Vandaag doen we alles in de laagste versnelling. Dat geldt voor Warhorse, maar zeker voor mij. Geen rit vandaag en de Eerste Wereldoorlog is zelfs voor mij nu even verleden tijd. Buiten in de tuin van de B&B eet ik in alle rust mijn ontbijt. Koffie, broodjes, gekookt eitje van de huiskippetjes en als ik zou willen: zelfgemaakte marmelade en jam.

Rust en onderhoud aan mens en machine is het devies, want we hebben per slot van de rekening 3000 kilometer achter de rug. Ik weet inmiddels dat wat de wijn is voor mij, de olie is voor Warhorse. We lusten er allebei graag een slokje van.

Voor mij staat vast dat ik in de toekomst weer met Warhorse op reis ga. Hij heeft zich tot nu toe een waardige en betrouwbare metgezel getoond.
Hoe en waar ik dan heen ga weet ik nog niet. Een historisch spoor volgen is mij heel goed bevallen, maar dat hoeft niet persé over de Eerste Wereldoorlog te gaan. Dat kan ook het spoor van Napoleon zijn of dat van Wellington. En inderdaad, de 100 jarige (Frans-Engelse) oorlog, zoals is gesuggereerd, is denk ik ook een boeiende tocht. De slagvelden van Agincourt en Crécy liggen op dagafstand. Oké drie dagen met Warhorse....

Om de geest een beetje los te weken van de Eerste Wereldoorlog, ga ik graag in op het aanbod van B&B eigenaar Mario, om de resten van een Keltische nederzetting te gaan bekijken. Het is dichtbij, bovenop de 550 meter hoge heuvel die boven het dorpje van de B&B uittorent.

Mario is een goede verteller en dat is maar goed ook, want tijdens de steile klim vanaf de parkeerplaats naar de heuveltop, heb ík mijn adem nodig om hem te blijven volgen.
We blijken allebei een grote liefde voor geschiedenis te hebben. Voor Mario ligt dat vooral bij de oude volkeren zoals Kelten en Vikingen.
Bovenop de berg krijg ik een uitleg over de plaats en ligging van de nederzetting, die van 600 voor het begin van de jaartelling is. Hij wijst mij ook op de strategische plek en de tactische mogelijkheden om het dorp tegen aanvallers te verdedigen. Hij laat de maatregelen zien die de bewoners zelf hebben genomen om de plek nog beter verdedigbaar te maken, zoals stenen muren, die vroeger twee meter hoog waren en een in de rotsen uitgehakte gracht. Samen verbazen we ons over hoe mensen, zo lang geleden al, de technieken en kennis hadden om dit te maken.
Rond 150 voor Christus maakten de Romeinen een einde aan deze eigenwijze nederzetting. Met gewapend geweld konden ze het niet veroveren, maar wel door het te omsingelen en uit te hongeren. Uiteindelijk moesten de bewoners, zich door honger en dorst gedreven, overgeven. Ik durf er nauwelijks aan te denken hoe het met ze is afgelopen. Over het algemeen waren Romeinen niet al te fijngevoelig in de behandeling van hun overwonnen tegenstanders.

Behalve de historische overblijfselen van de nederzetting, laat gids Mario mij ook de weidse uitzichtpunten op de heuvel zien. Daar word je weer een heel klein en stil mensje van. Betoverend, magisch en adembenemend zijn woorden die mij te binnen schieten als ik deze trip moet beschrijven.

Warhorse staat afgetankt en voorzien van een extra slok olie klaar onder de "hangar". Morgen vangen we de terugtocht aan. Nog twee dagen resten mij van deze tocht.

Een tocht om nooit te vergeten.

Geschreven door Warhorse