Het is met enige schroom dat ik het verslag van deze tocht begin, want ik moet deze dag als een verloren dag beschouwen.

Oh, wordt het zo'n dag, dacht ik toen ik vanochtend wakker werd. Ik had nog steeds last van de zware hoofdpijn waarmee ik gisteravond mijn bed in dook. De rillergheid en het weë gevoel op de maag waren ook gebleven. Het zal niet aan dat éne pilsje bij de bar-tabac van gisteravond hebben gelegen. Grieperig? Ik hoop het niet zeg, dat kan ik nu niet gebruiken.

Met een hoofd als een oude plank sleepte ik mij naar het kamertje dat voor Salle de Déjeuner moet doorgaan. Misplaatst vrolijk vraagt de dienstdoende hoteldame wat ik zoal allemaal zou willen eten. Kaas, ham, rauwe ham? Ik sla alles af met uitzondering van een bak koffie en een croissantje.

Op echtgenotes aanraden stap ik na het ontbijt nog een keer langdurig onder de douche en waarlijk, dat helpt. De hoofdpijn en het weë gevoel trekken een beetje weg en ik krijg er weer zin in. Gezien mijn conditie van die ochtend, bedenk ik mij wel dat enige geestelijke concentratie gedurende de rit op zijn plaats is.

Dat gedacht hebbende, bepak ik de trouw wachtende Warhorse, maak de bekende jeugdige spagaat tussen tank en bagage door en start. VROAM! Keurig! Wederom brengt één druk op de knop het motortje tot leven. Ik kijk nog één keer heroïsch om mij heen, geef een dot gas en lig met motor en al op de grond....

Fout nummer één van de beginnende motorrijder: ga niet rijden voordat slot en ketting zorgvuldig van de remschijf zijn verwijderd!
Ik heb geluk, zo te zien is niets, behalve dan mijn ego, beschadigd. Warhorse start op verzoek monter en lijkt mij niets kwalijk te nemen. Even voorzichtig alle functionaliteiten controleren, maar alles doet het zoals het hoort. We hebben geluk gehad. En belangrijker, niemand heeft het gezien!

Ik begin mijn tocht met een bezoek aan de Butte de Montsec. Een enorme puist van 377 meter in het landschap, van waaruit je weer kilometers ver kunt kijken.

Ik begin zo langzamerhand in de gaten te krijgen dat in de Eerste Wereldoorlog vooral om hoogtes werd gevochten. De Duitsers hadden ze en de Geallieerden wilden ze hebben. Daar hadden ze dan wel een mannetje of wat voor over.

Het stadje Saint Mihiel en de omgeving waren al sinds september 1914, kort na de het begin van de oorlog, door de Duitsers bezet en vormden toen een uitstulpend punt in de frontlijn: het saillant van Saint-Mihiel. Pas na september 1918 ondernamen de geallieerden een aanval op dit gebied en deze eer viel de Amerkanen te beurt. Met 600.000 man, 3000 kanonnen, 1481 vliegtuigen en 419 tanks zetten ze de aanval op de ingegraven Duitsers in. Door hun goede voorbereiding, de samenwerking tussen infanterie en tanks én het leiderschap van de Amerikaanse officieren, was het offensief een groot succes, ondanks dat het einddoel Metz niet werd gehaald.

Na de oorlog hebben de Amerikanen de Butte de Montsec gebruikt om een immens monument neer te zetten. Het gedenkt dit offensief en de 7000 Amerikaanse doden die het gekost heeft. Helaas was men tijdens mijn .bezoek net met groot onderhoud bezig, zodat ik niet rustig heb kunnen rondlopen.

Rustig voortreutelend over de kleine weggetjes van "La douce France", wordt ik ineens van links bijna van de sokken gereden. Ik knijp hard in de rem en schuif bijna onderuit. Twee hoogblonde Francaises scheuren gierend van de lach in een Mini (ik bedoel de auto, niet de rok) voor mij langs. Ik denk niet dat ze mij ooit gezien hebben. Ik heb heel even langs de kant van de weg staan uithijgen. Concentratie en door! Er zullen toch kilometers gemaakt moeten worden.

Na tot rust te zijn gekomen en weer enige kilometers de route te hebben voortgezet, houdt de Tomtom er ineens mee op. Aha, zie je wel, we zijn nog niet klaar vandaag. Op de één of andere manier laadt hij niet bij aan de accu. Dus geen prik, dus géén Tomtom. En dan realiseer je je weer hoe makkelijk zo'n ding aan het stuur is. Mijn meegenomen kaarten dateren uit de periode 1914-1918, dus daar ga ik niet veel aan hebben. Probeer dan maar eens, in Frankrijk, een route aan de hand van tablet en telefoon in elkaar te zetten. Die route gaat nog wel, maar ik herinner mij ineens de verdwazing waarmee wij vroeger over de Route Nationale rondreden en ons afvroegen waarom bepaalde plaatsnamen ineens van de borden waren verdwenen. Of weer opdoken. Na zes keer fout te zijn gereden, heb ik er genoeg van en richt mijn blik rechtstreeks op het eindpunt, Nancy. Met nog 80 kilometer te gaan en nog 23% batterij op mijn Smartphone durf ik die ook pas op het laatst aan te zetten.

Warhorse staat achter het hotel, ik zit op mijn kamertje en we gaan niet meer naar buiten. Vandaag geen risico's meer.

Geschreven door Warhorse