnel de twee stukjes brood in mijn zak en eet zo onschuldig mogelijk kijkend mijn croissant op. Bij het verlaten van de “klas” ben ik even bang dat hij me wil fouilleren, maar met een: “Bonne journée monsieur”, laat hij me met een weids gebaar gaan.

Vandaag rijd ik de helft van de beroemde Route Napoleon. Een route van Cannes naar Grenoble van ongeveer 325 kilometer. Ik moet de route in twee dagen rijden, mijn gedwongen verblijf in Chiavari heeft helaas alle reservetijd opgesoupeerd. Ik ga er niet minder van genieten, want dit is één van de grote hoogtepunten van mijn reis.

Zoals gezegd stond Napoleon niet te trappelen om via de Provence en de benedenloop van de Rhône naar Parijs te marcheren, vanwege de zeer koningsgezinde bevolking en de aanwezigheid van grote contingenten soldaten. Het laatste wat hij op dit moment kon gebruiken was een confrontatie met Bourbonse garnizoenen. Daarom besloot hij door de Alpen naar de "wapenopslagplaats" van Grenoble te trekken. Dat had hij goed aangevoeld: de drieëntwintig man die hij naar Antibes had gestuurd waren gevangengezet. Hij besefte terdege dat hij sneller moest zien te bewegen dan het nieuws van zijn aankomst zich kon verspreiden, tenminste tot het moment dat hij zijn legertje kon uitbreiden. Daarom wilde hij zo snel mogelijk naar Grenoble. Daar waren soldaten, musketten en kanonnen. Zijn enige troef was zijn vermogen om snel te handelen, plus zijn geniale talent voor propaganda.

Ik stuur Warhorse naar de plek waar Napoleon op 1 maart 1815 op het strand voet aan wal zou hebben gezet. Golfe-Juan is tegenwoordig helemaal niet desolaat en leeg, de hele kustlijn is volgebouwd met hotels, appartementen, restaurants en terrassen. Het is druk, de “riche de la riche” beweegt zich in dikke auto's voort langs de smalle boulevard of verplaatst zich lopend, schaars gekleed naar het strand. Ik ben op zoek naar de plaquette ter herinnering aan Napoleons landing, maar ik kan hem nergens vinden.

Na een eerste rust in een olijfgaard vlakbij de kust, marcheerde de kleine strijdmacht naar Cannes op. In de duinen van Cannes tegenover een oude kapel, de huidige “Notre Dame de Bon Voyage” werd een bivak opgezet. Van die duinen is niets meer over en de kapel is een grote kerk geworden, omgeven door de bebouwing van het centrum van Cannes. Deze plek heb ik wél gevonden en een "monsieur trés gentil" wil wel even een foto maken van “ruiter en paard”. Verderop ligt een zwerver tegen de muur van de kerk te slapen. Een schril contrast tussen het rijke en arme Cannes.

Ik ben blij dat ik deze drukke, vieze stad uit kan en volg Napoleon in de richting van Grasse. HIJ was al om twee uur ‘s ochtends vertrokken met de voorhoede. Samen met Cambronne, enige lansiers zónder paarden en twee lichte kanonnen nam hij de route door Le Cannet, die tot Grasse ruim 20 kilometer lang scherp omhoog loopt. De burgemeester van Grasse gaf zich meteen over, dat kon ook niet anders want hij had slechts vijf werkende musketten tot zijn beschikking. Rond het middaguur liet Napoleon zijn rijtuigen en kanonnen achter, laadde zijn goederen op muilezels en sloeg een bergpad naar het noorden in. Hoog boven Grasse kijk ik naar waar ik vandaan kom en zie Cannes en de Middellandse Zee duidelijk achter mij liggen. Ik denk dat Napoleon datzelfde gezien moet hebben.

De weg die ik rijd is vele malen beter dan de bergpaden die Napoleon en de zijnen moeten hebben gelopen. Het is helder weer en de zon schijnt. Het is fantastisch om hier en nu motor te rijden, maar in maart 1815 was het koud en waren de Cols met sneeuw bedekt. Terwijl ik Warhorse zingend langs de stijle en kronkelige weg leidt, kan ik niet anders dat een enorm respect hebben voor de prestatie die de mannen met Napoleon hier geleverd hebben.

