Ik sta om 7 uur op. Volgens de afspraak zal de Automobile Club d'Italia (ACI) om 8 uur bellen en om 9 uur wordt Warhorse opgehaald. Ondanks dat ik er sterk rekening mee houd dat de genoemde tijden een zeer optimistische kijk op de Italiaanse tijdtabel zullen zijn, wil ik ook niet te laat zijn. Een zekere Benito M. heeft er in de jaren dertig zijn levenswerk van gemaakt om de treinen in Italië stipt op tijd te krijgen. Wie weet heeft dat zijn invloed gehad op alle facetten in de Italiaanse maatschappij?

Ik ga om 8 uur vast naar buiten, smartphone in de hand. Ik haal de hoes van Warhorse af en constateer tevreden dat hij mooi droog is gebleven. Ook controleer ik het defect nog een keer. Hoe tegenstrijdig ook, ik ben blij dat hij nog dezelfde kuren vertoont. Dat maakt het opsporen van de fout straks een stuk gemakkelijker.

Om 9 uur wordt ik door de ACI gebeld. Het Engels van deze medewerker is een stuk moeilijker te verstaan dan die van zaterdag. En alweer moet ik uitleggen dat het om een “motorbike” gaat. Niet om een auto. Ah nee, natuurlijk, zeker, een motorfiets, hahaha. De motor wordt binnen nu en een half uur opgehaald. Geen zorgen.

Geen zorgen? Ik begin me nu juist wél zorgen te maken.

Ik wacht op een bestelbus of auto met motoraanhanger. Ik ijsbeer 5 stappen naar links en 5 naar rechts en kijk onderwijl scherp de straat af. 5 stappen naar links, 5 naar rechts. Ik voel me net een schildwacht op zaterdagavond bij de kazernepoort. Er komt van alles voorbij, maar niemand hoeft hier te zijn.

5 stappen naar links, 5 naar rechts……

Om 10 uur krijg ik een SMS, in het Italiaans:

“Gentile Cliente, wij willen u informeren dat de sleepwagen omstreeks 11.55 uur ter plaatse zal zijn. Auto uit bestemming Sestri Levante……”

Sleepwagen? Dat lijkt me voor Warhorse niet het juiste middel of is dat de “vrije” vertaling van Google? Ik wacht het maar dociel af. Als ik met de ACI ga bellen, weet ik zeker dat de verwarring nog groter wordt.

11.35: ik ga maar vast weer buiten staan. Je weet nooit of ze eerder zijn…. 5 stappen naar links en dan weer 5 naar rechts…

Ik ontdek rond 12.00 een statusupdate van 10.35 van de ANWB: “De hulpdienst is onderweg en is tussen 13.10 en 13.33 bij je. Vooral de toevoeging dat ik op tijd buiten moet gaan staan, doet mij bijna ontsteken in razernij! Weer sta ik buiten “te schilderen”. 5 stappen…

Om 14.00 bel ik nog maar eens de ANWB. Ik vertel in alle rust (echt waar) dat ik zo langzamerhand het vertrouwen in de Italiaanse hulpdiensten wel aan het verliezen ben en dat ik vrees dat ze hier in Italië niet begrijpen dat het om een motorfiets gaat.

De ANWB gaat er weer een keer mee aan de slag. Ik heb er al spijt van dat ik niet naar de BMW motorfietsenzaak ben gelopen anderhalve kilometer van het hotel. Als dit nu niet lukt, blaas ik de zaak op en doe het alsnog.

Na enige tijd word ik door de chef betrokken ophaaldienst gebeld. Hij spreekt nog minder Engels dan de man van de ACI vanochtend. Hij klinkt behoorlijk geagiteerd, dus misschien heeft hij op zijn falie gehad van de ACI. “And mister, isit abouta a car or isit abouta a motorbika?” en voor de zoveelste keer vertel ik dat het om een MOTORFIETS! gaat. Als ik hem daarna vraag wanneer ze aan mijn motor gaan beginnen, kan hij niks beloven. “No, no, noooo mister, certainly notta thiesa midday!”. Hoe meer vragen ik op hem afvuur, hoe minder hij mij begrijpt: ”what da ya say? I do notta understand!”. Ik begrijp dat ze bellen als Warhorse klaar is. Daar mag ik het mee doen. Hij belooft nu binnen 20 minuten voor de deur te staan.

Terwijl ik voor de 3e keer bij de signora achter de balie om een extra overnachting bedel, komt warempel een grote gele auto-ambulance aanrijden. Ik laat de chauffeur/monteur zien wat het defect is en duw hem de sleutels in handen. Hij hoopt voor mij dat ze morgen aan het eind van de dag met Warhorse kunnen beginnen.

Ik vind het een triest gezicht om mijn trouwe motorfiets zo eenzaam achter op die hele grote vrachtwagen afgevoerd te zien worden. Het is drie uur in de middag en ik voel me een beetje leeg.

Om een beetje te verpozen en af te koelen, besluit ik nog even een duik in zee te nemen. Het is niet druk op het strand en er ligt maar één andere badgast in het water.
De golven lijken hoog, maar zo'n zware vent als ik laat zich daardoor niet tegenhouden. Ik stap manmoedig het water in en merk dat de bodem vrij snel afloopt. Voor ik het weet, word ik door een zware golf onderuit geschoffeld. De volgende twee ranselen mij onder water heen en weer over de met zand en stenen bedekte bodem. Terwijl ik naar adem hap, hoor ik een schril fluitje en zie door het schuim een mijnheer in oranje Baywatch onderbroek mij wenken. Ik word nóg een keer ruggelings over de bodem gesleurd voor ik erin slaag op de been te komen. Snel kom ik het water uit. De Baywatch signore besluit dat het genoeg is geweest. Ik ook.

Ik laat Napoleon even voor wat het is vandaag, anders haalt hij ons in.

Geschreven door Warhorse