Het regent al de hele dag. Ik vermaak mij in de hut met kleine dingetjes. Een beetje onderhoud aan mijn motorhelm, stofbril en pittige Lederhose, alle bonnetjes nakijken en apart opbergen en een keer "uitgebreid" koken. Gisteren bij thuiskomst heb ik van de ernstig voortgejaagde Warhorse de olie gecheckt en die is nog keurig op peil, zelfs na 2200 kilometer in 12 dagen. (Ben ik alweer twaalf dagen onderweg??) Een paar kleine dingetjes die niet direct hersteld hoeven te worden. Zo loopt het gas aan het stuur wat stroef, en mijn val heeft natuurlijk wat kleine schade veroorzaakt. Het druppelen van remolie bij de remhendel heb ik kunnen stoppen met het wat vaster aandraaien van een moer. Verder is Warhorse in uitstekende staat en start iedere ochtend weer met jeugdig enthousiasme. Hij blijft vandaag lekker "onder zeil".

Wat mijzelf betreft denk ik dat de toch nog zware rugzak hier en daar wat afklemt. Wat pijn op mijn linker bovenarm en af en toe een tintelend gevoel in mijn rechterhand tijdens het rijden. Ik vreesde dat ik "chronisch" last zou krijgen van zadelpijn, maar dat is gelukkig niet aan de orde.(!) (Behalve aan het eind van een extreem lange rit, maar dat is dan weer normaal.)
Dus ook ik ben nog in uitstekende staat en ook ik start iedere morgen met het zelfde jeugdige enthousiasme.

Toch is een rustdag goed is om even bij te komen, want om mijn echtgenote te quoten:
"Je kunt restaureren wat je wilt, maar het blijft ouwe meuk!" ik ben er vrij zeker van dat zij hiermee doelt op mijn beide aardig op leeftijd zijnde motortjes: de BMW en de Moto Guzzi.

Een reis langs de grenzen van de DDR is eigenlijk niet compleet zonder Oost-Berlijn als hoofdstad en machtscentrum van de DDR te bezoeken. Vooruitlopend op deze tocht heb ik met echtgenote in mei van dit jaar hier al een aantal kenmerkende DDR bezienswaardigheden bezocht. Zo waren we bij het gebouw van het voormalige Ministerium für Staatssicherheit (MfS), nu een museum en documentatiearchief, nog in de staat waarin het in 1989 door de medewerkers in haast is verlaten.

De stasi was het belangrijkste veiligheidsinstrument van de Sozialistischen Einheitspartei Deutschlands (SED), die hiermee zonder ooit democratisch te zijn verkozen, 40 jaar aan de macht wist te blijven. Het MfS vormde volgens eigen zeggen het "schild en zwaard van de partij". De dienst groeide vanaf 1957 onder leiding van SED prominent Erich Mielke tot enorme proporties. Bij de val van de DDR werkten er 91000 vaste medewerkers en ongeveer 200.000 zogenaamde "Inoffizielle Mitarbeiter" (IM), beschikte het over 17 eigen gevangenissen en had het een eigen bewakingsregiment. Het stond uitsluitend en alleen onder controle van de partijleiding van de SED. De IM werd geronseld met geld, een goede positie of chantage om in de eigen omgeving mensen in de gaten te houden en volksvijandige meningen of gedragingen te melden. Naar schatting werkte uiteindelijk 1 op de 5 DDR burgers voor de Stasi. Een hele beklemmende film hierover is "Das Leben der Anderen" uit 2006.

De taken van de Stasi vormden het verzamelen van buitenlandse en binnenlandse inlichtingen (en repressie) van alles wat een gevaar voor het voortbestaan van de DDR (en dus de SED) zou kunnen opleveren. Hiermee hield de SED de eigen DDR bevolking onder controle. De partij wist alles, hield alles bij en controleerde daardoor ook alles. Zij die niet lid waren van de SED, hadden weinig kans op privileges zoals reismogelijkheden, aansluiting op het telefoonnetwerk, studiemogelijkheden of banen met groeimogelijkheden. "Staatsvijandige elementen" daarentegen waren nog slechter af: zij riskeerden hoge gevangenisstraffen, uitzetting en zelfs liquidatie.

Naast het oude ministerie, kon een bezoek aan een van de beruchtste Stasigevangenissen natuurlijk ook niet ontbreken: Hohenschönhausen. Een rondleiding door het voormalige Gestapo, KGB en later Stasi gevangeniscomplex wordt nog indrukwekkender als je wordt rondgeleid door een oud gevangene van het regime.

Wie in deze gevangenis terechtkwam, was voor de buitenwereld verdwenen. Formeel opgepakt voor spionage, staatsvijandelijke propaganda en bezoedeling van de staat; de processen waren meestal slechts show, bedoeld voor het Westerse oog. Voor de Stasi was dit voornamelijk een plek waar verhoren plaatsvonden voor iemand schuldig werd bevonden, veroordeeld en elders zijn straf kon uitzitten. Geslagen werd er hier in de DDR tijd niet, gemarteld wel. De Stasi maakte gebruik van uiterst verfijnde psychologische foltermethodes: verhoren die tot wel 9 uur konden duren, geen slaap toestaan, het ontregelen van het dag- nachtritme, absolute stilte etcetera. Het vervoer naar en van een gevangenis vond altijd plaats in speciaal daarvoor ingerichte, anonieme Barkas vrachtwagentjes, soms zelfs vermomd met bedrijfsreclame op de zijkanten.

De vroegere bewakers ontliepen meestal hun straf, want zij vielen onder DDR-wetgeving, waarin geen enkel bezwaar werd gemaakt tegen geheime opsluiting van dissidenten.
.

Geschreven door Warhorse