In het plaatsje Castellane smul ik van de broodjes op die ik deze morgen heimelijk van het ontbijt heb meegenomen. Napoleon arriveerde hier op 3 maart 1815, een klein ommuurd Provençaals stadje. Hij dineerde er met de plaatselijke notabelen en vertrok aan het begin van de middag in de sneeuw naar de Col des Lèques.

Waar Napoleon dagenlang onderweg was, rijd ik (in vergelijking) in hoog tempo door. De weg is goed, soms wat smaller en dan weer breder. Ik rijd over de cols die Napoleon te voet heeft beklommen en kijk in de diepe ravijnen waar de manschappen op smalle geitenpaadjes achter elkaar aan hebben moeten lopen. Niet verwonderlijk dat nu en dan een soldaat of muilezel met een ijselijke gil naar beneden moet zijn gestort. Ik heb de ruimte op de weg (en inmiddels de ervaring) om om me heen te kunnen kijken en te genieten van de ruige natuur.

Bij het plaatsje Chaudon stuur ik de keurige N85 af, de onooglijke D20 op. Deze route nam Napoleon om via de “Ravin du Tuve” en de “Col de Corobin” het plaatsje Digne les Bains te bereiken. De beklimming was voor ons gezelschap zo moeilijk en gevaarlijk dat onderweg een muilezel met een deel van het goud van de krijgskas in een ravijn stortte. De legende vertelt dat een paar jaar later een boer, die plotseling heel rijk was geworden, een herberg op het platteland opende; niemand wist waar dat geld vandaan kwam.
De mannen waren uitgeput, maar de Keizer gunde hun slechts een paar korte stops om wat te slapen, waardoor ook degenen die achterop waren geraakt de groep konden inhalen. Op sommige plaatsen waren de omstandigheden zo bar dat het de soldaten deed denken aan de verschrikkelijke Russische veldtocht van 1812.

Dit is het mooiste en spannendste gedeelte van deze route vandaag. En al doet Warhorse het uitstekend, af en toe klop ik hem onwillekeurig op zijn tank en mompel iets van: “Goed zo ventje, je doet het prima zo”. Gedurende de hele weg van 22 kilometer kom ik maar twee motoren tegen uit tegengestelde richting. Er zijn niet veel mensen die deze route vrijwillig nemen.

Niet iedereen is even gecharmeerd over de terugkeer van de Keizer, maar hij vindt nergens weerstand. In sommige plaatsen wordt hij zelfs met gejuich ontvangen. Toch maakt Napoleon zich zorgen en met recht, want het ging bijna fout bij de Citadel van Sisteron: een ongezonde mix van een strategische ligging, een bewapende bezetting, de bevolking en een royalistische burgemeester… met de in de citadel opgestelde kanonnen kon “de Adelaar” hier eenvoudig tegengehouden worden.

Op 4 maart in de avond had Napoleon generaal Cambronne en zijn voorhoede alweer vooruit gestuurd om Sisteron zo snel mogelijk te bereiken. De strategische positie gebood dat deze stad “coûte que coûte” ingenomen moest worden. ‘s Nachts werd de Keizer gerustgesteld door een boodschapper die te paard terugkeerde uit Sisteron: de overtuigingskracht van IJzervreter Cambronne én het gebrek aan kanonskogels en kruit hebben de burgemeester overtuigd dat verzet zinloos is. Napoleon kon op 5 maart in de ochtend zonder problemen Sisteron binnenlopen.

Ook ik kom bij Sisteron bij mijn hotel aan. Het stelt allemaal niet veel voor, maar het heeft een zwembad. Aan de andere kant, het is dan wel zonnig, maar de lokale temperatuur van “net an” 20 graden kan mij vandaag niet het water in lokken. Het diner was erg goed trouwens, dat mag dan ook wel eens gezegd worden.

Geschreven door Warhorse