Gisteravond kwam ik er alsnog achter waar de moeder van Napoleon, Letizia, heeft gewoond. Ze woonde aan de Via Ferandini nummer 12, maar omdat de naam van de straat ter ere van haar veranderd is in Via Madama Letizia, kon ik het eerst niet vinden.
Naast de zestig minnaressen die in Bonapartes leven langer of korter een rol hebben gespeeld, waren vijf vrouwen echt belangrijk voor hem:

Maria Laetitia Ramolino Bonaparte (Ajaccio 1750 — Rome 1836), genoemd Madame Mère, was de moeder van Napoleon Bonaparte. Zij heeft alles gedaan om hem zo goed mogelijk in de wereld te zetten. Om Napoleon als kind naar een militaire school in Frankrijk te kunnen sturen had hij een sponsor nodig. Die werd gevonden in een Franse bestuurder en edelman op Corsica. Er wordt gefluisterd dat Letizia, voor de goede zaak, véél meer dan gewone vriendschappelijke banden met deze edelman had aangeknoopt.

Pauline Marie Paulette (Pauline) Bonaparte (Ajaccio 1780 - Florence 1825) was de tweede zuster van Napoleon. Ze gold in haar tijd als een beroemde schoonheid. Ze moeten erg close zijn geweest, want zij ging met Napoleon in ballingschap op Elba en was zelfs van plan om hem na Waterloo naar Sint-Helena te volgen.

Josephine de Beauharnais, Napoleons eerste vrouw. De enige echtgenote waar hij echt van gehouden heeft. Ze scheidden uiteindelijk, omdat ze hem geen erfgenaam kon schenken.

Marie Louise van Oostenrijk (Wenen 1791 – Rome 1847), zijn tweede echtgenote. Dochter van de Keizer van Oostenrijk. Napoleon hoopte dat hun huwelijk een nieuwe oorlog met Oostenrijk kon voorkomen (wat niet lukte) en dat zij hem een opvolger kon baren ( wat wél lukte: Napoleon II). Na Napoleons abdicatie in 1814 en verbanning naar Elba hebben ze elkaar nooit meer gezien.

Maria Walewska (Brodne, Polen 1786 – Parijs 1817) was een Poolse gravin en een minnares van keizer Napoleon Bonaparte. Zij kregen samen een zoon, wat bewees dat de onvruchtbaarheid niet bij Napoleon lag, maar bij Josephine de Beauharnais.

Dat Napoleon in trek was bij de dames, kan niet worden ontkend, maar dat lag niet zo zeer aan zijn charmante natuur. Hij stond bekend als een echte “hork” in vrouwelijk gezelschap, waarschijnlijk omdat hij niet opgegroeid was in een omgeving waar de etiquette in de opvoeding op nummer één stond. Zijn prestaties in bed zullen het ook niet geweest zijn, want uit de memoires van enkele van zijn minnaressen blijkt dat zijn kenmerkende “snelheid in handelen” ook hier een dominante rol speelde.

Zijn ideeën omtrent vrouwen waren soms ook nogal ouderwets. Getuige het in de Code Civil opgenomen artikelen betreffende echtscheiding:
Artikel 229: de man heeft recht op echtscheiding bij overspel van de vrouw.
Artikel 230: de vrouw heeft (ook) recht op echtscheiding, als het overspel van de man plaatsvindt onder hetzelfde dak.
Artikel 231: de man is de vrouw bescherming verschuldigd en de vrouw is de man gehoorzaamheid verschuldigd.
Tot zover egalité tussen man en vrouw.
(Overigens heeft hij wél homoseksualiteit uit het strafrecht geschrapt.)

Overigens was hij zeer vrijgevig richting zijn minnaressen en het zou dus goed kunnen dat financiële overwegingen een rol speelden bij het aangaan van een amoureuze relatie met Bonaparte.

Voor vandaag had ik mij voorgenomen om het buitenhuis van Napoleon in de heuvels buiten Portoferraio te bezoeken, Villa San Martino.
Napoleon zocht een rustplek in de heuvels en liet zijn oog vallen op een oude door schimmel aangetaste boerderij in San Martino. Hij heeft dit met behulp van lokale arbeiders, kunstenaars en zijn eigen soldaten laten opknappen en aanpassen aan zijn wensen.

Warhorse is ondanks de regen onder zijn zeiltje keurig droog gebleven vannacht en met één druk op de startmotor komt het motortje rustig pruttelend tot leven. Onderweg sputtert er een klein beetje regen op ons neer, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Het is vanaf Portoferraio maar een kwartiertje rijden en als ik aankom bij de Villa, zie ik dat meer, véél meer toeristen het idee hebben om wat cultuur te snuiven vandaag.

Samen met enige tientallen medebezoekers schuifel ik door de kamers van de Villa, wat net als Palazzina dei Mulini niet groot is, tenminste niet als je gewend bent aan de stulpjes die Napoleon in Parijs placht te bewonen. Denk aan het Château de Fontainebleau waar hij regelmatig verbleef, vóór hem het Koninklijk paleis van zijn voorgangers. Als geïnteresseerde toch leuk om even te kijken, maar het stelt verder niet veel voor. De inrichting en muurschilderingen van “de grote zaal” verwijzen naar zijn Egyptische veldtocht in 1798-1801. Hij heeft er uiteindelijk maar een paar nachten geslapen.

Om nog wat meer van het eiland te zien heb ik TomTom een mooie ronde laten uitdenken centraal over het eiland. Het toert lekker en hoewel dreigende wolken zich zwartgallig samenpakken, komt het niet tot regen. Om wat oogstrelende foto's bij de hand te hebben om mijn blog mee te lanceren, stop ik op een indrukwekkende plek langs de weg. In de diepte uitzicht op een kolkende zee.

Als ik mijn gsm/fotocamera uit zijn hoesje heb gepeld, wordt ik irritant lastig gevallen door een hoornaar, de indrukwekkende grote neef van de wesp. Mijn laatste aanvaring met een hommel in gedachten, begin ik wat paniekerig met mijn handen te wapperen. Dit helpt niet echt voor een beter humeur van de hoornaar. Betrokkene begint dan ook steeds nadrukkelijker op enkele centimeters voor mijn ogen heen en weer te draaien. Voor hij zijn vriendjes roept, wil ik wegwezen, dan maar geen mooie foto's. Ik prop alles wat ik los had gemaakt en uit had getrokken in mijn tanktas en maak dat ik weg kom. Een paar kilometer verderop merk ik bij controle dat het hoesje van mijn smartphone mist. Toch maar terug en ik vind hem warempel op de plek waar ik mijn overhaaste vertrek was begonnen. Getuige de bandensporen waren er diverse auto's overheen gereden, maar de hoes met veteranen-, museum-, verzekerings- én Jumbopas, bevinden zich nog in goede staat.

Nu ik hier toch ben… een Duits echtpaar is zeer genegen een paar foto's van mijn opgeluchte verschijning te maken. De dag is weer gered.

Ik maak de route met veel plezier af en zie in iedere bocht weer authentieke dorpjes tegen een bergwand, kastelen, vergezichten en wat dies meer zij. Natuurlijk is het onmogelijk dit alles fatsoenlijk op een foto over te brengen.

De laatste 5 kilometer krijg ik toch nog die plensbui over me heen, dus ik kom nat in het hotel aan.

Geschreven door Warhorse